12

Από τις πιο αγαπημένες μου αναμνήσεις είναι να σε βλέπω να χορεύεις και να σε καμαρώνω τη στιγμή που σε έχει κυριεύσει το μεράκι. Σε πανηγύρια, στη γιορτή σου, σε οικογενειακές μαζώξεις και εξόδους.

Δε θα ξεχάσω πόσο αγγαρεία μου  φαίνονταν στην εφηβεία οι χοροεσπερίδες που έκανε το σωματείο σου και ο σύλλογος του χωριού στις οποίες με «έσερνες» .  Δεν άντεχα που έπρεπε να ντυθώ καλά και να υπομένω όλους αυτούς , που θεωρούσα βαρετούς  συντηρητικούς μικροαστούς. Κι όταν κάποτε βρήκα το θάρρος να σε ρωτήσω γιατί έπρεπε να ‘ρθω οπωσδήποτε μαζί,  μου είπες πως το έκανες για να έχεις παρέα στο χορό. Η μάνα δε χόρευε και ποτέ δεν της άρεσε.  Εγώ κι η μικρή  είχαμε πάρει από σένα.

Κι όταν ήταν οι μουσικοί καλοί, χόρευες όλο το βράδυ  δημοτικά , ειδικά τσάμικα. Όταν σε κυρίευε το μεράκι δεν υπολόγιζες κούραση.

Ένα πρωί την προηγούμενη βδομάδα η μικρή μου ΄πε να μπω στο προφίλ της θείας Α. να δω ένα βίντεο με σένα . Κάποια στιγμή βρήκα το κουράγιο και μπήκα να δω. Ήταν ένα βίντεο που χόρευες, σαραντάρης ακόμα σ’ ένα πανηγύρι το αγαπημένο σου τσάμικο, τον ήλιο . Αυτό το δίλεπτο στιγμιότυπο ήταν γερό σοκ για μένα. Να σε βλέπω ζωντανό να χορεύεις νέος και να ξέρω πως 12 χρόνια τώρα έχεις πεθάνει και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σε ξαναδώ, μ έκανε να κλαίω με λυγμούς.

Η αντίδρασή μου τάραξε τη μάνα και προσπάθησε να με  συνεφέρει και μάλωσε τη μικρή. Δε θα συνηθίσουμε ποτέ, μπαμπά μου, την απουσία σου να το ξέρεις. Ακόμα σ΄αγαπάμε και μου λείπεις όλο και πιο πολύ.