Κοντά στο σταθμό Κινγκς Κρος-Σεντ Πάνκρας
Κεντρικός δρόμος στο Ίσλινγκτον
Έξω από μαγαζάκι στο Κάμντεν Πάσετζ
Κοντά στη Ράσελ Σκουέαρ, Μπλούμσμπερι
Σάφτσμπερι άβενιου (νομίζω)
Κλασάτη παμπ στη θεατρική γειτονιά (εσωτερικό)
Βιβλιοπωλεία στην Τσάρινγκ Κρος
Την τελευταία μέρα θέλοντας να βρούμε ένα μαγαζάκι στο Κάμντεν Πάσετζ πήραμε το μετρό ως το σταθμό του Κινγκς Κρος για να δούμε με την ησυχία μας το Ίσλινγκτον,μια γειτονιά μακριά απ΄το τουριστικό κέντρο. . Ήμουν περίεργη, γιατί εδώ έζησαν 2 αγαπημένοι συγγραφείς : o Ντάγκλας Άνταμς που έχει αναφορές γι αυτό στο Πώς να γυρίσετε το Γαλαξία με ωτοστόπ και ο Ίαν Ράνκιν για 2 χρόνια. Τις μέρες αυτές διάβαζα κατά τύχη το Τουθ & Νέιλ , που είναι το μόνο βιβλίο του δεύτερου με τον Ρέμπους να δρα στο Λονδίνο.
Όταν είδαμε το Κάμντεν Πάσετζ με τα συμπαθητικά μαγαζάκια του πήραμε το μετρό και κατεβήκαμε στη Ράσελ Σκουέαρ για να εξερευνήσουμε το Μπλούμσμπερι, γειτονιά φημισμένη απ΄την ομάδα των συγγραφέων που έζησαν εκεί στα ’30.
Θελήσαμε να επισκεφτούμε το Μουσείο Ντίκενς ακολουθώντας τις πινακίδες αλλά δυστυχώς ήταν κλειστό γι ανακαίνιση χωρίς να υπάρχει έξω απ το κτίριο κάποια ταμπέλα. Έχοντας καλύψει δε τη πρόσοψη δεν υπήρχε καμιά ένδειξη γι αυτό.
Αυτό που με μπέρδευε ήταν που ήμαστε σε τέτοιο σημείο ώστε σε μικρή απόσταση βλέπαμε ν αλλάζει η γειτονιά στις πινακίδες (Κάμντεν, Πάνκρας, Χόλμπορν) μέχρι να κατηφορίσουμε κοντά στο Κόβεντ Γκάρντεν.
Κοντά στην Ντρούρυ Λέιν την ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος είδαμε γεμάτες τις παμπ με κυρίους με ίδιο ντύσιμο και καρφίτσα. Υποθέσαμε πως ήταν από κάποιο συνέδριο μέχρι που είδαμε απέναντι πορτιέρηδες με περίεργη στολή και ποδιά μπροστά. Κοιτώντας στο χάρτη είδαμε πως ήταν απ΄τη λέσχη των ελευθεροτεκτόνων!
Μετά το φαγητό έχοντας ώρα μπροστά μας εξερευνήσαμε τα υπόγεια 3 βιβλιοπωλείων στη Τσάρινγκ Κρος γεμάτα με βιβλία από δεύτερο χέρι σε καλή κατάσταση και πολύ καλές τιμές. Δεν ήξερα τι να πρωτοπάρω.
Κατά τις 4,30 πήραμε το μετρό για το ξενοδοχείο κι από κει για το Χίθροου, όπου στην αίθουσα αναμονής στην έξοδο ήρθαμε σ επαφή ξανά με την ελληνική καφρίλα κι αναρωτήθηκα «γιατί γαμώτο πρέπει να γυρίσουμε;» .
Απ΄αυτό το ταξίδι στο Λονδίνο μου έμεινε η χαρά του να μπω σε σπουδαίες Πινακοθήκες. Πέρα απ΄τον ενθουσιασμό μου για την Εθνική Πινακοθήκη μου άρεσαν πολύ στην Τέιτ Μπρίτεν οι φιλοξενούμενες εκθέσεις : η έκθεση για τον Πικάσο και πώς επηρέασε τους Βρετανούς καλλιτέχνες, των καλλιτεχνών που κάποια στιγμή επηρέασαν ή αναζήτησαν καταφύγιο στη χώρα και τα έργα του Γουίλιαμ Ρόμπερτς.. Έριξα βέβαια και μια ματιά στη συλλογή Τέρνερ αλλά μετά από 3-4 πίνακες θόλωσαν τα μάτια μου.
Στην Τέιτ Μόντερν δεν προλάβαμε να μπούμε λόγω ώρας, αλλά είχε έκθεση του Ντάμιεν Χιρστ οπότε δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα. Έτσι κι αλλιώς απ΄τη μόνιμη ήθελα να δω μόνο ένα πίνακα του Ρόθκο και έναν του Πόλοκ. Δυστυχώς για μια μέρα δεν προλάβαμε αυτήν με έργα του Μουνχ.
Απόλαυσα τις βόλτες στις γειτονιές μακριά απ΄το κέντρο όσο τίποτε και τις μπίρες (έιλ). Πέρα απ την τρομοϋστερία και την ακρίβεια αναβαθμίστηκε στη σκέψη μου ως ταξιδιωτικός προορισμός .
Δε γίνεται να ξεχάσεις πότε ένιωσες πώς ήρθε για σένα το καλοκαίρι, ειδικά μετά τον φετινό χειμώνα.Ήταν στην πρώτη βουτιά με φίλες.
Αναγεννημένη 