Category Archives: Ξεσκαρταρίσματα

Ξεκαθαρίσματα εσωτερικά

2010 λοιπόν

Ήρθε το 2010 λοιπόν. Αποφάσεις για τη νέα χρονιά δεν έχω μήτε δώρα ζήτησα απ’ τον Άγιο (που είναι γνωστή λέρα εξάλλου). Παραμονή δεν έκανα κανενός είδους απολογισμό, εξάλλου δεν το ΄κανα ποτέ από παιδί. Δεν μου άρεσε να κοιτώ πίσω, ειδικά τα λάθη μου.

Διάβασα χτες το ποστ του Μπαμπάκη για τα σημαντικότερα γεγονότα που του συνέβησαν τη δεκαετία που πέρασε και αναλογίστηκα τι συνέβη σ εμένα αυτή  τη δεκαετία και τελικά δεν το πίστευα πως μου συνέβησαν τόσα καθοριστικά πράγματα αυτά τα 10 χρόνια.

Ο καλύτερος τίτλος γι αυτή τη δεκαετία θα΄ταν το «λούνα παρκ». Ξεκίνησε με μια αρχινισμένη βόλτα στο τούνελ της αγάπης που γρήγορα μ’ έβγαλε σ΄ένα αντίστοιχο στοιχειωμένο σπίτι (του πόνου και της λύπης με μπόλικους σκελετούς στο τέλος).Έπειτα η βόλτα με το ρόλερ κόστερ των συναισθημάτων μ’ έβγαλε στα συγκρουόμενα μ’ εμένα να κατευθύνω ξανά το αμαξάκι που λέγεται ζωή, blogging (η αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες) και συναντήσεις με πολλούς ανθρώπους, που οι περισσότεροι συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή μου.

Κοιτάζοντας πίσω νιώθω όπως όταν κατεβαίνει κανείς απ΄την μπαλαρίνα αφού έκανε πολλές συνεχόμενες βόλτες: καλά ήταν στην αρχή αλλά τώρα πια ούτε να την ξαναδώ.Τώρα που τέλειωσε λοιπόν (τυπικά) κρατώ τα καλά : δουλειά, αυτογνωσία, φίλους,  2 νέα μέλη της οικογένειας και συνεχίζω. 😀

Αγαπημένε μου Αη Βασίλη,

3098789040_b5c66c6078

δεν είμαι πια μικρή και δε θα σε ζαλίσω με παιχνίδια. Ούτε θα σου ζητήσω όσα η Μέριλιν. Λίγα θα σου ζητήσω και θα δεις κι εγώ όσο καλύτερη θα ‘μαι φέτος. Τουλάχιστον θα προσπαθήσω.

Σ΄ευχαριστώ:

  • Για όσα καλά κουβαλά η χρονιά που φεύγει. Ανθρώπους, ταξίδια, εμπειρίες, όνειρα κλπ.
  • Για τις φιλίες που κάνουν τη ζωή μου ανεκτή ως πολύ όμορφη.
  • Για τη νέα ζωή που έρχεται.

Θέλω :

  • Υγεία για όλους. Μην ξεχνάς όλα τα παιδιά (μεγάλα, μικρά, μωρά και έμβρυα), τους γονείς τους κι ύστερα εμάς τους υπόλοιπους.
  • Περισσότερη ψυχραιμία στους γονείς, αν μπορείς, δώσε τους (pleaaaaase!  μην ξεχάσεις τη μαμά μου, δεν είχε ποτέ αρκετή).
  • Δύναμη και κουράγιο σε όλους και κυρίως στα παιδιά (κι εγώ πόσο ν’ αντέξω την παράνοιά της , Άγιε μου? ).
  • Όρεξη για να κάνω ακόμα καλύτερα τη δουλειά μου και πολλήήή υπομονή.
  • Last but not least,  Άγιε μου, έχω την ίδια ευχή-επιθυμία που διατύπωσε τέλεια η Ελισσώ στο ποστ της (μην κάνεις πως δεν ακούς, οκ? )

Κι εγώ για να πειστείς πως τα αξίζω,

υπόσχομαι:

  • Να μ΄αγαπώ και να με προσέχω περισσότερο.
  • Να μην αφήνομαι να πέφτω.
  • Να μην γίνομαι πολύ κακιά και σκατόψυχη (όσο μπορώ!)
  • Να μη βρίζω τόσο πολύ, κυρίως όταν οδηγώ (δώσε και στους άλλους λίγη συναίσθηση όμως…)
  • Να μην αφήνω το φόβο να με κυριεύει.
  • Να μη χάνω τις ελπίδες μου τόσο εύκολα με τους ανθρώπους (βασιλεύει η στενοκεφαλιά, Άγιε μου) .
  • Να συνεχίσω να παλεύω για όσα πιστεύω , μπας και δούμε κανένα καλύτερο κόσμο. (νόμιζες πως θα γλύτωνες? )

Άγιε μου, μη με ξεχάσεις!  🙂  Pleeeeeeeeeaaaase!

Επαναπροσδιορισμοί

Τι είμαι ?

Είμαι σαφώς σε καλύτερη μοίρα (θέση) απ’ ό,τι στο παρελθόν συνειδητά και το χαίρομαι. Απαγκιστρωμένη από τ΄αγκάθια του όλο και περισσότερο. Καμιά φορά μόνο τα νιώθω. Αυτοεκτίμηση ανεβασμένη . Αυτοσεβασμός που κερδίζεται όλο και πιο πολύ. Αυτοπεποίθηση? Την παλεύω. Check!

Τι δεν είμαι ?

Δεν είμαι ψύχραιμη πάντα. Δεν είμαι λιγότερο υπερβολική, γιατί μου ξεφεύγει η τάση προς το μελόδραμα (άτιμα γονίδια!). Δεν είμαι επιπόλαιη γμτ (ελάττωμα μερικές φορές). Δεν ξεκολλώ από σενάρια με «αν » και «θα» που φτιάχνει το μυαλό μου. (όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού μου ροκανίδια !) Δεν εμπιστεύομαι το ένστικτό μου και μου βάζω τρικλοποδιές. Φτου!

Τι θέλω να είμαι?

Πολλάάάάά. Καλύτερη, πιο άνετη, πιο ξεκάθαρη συναισθηματικά, με περισσότερο έλεγχο στις αδυναμίες μου, να μ’ αγαπάω περισσότερο και να μ’ αποδέχομαι κ.ά. Χμμ…

Ok.Έχω πολλή δουλειά.  Κλαψομοίριασμα (να το πω κομψά) τέλος. Κι όχι άλλοι περισπασμοί.

Τα φώτα μη σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων
αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων

Στόχοι

2073812256_5a142b6956.jpg

Ένα σταθερό χαρακτηριστικό, απ΄την παιδική μου ηλικία ακόμη, είναι η στοχοπροσήλωση, δλδ να βάζω στόχους και να προσπαθώ να τους επιτυγχάνω.

Μεγαλώνοντας το διατήρησα, γιατί έτσι έμαθα να ζω κι αποτέλεσε σε δύσκολες εποχές ένα είδος μπούσουλα, για να μη χάνομαι. Βέβαια στη διαδρομή έκανα λάθη προοπτικής, όπως να βλέπω το δέντρο και να χάνω το δάσος, αλλά αυτό το αντιλήφθηκα αργότερα.

Φέτος στα γενέθλιά μου-που είναι για μένα το κομβικό σημείο στη χρονιά- δεν έθεσα καινούριους, ίσως γιατί ήμουν μαγκωμένη απ΄τα γεγονότα ή επειδή αφέθηκα να ζήσω πιο χαλαρά. Διαπιστώνω όμως πως οι φλου καταστάσεις δε μου ταιριάζουν, γιατί νιώθω να παραπαίω και είναι το λιγότερο που θέλω. Χρειάζομαι να επικεντρώνω σε κάτι άμεσο που να με κρατάει εντός κάποιων πλαισίων, όχι πολύ εύκολο ούτε απραγματοποίητο, αλλά τέτοιο που να χρειάζεται αρκετή προσπάθεια, ώστε να με ικανοποιεί η πρόκληση να το επιτύχω.

Εδώ και λίγες μέρες άρχισα πάλι να μένω ξύπνια ως αργά, γιατί μ’ απασχολούσε αυτό το ζήτημα. Ίσως να ωρίμασαν μέσα μου το διάστημα αυτό τα «θέλω«, που έχουν σχέση με το χαρακτήρα μου κυρίως.

  • Να σταματήσω να είμαι τόσο επιφυλακτική ως προς αυτά που θέλω να κάνω, τόσο αναβλητική , ανασφαλής, να μην υπεραναλύω .
  • Να ξεπεράσω την ατολμία και τη δειλία πολλές φορές για να πλησιάσω περισσότερο κάποιον/α, που στα μάτια του/της αν δείχνει διακριτικότητα, αλλά είναι συνήθως ο κλασσικός φόβος του ότι γίνομαι κουραστική , ενοχλητική.
  • Να ξεκαθαρίσω τι είδους «μηνύματα» στέλνω στους άλλους με τη συμπεριφορά μου, μήπως εκεί που θέλω να ΄μαι πιο ερμητική γίνομαι διάφανη και το αντίστροφο.
  • Να αποκτήσω επιτέλους σωστή προοπτική στην κρίση μου και να λιγοστέψουν οι λάθος εκτιμήσεις.

Κι επειδή αυτοί είναι οι πιο δύσκολοι και μακροπρόθεσμοι να και δυο πιο προσιτοί: Να ξεπεράσω τις φοβίες μου και να οδηγήσω εκτός πόλης σε εθνικό οδικό δίκτυο και ένα ταξίδι στο εξωτερικό, εντός τετραμήνου(τόσο περιθώριο μου δίνω)!! Άντε γιατί μούχλιασα εδώ πέρα!

Take a trip to the dark side


Μιας κι η πρό(σ)κληση ήταν διπλή, σκέφτηκα να το εκμεταλλευτώ για να γράψω άλλα 5 πράγματα για μένα, που αφορούν και όσους «μπαίνουν» εδώ μέσα, μπλόγκερς και μη.
Είμαι της άποψης πως οι καλές εξηγήσεις κάνουν αν όχι τους καλούς φίλους, τουλάχιστον τα πράγματα ξεκάθαρα.

  • Μπορώ να γίνω κακιά ως πολύ κακιά-μπορώ να πω- και να το απολαύσω κιόλας. Το ‘κανα στο παρελθόν όταν χρειάστηκε. Το ό,τι το αποφεύγω, γιατί δεν ήμουν έτσι εξ αρχής και δε θέλω να ‘μαι πια, δε σημαίνει πως δε μπορώ να γίνω ξανά.
  • Αν βρεθώ στην κατάλληλη διάθεση μπορώ να παίξω το παιχνιδάκι με τις λέξεις και τα υπονοούμενα άριστα. Να κάνω τον/την άλλο/η να νιώσει σκουπίδι , χτυπώντας στο ευαίσθητο σημείο.
  • Μπορώ να σκάσω και γαϊδούρι , το ‘χω κάνει κι αυτό, όταν χρειάστηκε. Να δείχνω ολύμπια αταραξία κι ας κοχλάζω μέσα μου.
  • Αρχή μου σε τέτοιες περιπτώσεις είναι:» Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση». Κι όταν μπω σε τέτοιο τριπάκι «I don’t take prisoners».
  • Τελευταίο αλλά ουσιώδες :» Everyone who messes with my family(friends including) , messes with me»!

Μια επισήμανση : Προσοχή στο τι λέτε με το που γνωρίζετε κάποιον απ΄την μπλογκόσφαιρα. Το να του/της πετάξετε στο ξεκάρφωτο ένα αδύνατο σημείο που ανέφερε , μπορεί να τον/την ενοχλήσετε και αν χάσετε την όποια εκτίμηση σας έχει.

Αν δεν το ‘χει γραμμένο στο …κούτελο(προφίλ)  σημαίνει πως γουστάρει να του το κοπανάτε, ειδικά αν δεν έχετε διαβάσει και τίποτε άλλο δικό του. Επειδή ο ίδιος το δημοσιοποιεί δε σημαίνει πως του/της αρέσει να του/της το σερβίρουν φόρα φάτσα σε τόσο κόσμο με το «καλησπέρα σας». Θα σας άρεσε να σας κοπανάνε όποιο πρόβλημα ή αδυναμία έχετε; Εεεεεεεε; Για σκεφτείτε το λίγο!

«Είμαστε δούλοι της λέξης που ξεστομίζουμε, αλλά αφέντες αυτής που δεν είπαμε ακόμα! » 😉

Give me five!

Να λοιπόν που ήρθε κι η σειρά μου να γράψω 5 πράγματα για μένα, μετά από πρόσκληση της Lupa και της Τασούλας .

Σκεφτόμουν λοιπόν τι μπορεί να μην έχω πει για μένα τόσους μήνες εδώ μέσα! Στο να γράφω κατά παραγγελία δεν είμαι διόλου καλή, μόνο στ’ ασυνάρτητα γράφω κατεβατά 😛 , αλλά πρέπει να προλάβω κανένα γνωστό που να μην έχει γράψει για να τον προ(σ)καλέσω!

  1. Είμαι τεμπέλα, σ’ ότι θεωρώ αγγαρεία! Θα το κάνω γκρινιάζοντας , μουρμουρώντας και κάνοντας μούτρα, έτσι ώστε να το μετανοιώσει όποιος με βάζει στο τριπάκι.
  2. Χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου και κάνω σπασμωδικές κινήσεις και μετά χάνω την αυτοεκτίμησή μου για τις βλακείες που κάνω! (Όχι ό,τι δε φαίνεται αλλά..)
  3. Μου τη δίνουν αυτοί που από πίσω θάβουν και μπροστά όταν έχουν την ανάγκη γλείφουν και λιβανίζουν. Εγώ άμα δε γουστάρω, το λέω μπαμ μπαμ!
  4. Είμαι αμελής σ’ ό,τι αφορά θέματα υγείας και φροντίδας του εαυτού μου . Τους άλλους μπορεί να τους πρήζω να πάνε στο γιατρό! :Ρ
  5. Τώρα πια έμαθα να εμπιστεύομαι το ένστικτό μου, όσον αφορά φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις με την πρώτη ματιά. Στις προσωπικές δε βλέπω την τύφλα μου . 😉

Εύκολο ήτανε τελικά . Και τώρα που τα είπα είναι η σειρά σου :

Artanis

Εβελίνα

Εύα

Αργυρένια

Στέφυ

ΓΙΑΤΑΓΑΝΙ Ή ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ ?

Σε σχόλιο σ’ αυτό το κείμενο της Αλκιμήδης, την ρώτησα (προσπάθησα τετράκις @#&$ τον βήτα) αν μπορεί να το κάνει χωρίς να χάσει τον εαυτό της.
Σκεπτόμενη έπειτα την απάντηση κατέληξα πως μιλάω από προσωπική πείρα. Κατά βάση είμαι (ήμουν) άνθρωπος μειλίχιος, γελαστός και με νοοτροπία θύματος. Πίστευα πως οι περισσότεροι είναι καλοπροαίρετοι και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα γι αυτούς που αγαπούν.
Η πραγματικότητα διέψευσε τις ονειροβασίες μου και για ν’ αμυνθώ και σιγά σιγά ν’ αντεπιτεθώ σταμάτησα κι είπα κι εγώ «no more nice girl «.
Κι άρχισα απ΄τα μάτια και μετά με τα λόγια στην αρχή σαν μαχαιράκι που σφάζει με βαμβάκι και αργότερα όλο και μεγάλωνε κι έγινε γιαταγάνι. Κι αφ’ ής ξιφούλκησα δεν ξαναμπήκε στο θηκάρι. Το είχα πάντα ακονισμένο κι επ’ ώμου.
Και κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως δε χρειαζόταν να ‘μαι τόσο ετοιμοπόλεμη. Κάποια στιγμή που με καλοκοίταξα στον καθρέφτη αθώων ματιών είδα πως είχε καταντήσει δαμόκλειος σπάθη . Με βάραινε όλο και πιο πολύ και δεν με αναγνώριζα πια.
Αποφάσισα λοιπόν να το αφήσω να στομώσει και ίσως και να σκουριάσει μπας και με ξαναβρώ . Απ΄ότι μου ΄πε μια φίλη έχω αλλάξει ήδη πολύ , έχω ηρεμήσει και είναι χαρμόσυνο για μένα το νέο.
Ακόμα έχω δρόμο το ξέρω και το καλύτερο δεν ονειροβατώ πια. There is an end.
Υ.Γ. Στην εικόνα το γιαταγάνι του Δασκαλογιάννη, έκθεμα του Μουσείου Μπενάκη!

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ …

Μπορούμε να ισχυριστούμε πως γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας, όταν υπάρχουν στιγμές που τον συλλαμβάνουμε να εκστομίζει κουβέντες που δεν πιστεύουμε πως θα τις λέγαμε ποτέ ξανά ή πράττουμε πράγματα που δεν συνάδουν με τις πεποιθήσεις μας;
Είναι οι βιωμένες συνήθειες και πρακτικές του παρελθόντος που ξαναγυρίζουν στην επιφάνεια, ωφελιμισμός ή η ανάγκη να στηριχτούμε σε κάτι;
Πόσο καλά μπορούμε ν’ απαλείψουμε συνήθειες που –νομίσαμε ? πως – δεν τις θέλουμε ή χρειαζόμαστε πια;
Πώς ενώ νομίζουμε πως ξεφύγαμε από -ή ξεπεράσαμε- κάποια στερεότυπα του περιβάλλοντός μας , έρχεται η κρίσιμη στιγμή που αντιδράμε έντονα αρνητικά, αλλά στη συνέχεια από φόβο ή ανάγκη υποκύπτουμε;.
Όταν πάνε όλα καλά, χαμογελάμε ανακουφισμένοι και κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας έπειτα, σκεφτόμενοι πως αντιδράσαμε σαν μικρά φοβισμένα παιδιά και αναρωτιόμαστε μήπως τελικά κι εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται ;
Τωρινή αφορμή γι αυτές τις σκέψεις υπήρξε η δοκιμασία –με αίσια κατάληξη ευτυχώς– που αφορούσε την υγεία της μητέρας μου, η οποία παραμονή του δεύτερου χειρουργείου για το χέρι της, παρουσίασε ίωση με ρίγη κι λίγο πυρετό και έγινε αιτία ανησυχίας –και των τριών μας– για την πραγματοποίηση και την εξέλιξη της εγχείρισης .
Συνέλαβα τον εαυτό μου να προσεύχομαι να πάνε όλα καλά!
Κι εδώ είναι που μόλις το συνειδητοποίησα ντράπηκα, γιατί απ΄ τα εφηβικά μου χρόνια αμφισβήτησα αν υπάρχει –απόλυτα στην αρχή– και τον τρόπο –αν τελικά υπάρχει– που επεμβαίνει ή όχι στη γη και πίστεψα πως οι θέσεις μου ήταν γερά θεμελιωμένες.
Όταν αρρώστησε ο πατέρας μου, τότε ήτανε που ενώ όλοι οι άλλοι (σόγια) τρέχανε σε εκκλησιές και μοναστήρια κι ο ίδιος δεν συναινούσε-ίσως γιατί, αφενός δεν ήθελε να πιστέψει την προδιαγεγραμμένη κατάληξη, αφετέρου ενώ πίστευε δεν τα ΄χε καλά με τους παπάδες– εγώ τότε ήταν που σιγουρεύτηκα πως δεν υπήρχε, αφού επέτρεπε να γίνει τόσο μεγάλο κακό!
Τώρα πια έχω «μαλακώσει» ή φοβάμαι ακόμα περισσότερο μην χάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο; Δικαιολογεί αυτό την «προδοσία» μου; Ξέρω ή δεν ξέρω τι μου γίνεται και τι πιστεύω τελικά ; Δεν έχω καταλήξει ακόμα. Θα δείξει…

ΠΑΡΑΘΥΡΟ


» Ένα παράθυρο ανοιχτό, αφήνω στην καρδούλα μου,
να βλέπεις φως και να ΄ρχεσαι , αγάπη μου, κοντά μου … «

Ένα παράθυρο ανοιχτό, για να χωρέσουν όλοι οι αγαπημένοι που μου θυμίζουν πως η ζωή είναι εκεί έξω.Να μη διστάζω ν΄αρπάξω το τιμόνι της κι όχι ν΄αφήνω να με πάει, να μη δίνω χώρο στις ανασφάλειές μου να με κρατάνε πίσω.
Να αποβάλλω το φόβο πως ενοχλώ ή γίνομαι φορτική.
Να λαβαίνω το θάρρος να επιζητώ πρώτη μια πιο άμεση γνωριμία με άτομα που επιθυμώ να γνωρίσω.
Να μην κάνω σαν «κομπλεξική» που ουσιαστικά φοβάται την απόρριψη ή να νιώθω σαν το παιδάκι που φοβάται, μήπως δεν το βρίσκουν αρκετά καλό για να παίξουν τ΄άλλα!
Να σταματήσω να περιμένω απ΄τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα.
Να βλέπω πως όλοι άνθρωποι με αδυναμίες είμαστε άλλωστε .
Και να μην ξεχνάω ποτέ το πιο σημαντικό : πως μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.

Υ.Γ. Το τραγούδι (που τραγουδάει η Χαρούλα) ξεπήδησε απ΄τα χείλη μου με το που είδα το λουλούδι μήνες πριν. Το γιατί ακόμα δεν το ξέρω .

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ ;

Παρεπόμενα των γενεθλίων είναι και τα υπαρξιακά ερωτήματα τύπου «Ποια στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό…».
Τον τελευταίο χρόνο η μικρή μου αδερφή λέει πως «έγινες άνθρωπος επιτέλους» ενώ η μεγάλη «έχεις ξεφύγει». Αναρωτιέμαι αν έχω αλλάξει τόσο πολύ και δεν το καταλαβαίνω.

Μετά από πολλή ενδοσκόπηση, για το ποια στοιχεία απαρτίζουν το χαρακτήρα μου και επιβεβλημένη αναδρομή στην τότε κατάστασή μου έφτιαξα δυο λίστες και ιδού τα αποτελέσματα:
Πώς ήμουν στα 20
1)Ασυμβίβαστη κι απόλυτη στα πιστεύω μου: τι συνιστά καλή μουσική/βιβλίο/ταινία, ομάδα, πολιτική νεολαία,, ποια πράγματα θεωρώ ξεπεσμό και δεν θα έκανα ποτέ.
2) Αυθόρμητη κι ετοιμόλογη κι έτοιμη ν’ αποστομώσω με μια έξυπνη και «φαρμακερή» ατάκα όποιον με θίξει.
3)Έτοιμη ν’ αντιπαρατεθώ -μ’ επιχειρήματα πάντα- σ’ όποιον έχει αντίθετη γνώμη απ’ τη δική μου . Δεν αλλάζω γνώμη ούτε μετανιώνω εύκολα.
4) Πεισματάρα κι ισχυρογνώμων . Δεν διστάζω να διεκδικώ την ορθότητα της άποψής μου και να μην υπολογίζω τις συνέπειες.
5)Δεν γουστάρω να δίνω σε κανέναν λογαριασμό για το τι σκέφτομαι κι τι σκοπεύω να κάνω, ενώ ακούω κηρύγματα για το πώς θα έπρεπε να σκέφτομαι και να ζω.
6) Κρατώ κρυφά από όλους –σχεδόν- το τι νιώθω, πώς , για ποιον .
7) Αγχώδης με το χρόνο – να ‘μαι λίγο νωρίτερα απ’ την ώρα που πρέπει – κι ας με στήνουν.
8) Έχω μανία με την τάξη γενικά και ειδικά στις λεπτομέρειες.
9) Εμμονή στο ό,τι κάνω να ‘ναι το καλύτερο κι ας μη μου το αναγνωρίζουν.
10) Όταν οργίζομαι δε βρίζω.
11) Έχω «σφιχτή» σχέση με το χρήμα.
12) Όταν διαβάζω ή ακούω μουσική, είμαι τόσο προσηλωμένη που δεν παίρνω χαμπάρι τι γίνεται γύρω μου.
13)Μένω για πρώτη φορά μόνη μου –φοιτήτρια ούσα- κι έχω απόλυτη ελευθερία κινήσεων.
14)Ενεργή στα κοινωνικά δρώμενα , περιστοιχισμένη από φίλες και φίλους.
15)Δεν αντέχω να είμαι μόνη μου .
16) Φουλ ερωτευμένη με τον Κ.
Πώς είμαι στα 40
1) Εξακολουθώ να ‘μαι απόλυτη όσον αφορά: τι συνιστά καλή μουσική/βιβλίο/ταινία, ομάδα, προσπαθώ να μη λέω πια λέξεις όπως «ποτέ» και «πάντα» και γενικά αφορισμούς.
2)Ετοιμόλογη μεν, ελεγχόμενα δε. Προσέχω να μην πληγώνω άθελά μου κάποιον.
3)Συζητώ μ’ επιχειρήματα, χωρίς να αντιπαρατίθεμαι για το παραμικρό.
4)Πεισματάρα κι ισχυρογνώμων, αλλά δε νιώθω την ανάγκη να επιβάλλω σ’ άλλους την ορθότητα της άποψής μου. Δέχομαι πως ο καθένας το βλέπει απ΄ τη δική του μεριά.
5) Δε δίνω αναφορά για τις πράξεις μου , γιατί αφορούν μόνο εμένα .Έχω γραμμένο τον κόσμο.
6) Έχω άριστες σχέσεις με τις αδερφές μου και ανοίγομαι πιο εύκολα στους πιο κοντινούς μου.
7) Είμαι συνεπής μεν, χωρίς να ‘μαι κορόιδο δε.
8) Προσέχω τις λεπτομέρειες αλλά είμαι πιο χύμα σχετικά με την τάξη
9)Κάνω το καλύτερο σ΄ ό,τι μ’ ενδιαφέρει χωρίς να επιζητώ την επιδοκιμασία των άλλων.
10) Όταν νευριάζω, βρίζω συνήθως τον εαυτό μου π.χ. την τύχη μου, τα νεύρα μου. Όταν θυμώσω βρίζω φωναχτά .
11) «Δίνω σμπάρο» στο χρήμα (είμαι χύμα), που λέει κι η μαμά.
12) Διαβάζω ή ακούω μουσική έχοντας επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω μου.
13) Μένω πάλι στο πατρικό μου προσωρινώς (μόνο γι αυτή τη χρονιά) .
14) Αποκομμένη λόγω μακρόχρονης απουσίας απ΄ την ζωή εδώ.
15) Τα βρήκα με τον εαυτό μου κι μια χαρά είμαι μόνη μου.
16) Είμαι φουλ ερωτευμένη με την νεοαποκτηθείσα ελευθερία μου.
Χμ! Τι έγινε ρε παιδιά;
Υ.Γ. Συγγνώμη για το σεντόνι αλλά …