Με αφορμή

Διαβάζοντας ένα βιβλίο που μιλάει με αγάπη στη σειρά για το Μάρκο, την Πόλυ Πάνου, τον Στέλιο οι γνώριμοι στίχοι που παρεμβάλλονται στο κείμενο σου δημιουργούν την ανάγκη να  ξανακούσεις τα τραγούδια.

Στο «Εγώ με την αξία μου» θυμάσαι τις κασέτες του μπαμπά με τα λαϊκά, που τραγουδούσαν οι δυο σπουδαίοι γι αυτόν, ο Γρηγόρης και ο Στέλιος. Με τραγούδια που ‘χαν πει αυτοί τον ξεπροβόδισες κι εσύ.

Αυτές τις δυο τρεις κασέτες τις έπαιρνες κλεφτά μαζί στα μαθητικά  γλέντια. Θυμάσαι και τον μπαμπά τον ίδιο που σε χαρούμενες περιστάσεις όταν μερακλωνόταν,  χόρευε τα ζεϊμπέκικα όπως οι παλιοί οι μάγκες, που πρόλαβε στην Αθήνα στα μισά της δεκαετίας του  ’50 , όταν έφηβος ήρθε να δουλέψει.

Όλο κι πιο αραιά το χόρευε καθώς περνούσαν τα χρόνια. Σε πείραζε που εσύ χόρευες λίγο πιο διαφορετικά και σε κοιτούσε όλος ένας γελαστός  ήλιος από περηφάνια και καμάρι, γιατί του ΄μοιασες στο μεράκι. Κι όταν τον παρακινούσες να χορέψει,  σου ΄λεγε πως μετά το ατύχημα είχε χάσει την ευστάθειά του .

Πια κι εσύ ,τώρα που δεν είναι εδώ, το χορεύεις σπάνια όταν σε κυριεύσει το μεράκι ή όταν ακούσεις  κάποιο από αυτά που χόρευε εκείνος.

Βαρσοβιάχ

Μνημείο για όσους χάθηκαν στην Ανατολή

Πλατεία Νέας Πόλης

Σπίτι της Μαρία Σκλοντόφσκα-Κιουρί

Κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης(κλειστό γι’ ανακαίνιση)

Μνημείο για την εξέγερση των ντόπιων το 1944

Οχυρωματικά έργα

Πλατεία Παλιάς Πόλης

Σειρήνα (έμβλημα της πόλης )

Πλατεία Παλιάς Πόλης

Κόκκινο Παλάτι

Θέα από την πλατεία

Παγκάκια-χάρτες που παίζουν με το άγγιγμα μουσική του Σοπέν (τι άλλο; )

Άγαλμα του Κοπέρνικου σε πλατεία που αναπαριστά τις τροχιές των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος . Κάθε πλανήτης μια μεταλλική πλάκα

Μουσείο Σοπέν

Εθνικό Μουσείο-Πινακοθήκη

Πρώτη μέρα στη Βαρσοβία.Μας φιλοδώρησε ο ήλιος. Ζηλέψαμε τα υπέροχα τεράστια πάρκα που ξεφύτρωναν παντού. Μέναμε σε περιοχή στα όρια της πόλης, οπότε η αντίθεση παλιού (στις φωτογραφίες) και νέου, ιστορικού παρελθόντος και τωρινής πραγματικότητας ήταν εμφανής.

Για τη Βαρσοβία έχουν ήδη γράψει κάποιοι φίλοι (μερικοί δεν έχουν σταματημό λέμε και καλά κάνουν) και κάποιοι άλλοι ίσως . Αυτό που δεν μπορεί να μπει σε ποστ είναι όσα ζήσαμε μαζί.

Ο τίτλος του ποστ όπως και του επόμενου ανήκει σε φράση πολύ αγαπημένης φίλης Μαριαλένας που δεν μπόρεσε να έρθει μαζί μας.

Για το Περσεφονάκι

 

Με τη Μαρία , τη Νίνα , την Αλεξία και άλλους εξαιρετικούς ανθρώπους, που κάποιοι από αυτούς βρίσκονται εδώ σήμερα, γνωριστήκαμε την πρώτη εποχή των ελληνικών μπλογκς το 2006. Της Νίνας ήταν το δεύτερο που έτυχε να διαβάσω. Η συζήτηση στα σχόλια σε κάθε ανάρτησή της έγινε η αφορμή ν’ ανακαλύψω άλλες γραφές κι ανθρώπους που αγαπώ ή και εκτιμώ.

Στη Νίνα με γοήτευσε η ευρυμάθειά της, η σπιρτόζικη προσωπικότητά της που σε συνδυασμό με το βιτριολικό της χιούμορ την κάνει ακαταμάχητη ιδίως στην προσωπική επαφή, οι κοινές μας αγάπες για τη μουσική, την καλοστημένη ίντριγκα και το συμβολισμό , την καλή αστυνομική λογοτεχνία, το αριστερό μας παρελθόν (διατελέσαμε μέλη της ίδιας κομμουν. νεολαίας) και το πόσο μεγαλόψυχες ΔΕΝ είμαστε, όταν προσπαθούν να πληγώσουν εμάς ή αγαπημένα μας πρόσωπα που τα θεωρούμε οικογένεια (Μότο μας η γνωστή φράση από το νονό αλλά ανεστραμμένη : “you mess with the family, you mess with me”).

Με την Περσεφόνη μας συνδέει πως είμαστε κι οι δυο παιδιά της ίδιας δεκαετίας αν και εγώ γεννήθηκα λίγα χρόνια αργότερα , είχαμε μπαμπάδες που ενδιαφέρονταν για την πολιτική κατάσταση της χώρας και πάλευαν να την αλλάξουν, λάτρευαν την ίδια ομάδα σα θρησκεία αφού με τη δεύτερη δεν είχαν πολλά πολλά , είχαμε σόγια διχασμένα πολιτικά και ποδοσφαιρικά, αποκτήσαμε αδερφό αυτή κι αδελφούλα εγώ μικρότερά μας, που καθόλου δεν τα θέλαμε αρχικά . Την αγάπησα από την πρώτη ιστορία και συνεχίζω χρόνια μετά να την αγαπώ.

Η Περσεφόνη, όπως κάθε παιδί ,έχει τη δική της άποψη για πολλά, που δε διστάζει να την πει φέρνοντας σε δύσκολη θέση συνήθως τους μεγάλους πχ για το πώς γεννιούνται τα παιδιά (τα τρώνε οι μαμάδες τους και μετά τα φτύνουν) , για τους συναδέλφους της μαμάς ( ο κύριος Ρουφιάνος, η κυρία ΑγιοΒασίλη με τον τάρανδο) , το πόσο την αγαπούν οι γονείς της (που ρίχνουν κλήρο ποιος θα την πάρει στη δουλειά του), ποιες είναι οι πιο ωραίες δουλειές που θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει , πόσο τυχερή είναι που, επειδή είναι κοριτσάκι , μπορεί να παίζει και με αγορίστικα παιχνίδια, που ξέρει ποιον θα παντρευτεί και τον θαυμάζει για τις γνώσεις του κ.ά.

Μέσα από τις αφηγήσεις της περνάνε σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας μας όπως η Μικρασιατική Καταστροφή, η Κατοχή κι ο Εμφύλιος , η Αποστασία, τα Ιουλιανά κι η Χούντα χωρίς διδακτισμούς αλλά μέσα από καθημερινά γεγονότα κι εξιστορήσεις της γιαγιά Φόνης ή του μπαμπά.

Μας μεταφέρει σπαρταριστούς διαλόγους : της Γιαγιάς Φόνης και του Μπαμπά της που ανταλλάσσουν καθόλου ευγενείς χαρακτηρισμούς (ρεμπεσκές, γρια γκιόσα) και Μπαμπά-θείου Περικλή (φασίστας , αλήτης) οι οποίοι δε συμπαθιούνται αλλά ανέχονται ο ένας τον άλλο. Της ίδιας με την Τασία της , την οποία αγαπά και καταφέρνει με ελάχιστες εξαιρέσεις να γίνεται πάντα το δικό της (κακομαθημένο σκατόπαιδο , πριγκίπισσά της) .

Απορεί που οι μεγάλοι νομίζουν πως είναι ηλίθια και κουφή και δεν καταλαβαίνει πότε τσακώνονται και καμώνονται τους χαμογελαστούς μπροστά της . Δεν ξεχνά πως ούτε απέκτησε Πωνέζα γκιόσσα σαν της ξαδέλφης της της Λένας ούτε πρόλαβε να παίξει με τον κόμη Μάρκο ή τα μπαλόνια του θείου Αλέκου.

Ονειρεύεται όταν μεγαλώσει να γίνει σαλτιμπάγκος, να γίνει όμορφη αλλά όχι πολύ γιατί η πολλή ομορφιά σκοτώνει, να κάνει το βίο αβίωτο στους άλλους για να ‘ναι χαρούμενοι (οι άλλοι), να μην ξαναγίνει χούντα που σκοταδιάζει τα δωμάτια των παιδιών και κοιμίζει τα βιβλία.

Όσες φορές κι αν διαβάσω τις ιστορίες της Περσεφόνης γελώ και σε κάποια σημεία συγκινούμαι, όμως κυρίως εκτιμώ το κλείσιμο του ματιού της ενήλικης συγγραφέως μέσα από τις αφηγήσεις της ηρωίδας της.

Ευχαριστώ και δημόσια την αγαπημένη μου Νίνα που με τίμησε προτείνοντάς μου να συμπαρουσιάσω το Περσεφονάκι μας και το Αλινάκι  για την τόσο ωραία εικονογράφηση.

Ελπίζω η Περσεφόνη να μην άφησε να την κλείσουν ποτέ ξανά σε κλουβί ούτε να μπήκε κανένας κρύσταλλος στην καρδιά της ο οποίος να την εμποδίζει ν’ αγαπάει , να μη θέλει ποτέ πράγματα εφικτά και να πετάει πάντα με τα φτερωτά μποτάκια της.

Εμείς θα την αγαπάμε πάντα και θα ‘μαστε όλες τα πιο αγαπημένα πουτανάκια .

Γραμμένο για την παρουσίαση της Περσεφόνης στις 23/10/14.

Χαμένες ζωές

Τι θα χαμένη ζωή; Ζωή που δεν την έζησες όπως πρέπει με πολλές χαρές αλλά την έζησες κυρίως με λύπες κι πίκρες.

Ζωή που από βρέφος στερείσαι το γονιό σου όχι από φυσική αιτία αλλά από την κακία και την πανουργία ενός ατόμου που τελικά θα αναλάβει να σε αναθρέψει δηλητηριάζοντάς σε, όχι εντελώς επιτυχημένα όμως, για τη μάνα που σε γέννησε. Μάνα που σ’εγκατέλειψε βυζανιάρικο για να σωθεί από τη λεκτική και σωματική βία της πεθεράς και της κουνιάδας, της πεθεράς που σε μεγάλωσε βρίζοντας διαρκώς τη μάνα σου. Κι ο πατέρας; Άβουλος μαμάκιας που δεν ήθελε να στενοχωρήσει τη μάνα του, που το μόνο που ήθελε από αυτόν ήταν η οικονομική υποστήριξη για να συντηρεί τις κόρες της, που πήραν το δρόμο της απωλείας εντέλει για τον οποίο σου ΄λεγε πως όδευε η μάνα σου. Η μάνα που γύρισε 3 φορές να σε πάρει και να προσπαθήσει να γίνετε οικογένεια ξανά.
Κι ο πατέρας; Ο πατέρας που παρά τις επανειλημμένες παραινέσεις σχεδόν όλων των συγγενών που του ‘λεγαν να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του και να κάνει αλλού νέα αρχή για την οικογένειά του, κώφευε επιλεκτικά και ακολουθούσε ό,τι έλεγε η μάνα του.

Το αποτέλεσμα; Δύο ζωές χαμένες. Μια του πατέρα που ποτέ δεν ξανάφτιαξε τη ζωή του ούτε στέριωσε πουθενά, αλλά κατάντησε ρέμπελος και περιφερόμενος σέρνοντας μαζί του κι εσένα. Του πατέρα, αγαπημένου ξάδελφου του μπαμπά μου που ποτέ δεν αποδέχτηκε τη μετέπειτα πορεία του. . Του πατέρα, που δε σ’ άφησε ούτε όταν πια ενηλικιώθηκες, γνώρισες τη μάνα σου-που ήταν  η μόνη που σώθηκε, αφού βρήκε τη ζωή που της άξιζε με αγάπη και σεβασμό- κι αμβλύνθηκε κάπως η πίκρα κι ο πόνος της εγκατάλειψής της και θέλησες να μείνεις μαζί της, εκβιάζοντάς σε συναισθηματικά. Κι εσύ υποχώρησες γιατί τον πονούσες και τον λυπόσουν πια.

Η δεύτερη η χαμένη ζωή η δική σου, αγαπημένε μου ξαδελφούλη που πάνω που μπόρεσες κι έστρωσες τη ζωή σου μετά από χρόνια κατασταλάζοντας επιτέλους κάπου, χάθηκες τόσο πρόωρα. Πιο πολύ από το γεγονός πως ήσουν νέος με τρώει το άδικο της ζωής που δεν πρόλαβες να χαρείς.

Υ.Γ. Χτες βράδυ έμαθα γυρίζοντας σπίτι πως ένας αγαπημένος μου ξάδελφος, νέος κι άτυχος από πολύ μικρός, πέθανε σε αυτοκινητιστικό. Μοιάζει με κακοπαιγμένο μελό ίσως αλλά αυτή ήταν η ζωή του.

Ο φίλος μου ο Γιώργος , ο βιβλιοθηκάριος

Ένα από τα θετικά του ιστολογείν είναι τα νέα ενδιαφέροντα μπλογκς που ανακαλύπτεις τυχαία ή μέσω φίλων βλόγερς. Είναι εξαιρετική τύχη αν κάποιους από αυτούς τους γνωρίσεις προσωπικά  και  τους εκτιμήσεις, πόσω μάλλον δε όταν γίνουν φίλοι σου.  Ευτυχώς είμαι πολύ τυχερή σ’ αυτό.

«Συναντηθήκαμε » με το Γιώργο στο μπλογκ της  Μαρίνας  το καλοκαίρι του ’10. Θυμάμαι απ΄τα πρώτα ποστ του που διάβασα είχε τίτλο στα ίχνη της ανάγνωσης. Αυτό που με κέρδισε ήταν όμως τα ποστ για το τσαρδάκι του. Μου άρεσε πολύ  και μπήκε στη λίστα με τα ιστολόγια που παρακολουθώ . Η δουλειά του  είναι μία απ τις επαγγελματικές επιλογές που θα έκανα , αν δεν ήμουν δασκάλα, με κλειστά μάτια. Τον ζήλεψα και ακόμα τον ζηλεύω για αυτό που κάνει και το ξέρει.

Τον Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου πήρε το ρίσκο να καλέσουν με την καλή του  μια παρέα μπλόγκερς στο σπίτι του για να τα πούμε από κοντά. Ευτυχώς γι αυτόν είχε απομακρύνει τα παιδιά του. Νομίζω πως του έμεινε αξέχαστη η εμπειρία, όταν στη συζήτηση του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι είδε κάποιες αντιδράσεις μου. Φαίνεται όμως πως το ξεπέρασε κάπως, γιατί με ξανακάλεσε σπίτι του μετά από κάνα τετράμηνο με τα παιδιά του παρόντα. Τους γνώρισα καλύτερα οικογενειακώς. Λάτρεψα τα μικρά και κυρίως τον Κ. κι εκτίμησα πολύ την κυρά του, με την οποία ταιριάξαμε σε πολλά :).

Συναντηθήκαμε κι άλλες φορές οικογενειακώς ή με  παρέα φίλων βλόγερς σε σπίτια ή αλλού κι άρχισε να  χτίζεται η φιλία μας. Είχα τη χαρά να με ξεναγήσει στη βιβλιοθήκη που δουλεύουν κι οι δυο και να φουντώσει η ζήλια μου αλλά κι η εκτίμησή μου.

Τώρα πια η επικοινωνία μας είναι πιο πυκνή βοηθούντων και των κοινωνικών δικτύων  αλλά ευτυχώς παραμένει πυκνή και η προσωπική επαφή. Πέρσι το Πάσχα ευτύχησα να δω και το περίφημο τσαρδάκι από κοντά. 🙂

Ο φίλος μου, ο Γιώργος, με στηρίζει όταν η απαισιοδοξία μου  βρίσκει πάτο και  πέφτω ψυχολογικά, με αντέχει και σιωπά όταν βρίσκομαι εν θερμώ και  βγαίνω εκτός εαυτού κάποιες φορές  και περιμένει να ηρεμήσω για να συζητήσουμε , με κεντρίζει  να διαβάσω  κάποια βιβλία που ίσως να απέφευγα (Λέβι) ή ποίηση μετά από καιρό (Αρ.Χιόνη). Έχουμε κάποιες κοινές αναγνωστικές αγάπες, αλλά τον πειράζω που δε διαβάζει πεζογραφία πια και που δε δανείζει τα βιβλία του.

Ο φίλος μου, ο βιβλιοθηκάριος, έχει εξαιρετικές ιδέες για αφιερώματα στα βλογ μας κι αυτό φάνηκε από το πρώτο ,  για το φόβο,  που το θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο 3 χρόνια μετά .Ποτέ δεν του έχω αρνηθεί συμμετοχή σ’ αυτά κι ας γκρινιάζω καμιά φορά, γιατί ο ενθουσιασμός του είναι μεταδοτικός κι έχει γίνει η αιτία να γνωρίσω κι άλλους βλόγερς που εκτιμώ και με τιμούν με τη φιλία τους πια.

Δε θα μπορούσα λοιπόν παρά με χαρά να δεχτώ να συμμετάσχω στις εορταστικές εκδηλώσεις Κατσαμάκεια 2013 , την πρωτοβουλία των Γρηγόρη Στ. , Τσαλαπετεινού και Silentcrossing ,  που διοργανώνονται με αφορμή τα γενέθλια του εκλεκτού μας φίλου 😀

Στο αφιέρωμα συμμετέχουν οι :

Η Ωραία Σέλιτσα

Ερυθρό Καγκουρώ

Deva Aleema

Nefosis και  RoubinakiM

Polyanna

AnnaSilia

Κυνοκέφαλοι

Τσαλαπετεινός

silentcrossing

Kizil kum

Κidscloud

Ο ήχος του Ανέμου

Δύτης Νιπτήρων

Dina Vitzileou

Καγκουρώ (Κατερίνα Τοράκη)

Λάσπη στα αστέρια

Κόκκινο Μπαλόνι

Ψαροκόκκαλο

Κουπέπκια

Σημειωματάριο

Happy hour

Αφιερώσεις

Πριν λίγο καιρό ο βιβλιοθηκάριος , που όλο και κάτι σκαρφίζεται και μας κινητοποιεί όλους, έφτιαξε ένα ξεχωριστό μπλογκ που καταγράφει τις αφιερώσεις που έχουν κάνει συγγραφείς   στα βιβλία τους . Οι αφιερώσεις και προμετωπίδες των βιβλίων (στίχοι κλπ) μου προξενούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον πριν ξεκινήσω την ανάγνωση .

Με την αφορμή της 100ής ανάρτησης λοιπόν μας προσκάλεσε να συμμετέχουμε οι γνωστοί φίλοι του βλόγερς με δικά μας ποστς. Αρχικά σκέφτηκα να ξεφυλλίσω τα βιβλία και να συγκεντρώσω όποιες μου τράβηξαν περισσότερο το ενδιαφέρον , όμως  έπειτα άλλαξα γνώμη. Βρήκα κάποιες απ τις αφιερώσεις φίλων ή και πολύ κοντινών μου προσώπων και αποφάσισα να βάλω αυτές. (Αυτοαναφορικά όντα οι βλόγερς , μην κρυβόμαστε.)

Οι αδερφές μου ξέρουν την αγάπη μου και μου δωρίζουν βιβλία. Με τη μεγάλη αδερφή, τη Μαρία, έχουμε τα ίδια αναγνώσματα μια κι έχουμε μόνο ένα χρόνο διαφορά και είναι αυτή που στα 15 με έβαλε στον Παράδεισο δλδ με έγραψε στη δανειστική βιβλιοθήκη του δήμου μας. 🙂 Ως τότε καταβρόχθιζα όσα αγοράζαμε και όσα είχε μια συμμαθήτρια, που τη ζήλευα τρομερά (ο θείος της ήταν βιβλιοπώλης και της χάριζε βιβλία του Ιουλίου Βερν) .

Στα ανίψια ήταν συνηθισμένο δώρο τα βιβλία μια φορά το χρόνο εκτός από παιχνίδια. Θυμάμαι πως για να τραβήξω το ενδιαφέρον του Δημήτρη στα 5  άρχισα να του διαβάζω και να του δείχνω τη συλλογή μου με Αστερίξ και Λούκι Λουκ, την οποία χάρισα και συμπλήρωσε. Κρατώ απ΄την εποχή μια πιστή ζωγραφιά του του Αστερίξ που έκανε στα 7 με αφιέρωση (σκαναρισμένη σε κάποιο αρχείο) . Η Ελένη δεν ήθελε ιδιαίτερη πρόσκληση, είναι βιβλιοφάγος από φυσικού της 🙂

Πριν τρία καλοκαίρια μου είχε γίνει εμμονή να αποκτήσω την Τριλογία του Στρατή Τσίρκα στην παλιά της έκδοση. Την είχα διαβάσει όταν ήμουν στο Λύκειο και είναι απ΄τα βιβλία που θέλω να τα έχω στη βιβλιοθήκη μου. Σύντροφος στην περιπέτεια αυτή η φίλη μου η Λέμον , με την οποία μοιραζόμαστε τ’ αναγνωστικά μας γούστα έχοντας την ίδια ηλικία και παραπλήσιες εμπειρίες. Ένα ανεξάντλητο θέμα στις συζητήσεις μας  είναι τα βιβλία: όσα διαβάσαμε και μας άρεσαν ή όχι, όσα θέλουμε να διαβάσουμε, όσα συστήνουμε φανατικά η μια στην άλλη κλπ  . Θυμάμαι εκείνον τον Αύγουστο, πως όπου ψάχναμε είχαν είτε μόνο τον πρώτο τόμο ή καθόλου μέχρι που τα βρήκαμε σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο.Την παρήγγειλε ανακοινώνοντάς μου πως θα  είναι δώρο για τα γενέθλιά μου, που πλησίαζαν.

Πριν πέντε χρόνια γνώρισα από τα ιστολόγια  φίλων και  διάβασα τα βιβλία του που μου άρεσαν πολύ το Δημήτρη Μαμαλούκα , που αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το καινούριο του βιβλίο. Είχα τη χαρά μια καταπληκτική βραδιά στο Κορωπί να τον γνωρίσω προσωπικά μαζί με άλλους εκλεκτούς φίλους.

Δε θα μπορούσε να λείπει απ΄το ποστ αυτό αφιέρωση του ιθύνοντα νου του αφιερώματος. Μετά την περσινή έκθεση με έργα του  Ν. Χουλιαρά , ανακαλύψαμε πως τον εκτιμάμε κι οι δυο πολύ. Όταν τον συνάντησα λοιπόν με την οικογένειά του προπαραμονή Πρωτοχρονιάς μου δώρισε το παρακάτω βιβλίο .

Φέτος τον Απρίλη μιλούσα στο τουίτερ με το Σ., που ζει στην Αγγλία και μου έλεγε πόσο διασκέδαζε που ξαναδιάβαζε το «Οδηγός: Πώς να γυρίστε το Γαλαξία με ωτοστόπ» και σκεφτόταν να  δωρίσει καινούριο αντίτυπο της τριλογίας (που έχει πέντε τόμους) σε όποιον ενδιαφερόταν . Είχα ακούσει γι αυτό αλλά δεν το ΄χα διαβάσει. Μια βδομάδα έκανε να ΄ρθει απ΄το εξωτερικό. Όταν το ΄δα, τούβλο 800 σελίδων σκέφτηκα να το αφήσω για το καλοκαίρι. Ό,τι είχα αρχίσει να διαβάζω στη γλώσσα αυτή δειλά τον τελευταίο χρόνο γιατί δεν ήξερα αν μπορούσα να τα καταφέρω,  χάρη σε μια άλλη φίλη, την Β. Ξεκίνησα από περιέργεια να διαβάζω τον πρόλογο Αυτό ήταν! Το βιβλίο με ρούφηξε στις σελίδες του, δεν μπορούσα να το αφήσω ούτε το βράδυ. Μου πήρε μια βδομάδα να το τελειώσω. μιλούσα συνεχώς γι αυτό με τρελό ενθουσιασμό παντού.  Χαίρομαι γιατί πέρα από το χιούμορ και τη σάτιρα στις αγγλικές συνήθειες έχει πολλά κομμάτια για ξαναδιάβασμα.

Η ταινία  είναι μεγάλη απογοήτευση γιατί χάνει τρομερά μπροστά στο βιβλίο και από ένα σημείο και μετά δεν έχει καμιά σχέση. Μην ξεχνάτε : «Don’t panic and always know where your towel is!» 😉 Επίσης : 42. (Το κόβω εδώ, γιατί μπορώ να μιλώ για αυτό με τις ώρες.)

Η πιο πρόσφατη αφιέρωση είναι πάλι της Λέμον . Φέτος διάβασε την Τριλογία της Μασσαλίας του Ιζζό και μου τη σύστησε φανατικά δωρίζοντάς μου την. Της  χρωστάω πολλούς συγγραφείς που δεν ήξερα ή που «επιφυλασσόμουν» να διαβάσω. Το ευχαριστώ είναι λίγο.

Η παλιότερη αφιέρωση και η αφορμή για την επιλογή των αφιερώσεων  είναι αυτή :

Πολλά βιβλία μας έφερνε ο μπαμπάς μου από πλασιέ που περνούσαν στο καφενείο που σύχναζε.  Μια φορά μαζεμένα τα άπαντα Ρίτσου (ως και την Τέταρτη Διάσταση τότε)  και Βάρναλη, άλλη φορά βιβλία που ΄χαν πάρει Νόμπελ  (έτσι γνώρισα τον Χέμινγουεϊ, την Περλ Μπακ, τον Ντοστογιέφσκι κ.ά.) κι ας ήμαστε μικρές ακόμα. Όταν πήγαμε Γυμνάσιο οι δυο μεγάλες μας έφερε αυτό. Η φωτο δείχνει πόσο ταλαιπωρημένο είναι καθώς το διαβάσαμε όλες ξανά και ξανά.

(Μετά το «Με αγάπη» υπήρχε  η υπογραφή του, πολύ ευανάγνωστη , γι αυτό έκοψα τη φωτο γι ευνόητους ΄λόγους)

Κι αυτό το βιβλίο είναι το πιο πολύτιμο απόκτημά μας πλέον οικογενειακώς.

Στο αφιέρωμα συμμετέχουν οι εκλεκτοί αδερφοί κι αδερφές εν βλοξί (sic) :

 SilentCrossing

Τσαλαπετεινός

Theorema

Κυνοκέφαλοι

Φαούδι

Σημειωματάριο

Δύτης των Νιπτήρων

Κόκκινο Καγκουρό

Καγκουρό

Infoscience addict

Greek libraries in a new world

Dina Vitzileou

Niemandsrose

Roadartist

Anna Silia

Χαμένα Επεισόδια

Κουπέπια

Rubies and Clouds

Εξεγερμένο το 2009

Βιβλιοθηκάριος

9

Τούτες τις μέρες πιο πολύ απ΄τις άλλες τριγυρνάς στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πόσο περίεργο κι ειρωνικό είναι που τρεις μέρες μετά τα γενέθλια της Γωγώς  είναι η μέρα που σε χάσαμε. Δε μας αφήνει η ζωή να ξεχαστούμε.

Σε ψάχνω ακόμα όπου μπορώ να βρω ό,τι σε θυμίζει, σε πρόσωπα και εκφράσεις. . Στο πρόσωπο  της Σπ . και στη λοξή ματιά της όταν απηυδήσει με κάποιον, στο χαμόγελο της Μ. και στο βλέμμα της πάνω απ΄τα πρεσβυωπικά γυαλιά (ολόιδιο όμως!) στα πρόσωπα των εγγονιών σου και στο πώς μιλάνε για σένα τα δυο μεγάλα.

Σε βλέπω σε ό,τι έχεις αγγίξει στο σπίτι μας κι ακόμα να ξέρεις περιμένω  πως μπορεί κάποια βραδιά ν΄ανοίξει η πόρτα και να ΄σαι εσύ . Ν΄ακούσω το σφύριγμά σου πριν μπεις και να δω το χαμόγελό σου. Και τι δε θα ΄δινα…

Επιστρέφοντας

στην πατρίδα των παιδικών μου καλοκαιριών, στα χώματά σου, για την τρίτη κι οριστική σου ανάπαυση. Οκτώ χρόνια μετά θα έλεγε κανείς πως πονάει λιγότερο και θα έπρεπε να το έχουμε πάρει απόφαση. Κι όμως δεν είναι έτσι, ας θέλαμε να πιστεύαμε πως έχουμε συμβιβαστεί με το θέμα.Αυταπάτες ήταν όλα.

Ίσως φταίει που πιο ξεκάθαρη λόγω του τετράγωνου κουτιού έγινε η απώλεια. Βλέπεις η τελευταία μνήμη σου ήταν  ενσώματη κι έτσι είχες μείνει στο μυαλό μας.  Το ίδιο βράδυ καθίσαμε στην αυλή και λέγαμε με τη θεία περιστατικά και αστείες ιστορίες που πρωταγωνιστούσες κι ομολογήσαμε την πιο κρυφή μας επιθυμία. Μια τελευταία αγκαλιά…

Επιστρέφοντας απ΄τον τόπο αυτό που με πληγώνει και αποφεύγω 8 χρόνια τώρα να βρεθώ καλοκαίρι στον ίσκιο του σπιτιού που έφτιαξες στη θέση του πατρικού σου και δεν πρόλαβες να δεις τελειωμένο. Όσους με ρωτάνε γιατί δεν κατεβαίνω , τους κοιτώ με απορία. Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί δε θέλω?

Ας νιώθω νοσταλγία, ας σκιρτώ όταν φτάνουμε στο Δωδεκάμετρο και ξέρω πως σε λίγο θα ‘μαστε εκεί, ας κατεβάζω τέρμα το τζάμι όταν φτάνουμε στο γερμανόρεμα, να μυρίσω τη μυρωδιά που πουθενά αλλού δε βρίσκω όμοια κι ας νιώθω πως γυρίζω πίσω στο χρόνο κοιτάζοντας στην πέρα μεριά, την αγαπημένη σου θέα, η διάψευση που με περιμένει όταν φτάσω εκεί, τα σβήνει όλα.

Ακόμα μου λείπεις. Όλο και πιο πολύ…

Αντίο, Νίκο

Ήμασταν γύρω στα 12 -13 που ακούσαμε στο ραδιοφωνάκι ένα καλοκαίρι το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» και το «Χαράτσι» . Κοιταχτήκαμε με την αδερφή μου και σκεφτήκαμε το ίδιο πράγμα, πως αυτή η φωνή είναι που τραγουδούσε το «κάνε πως μ’ αγαπάς » το «Από τη γυναίκα για τη γυναίκα» και στο «Κύριε διευθυντά των δίσκων » και το «Από περιέργεια υπάρχω» . Ο εκφωνητής είπε τ’ όνομά σου και το σημειώσαμε καλά στο μυαλό μας και ψάχναμε τα τραγούδια σου, που μας συντρόφεψαν στην εφηβεία κι αργότερα. Έτσι μάθαμε το Μανώλη και όλους όσους τραγούδησες.

«Το κόκκινο φουλάρι μ’ ένα μπλουτζίν παλιό
να στέκει με την πλάτη στην εθνική οδό
κι ο ασημένιος άνδρας με τη βαριά φωνή
της μοναξιάς τη δόξα βρίζοντας να υμνεί. »

Έτσι σε βλέπαμε πάντα και σε νιώθαμε δικό μας άνθρωπο, αγέραστο.

Την πρώτη φορά που σε είδα σε συναυλία χρόνια μετά , αξέχαστη θα μου μείνει. Εκείνο το βράδυ στο Λυκαβηττό ήταν μαγικό. Κι όταν σε πλησιάσαμε δειλά, μας φέρθηκες σαν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος κι υψώθηκες ακόμα περισσότερο μέσα μας. Ήσουν απ΄τους λίγους που παρέμεινες στη θέση σου. Σε χαιρόμουν, έτσι πάντα «καθαρός» που ήσουν, αντρίκειο το φέρσιμό σου σε όλα.Πώς να μη σ΄αγαπάμε και γι΄αυτό;

Με τα τραγούδια σου ερωτευτήκαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε. Ήταν μέρος της ζωής μας.Και τώρα εσύ, πήγες να βρεις το Μανώλη κι εμείς νιώθουμε πιο φτωχοί παρά ποτέ. Κι αν κλαίμε είναι που μαζί με σένα κλαίμε κι όσους άλλους αγαπημένους μας στέρησε η γαμημένη αρρώστια.

Αντίο, Νίκο, φίλε εφηβικέ κι αγαπημένε.

6