Επετειακό

Μετά τη βροχή

ο κήπος μας

νοτισμένος και πιο όμορφος

μου φάνηκε

καθαρός κι υπέροχος!

Έτσι με λουλούδι ξεκίνησα . Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια!

Σήμερα αναφερόμουν σε μια συζήτηση  στις συνθήκες που μ’  ώθησαν να ξεκινήσω. Τώρα που είναι όλα αυτά πίσω μου ευτυχώς ( ούτε ως εφιάλτη δεν τ΄αντέχω) χαίρομαι για όσα μου έδωσε αυτή  η ασχολία.Το καλύτερο, που δεν πρόσμενα κιόλας,  είναι φίλους εκλεκτούς .  😉

 Καλό κουράγιο σε όλους μας!  😀

Υ.Γ. Με τιμά που έχω βλογογενέθλια με το Μπαμπάκη!! Διαβάστε εδώ!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΑΦΗΣΑΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΑΧΤΗ. ΓΙΑΤΙ;
ΟΛΟΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 το απόγευμα. Στην πλατεία Συντάγματος και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.Αποδοκιμάζουμε το αίσχος χωρίς πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

 

Υ.γ. Από μέιλ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου – μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι «για την Αμαλία»).

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…

Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.

Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.

Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!

Μπες στο www.amnesty.org.gr και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Πάρτυ

Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

Υ.Γ. Η φωτογραφία που μπήκε, δε σημαίνει πως γνωρίζω κάτι παραπέρα απ΄όσα λέει το μπάνερ περί τιμών, ατόμων που θα είναι εκεί κλπ. Ή ακόμα πως εγώ θα παρευρεθώ οπωσδήποτε (κι είχατε μια σκασίλα, ξέρω). Το λέω προς αποφυγή παρεξηγήσεων !

1 χρόνος blogging

dreaming of spring

Αμάν, πώς πέρασε ένας χρόνος ; Πέρσι Σάββατο του Λαζάρου ήταν που πήρα την απόφαση κι έφτιαξα λογαριασμό στο blogger και ποστάρισα τα πρώτα 2 κείμενα (υπερπαραγωγή, μετά τεμπέλιασα!)

Όπως οι περισσότεροι βγαίνοντας από μια δύσκολη περίοδο ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου, το μπλογκ λειτούργησε και λίγο ως μέρος ομαδικής ψυχανάλυσης και εκτόνωσης. Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησα μ’ αυτό το σκοπό , αλλά κάθε που καθόμουν να γράψω, αυθόρμητα αυτά μου έβγαιναν.

Μερικά είναι υπερβολικά, βλέποντάς τα εκ των υστέρων, χωρίς να σημαίνει πως δεν ήταν αληθινά την ώρα που τα έγραφα. Πολλές φορές έχω βρει τον τίτλο «ψωνισμένο» και μπήκα στον πειρασμό να τον αλλάξω, αλλά μετά το καλοσκέφτομαι και τ’ αφήνω. Τα πιο πολλά κείμενα είναι απ΄την καθημερινότητά μου, απ΄τα ταξίδια (πρωτοστατεί της Ρόδου) , τα οργισμένα, για όσα-ους αγαπώ και μετά τα δύσκολα, που αφορούν στα συναισθηματικά ξεκαθαρίσματα. Η ισορροπία αναζητείται ακόμη πάντως.

110 κείμενα μετά βλέπω πως -χωρίς να ΄χω έφεση στο γράψιμο- είμαι τυχερή που γνώρισα αρκετούς συνιστολόγους . Τους πρώτους τους εκτίμησα απ΄ τα γραπτά τους και κάνοντας τη γνωριμία τους είδα πως είναι αξιόλογοι ως σπάνιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που έγιναν φίλοι μου -τύχη αγαθή!- και που τους νιώθω σαν οικογένειά μου!

Άλλους τους γνώρισα σε ομαδικές μαζώξεις και πέρα από κάνα δυο αρνητικές εμπειρίες, δεν το μετάνιωσα. Κάποτε ανυπομονούσα να γνωρίσω απ΄ την ανάγκη να προσωποποιήσω κείμενα . Τώρα πια μπορώ να πω πως -μ’ εξαιρέσεις- δεν έχω τόσο αυτήν την ανάγκη και πως απομυθοποίησα, γιατί θυμήθηκα πως ένας καλός «γραφιάς» (μην πω συγγραφέας και παρεξηγηθούμε) δεν είναι απαραίτητα καλός άνθρωπος και τ’ αντίθετο.

Επίσης χρωστάω ευχαριστίες σε όσους κατά καιρούς με βοήθησαν στο να φτιάξω πράγματα και στα δυο μπλογκ, άλλοι μεταδίδοντάς μου τις γνώσεις τους κι άλλοι άθελά τους (όταν «έκλεβα κώδικα») 😉 Στη Μαρινούλα μου, που αφήνοντάς της ένα άκρως γλυψ! σχόλιο έσπευσε να με βοηθήσει περί μουσικής κι ύστερα τη Νίνα που ένα καλοκαιρινό βράδυ με πολύ υπομονή προσπαθούσε να βάλει στο χοντροκέφαλό μου τις οδηγίες για μουσική στο μπλογκ, αλλά εγώ στουρνάρι. Έπειτα από κάνα μήνα της έκλεψα τον κώδικα και τα κατάφερα επιτέλους! 😉 Τη γοργόνα μου, που υπήρξε φωτεινός παντογνώστης σ’ όλες μου τις απορίες περί html , τη Μαρίνα μου πάλι, που με βοήθησε να βρω γρήγορα και να μάθω τα κόλπα στο wordpress(ανθεκτική και πολύ υπόμονη κοπέλα), το αφεντικό μου, που προθυμοποιήθηκε και τον Dr uqbar που βοήθησε να φτιάξω τη μουσική και πώς εισάγω ό,τι θέλω στο πλάι (εκτός των δεδομένων). Αν ξέχασα κανέναν, συγγνώμη.

υ. γ. Περίεργο τώρα που το καλοσκέφτομαι, πέρυσι ξεκινούσα με μια πιο φωτεινή φωτογραφία, αν και τώρα είμαι σαφώς καλύτερα.

Το τραγουδάκι (αχ, μακάρι να δουλέψει) είναι: Μίλτος Πασχαλίδης-Στα είπα όλα (live)

Έρευνα

Αξίζει να συμμετάσχετε στην έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου για τους ελληνόφωνους bloggers ! Δείτε εδώ ή πατήστε στο banner στο πλάι.

Μετακόμιση

Να ‘μαι κι εγώ! 😉 Το τόλμησα επιτέλους! Ακόμα βέβαια το φτιάχνω! 🙂

Μελίνα Μελινάκι

6/3/1994 – 6/3/2007 . Κλείνουν σαν σήμερα 13 χρόνια χωρίς τη Μελίνα!

Δείτε : Ζυγίνες, (ποστ της Loupa , απ’ όπου κι η φωτογραφία) και Θαλασσομπερδεμένη.

Marcy’s syndrom

Όταν είναι να συναντήσω για πρώτη φορά κάποιους στα πλαίσια φιλικής συναναστροφής, είμαι σχεδόν πάντα κάπως «κουμπωμένη«. Μετά από λίγο «λύνομαι» κάπως και μόλις νιώσω άνετα και δίνω ρέστα στην πάρλα. Απ’ τη δεύτερη φορά δε και μετά, δεν αφήνω και κανένα να μιλήσει . 😉 Τελευταία ο στενός κύκλος των γνωριμιών μου έχει διευρυνθεί με bloggers, που στην πλειοψηφία τους γνωρίζω απ΄τα γραπτά τους κι εκτιμώ.
Με ορισμένους απ΄αυτούς είναι πιο εύκολο, γιατί προηγείται συνήθως επικοινωνία μέσω e-mails ή messenger. Υπάρχει έτσι κάποια αφορμή ή ερέθισμα για να ξεκινήσει μια πιο ουσιαστική συζήτηση, όχι βέβαια πως είναι προαπαιτούμενο.
Αυτή η συμπεριφορά εντείνεται και χειροτερεύει, όταν ο αριθμός τους σε κάθε συνάντηση είναι πάνω από 4-5. Τότε απ΄το απλό «κούμπωμα» περνώ στο στάδιο «Complexous complexous» ή όπως τ’ ονόμασα πρόσφατα το «σύνδρομο της Marcy«.
Η Marcy, είναι για όσους δεν τη θυμούνται , μια φιγούρα απ΄τα Peanuts. Είναι η «φίλη» που ζει στη σκια της δυναμικής Violet, που τα καταγράφει όλα κι έχει σε σπαστικό βαθμό μερικές φορές δίκιο, που αγαπά σιωπηλά τον ίδιο που αγαπά η Βάιολετ, αλλά δεν έχει το θάρρος αν το διεκδικήσει. Πώς μου ΄ρθε αυτό το όνομα;
Ένα κουίζ που έκαναν κάποιες μπλογκο-φιλενάδες, με τίτλο «ποιος ήρωας απ΄τα Peanuts είστε ?» το ΄κανα κι εγώ. Όχι, που θα μου γλύτωνε Artanis. 🙂
Βγήκα η Μάρσυ, μες στο 6% όσων έκαναν το τεστ. Μάλλον ανησυχητικό αυτό, σκέφτηκα .
Όταν μάλιστα το ‘πα στη γοργόνα αυτό, παραδέχτηκα πως μπορεί να με χαρακτήριζε σε κάποιες φάσεις στην εφηβεία. Τώρα πια σιγά. Αμ δε! Όπως λέει κι ο αξέχαστος Λ.Κωνσταντάρας ως Μαυρογιαλλούρος στο «Ο Ρωμιός έχει και φιλότιμο» όλα τα φάσκελα κατά δω.
Στην πρώτη ομαδική μπλογκοσυνάντηση που πήγα, μέσα Νοεμβρίου αν θυμάμαι καλά, ένιωθα και στεκόμουνα σαν αγγούρι, γιατί όλοι γύρω μου ήταν καταξιωμένοι μπλόγκερς, οπότε απλά παρακολουθούσα και είπα κανα δυο κουβέντες. Προς το τέλος της βραδιάς που βρέθηκα σε μικρότερο κύκλο, ε φέρθηκα κάπως πιο νορμάλ. Σημαδιακή βραδιά, γιατί ήταν η αφορμή για περαιτέρω γνωριμίας ανθρώπων πολύ αγαπητών μου πια.
Η δεύτερη μεγάλη ήταν το περίφημο πάρτυ στο Βοτανικό, που υποτίθετο πως ήμουν στην αρχική παρέα, που το διοργάνωσε. Έφτασα στις 10, παρέα με μια φίλη κι είδα καμιά 15-20 μαζεμένους, οπότε ένιωσα άβολα κι αμήχανα. Έπιασα ένα μέρος να ΄χω τον τοίχο στην πλάτη μου (ανάγκη να νιώθω ασφαλής δείχνει, το ξέρω) και με το ζόρι ξεθάρρευα να συστηθώ σε κανένα.
Το δε τέρας, γεννημένο για δημόσιες σχέσεις να μου λέει «κυκλοφόρα, κάνε p.r.» κι εγώ να της λέω «με κόβεις για τέτοιο άτομο ?». Και να με τραβολογάει όταν ήταν να γνωρίσω κάποιον π.χ. τον αφεντικούλη μου , που ήθελα ή είχα προσκαλέσει. Μετά δε θυμόμουνα και ποιους είχα γνωρίσει, η άχρηστη! 😉
Την τρίτη φορά ευτυχώς πήγα νωρίς όσο είμαστε λίγοι κι εξοικειώθηκα, οπότε πέρασα για νορμάλ άνθρωπος. Ευτυχώς, γιατί με ξανακάλεσαν 😉
Χτες λοιπόν που μου είπαν για μια μάζωξη, ρώτησα πρώτα αν με περιλαμβάνει η πρόσκληση , ε στο περίπου μου΄παν και πήγα. Η πλάκα είναι πως στην αρχή μέχρι να μαζευτούν όλοι και ν΄αναγνωριστούν είχε την πλάκα του.
-Εεε, συγγνώμη, μήπως είστε … μπλόγκερ?
-Ναι, ναι.
-Α, ξεφύσημα διακριτικό ανακούφισης.
Ή
-Συγγνώμη, είστε κι εσείς για..
-Πες το σύνθημα.
-….
-Οκ! Χα χα χα!
Ευτυχώς έτσι έσπασε με την πλάκα ο πάγος και αργότερα έπιασα στην πάρλα την καημένη την Artanis, που έτυχε και καθόταν δίπλα, μονοπωλώντας την αρκετά. Είχε και άλλους γνωστούς, τ’ αγαπημένο μου τέρας και παρέα απ΄το πάρτυ. Τη δε δόλια Crucilla την τάραξα στο τσιμπομάγουλο. (Χάρηκα πολύ, βρε κούκλα μου, που σε γνώρισα λίγο καλύτερα. )

Γιατί τώρα τα γράφω όλ’ αυτά; Για να αυτορεζιλευτώ, μπας και βάλω μυαλό και συνέλθω και φέρομαι σαν κανονικός άνθρωπος. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα και όσους άλλους δεν αναφέρω ονομαστικά. It’s been fun!