ΦΤΟΥ, ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑΑΑΑ !

Από τη Δευτέρα που με ειδοποίησε ο δικηγόρος, μετά από απανωτά μηνύματά μου, πως βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου κι είμαι και τυπικά ελεύθερη ξανά (διαζευγμένη για την ακρίβεια) νιώθω πως πετάω.

Το τελευταίο διάστημα ένιωθα αβάσταχτο το βάρος, που έπρεπε να συμπληρώνω σε όποια έγγραφα χρειαζόταν, να δηλώνω παντρεμένη με τον x (x όπως πρώην κι όπως xορκισμένος να ‘ναι με τον απήγανο!) Ήταν το τελευταίο που με συνέδεε μαζί του.

Άρχισε το τρέξιμο για τα γραφειοκρατικά: Μητρόπολη (στα Μέγαρα έφτασε η χάρη μου)-Ληξιαρχείο -Εφορία (πλήρωσα παράβολο γιατί ήμουν εκπρόθεσμη, ας όψεται ο ηλίθιος ο δικηγόρος που άργησε να με ειδοποήσει)-Ληξιαρχείο και δεν τέλειωσα.

Χαρτιά στη Δ/νση στην Τρίπολη, άλλα χαρτιά στο Δήμο κάτω για να διαγραφώ απ΄την εκεί μερίδα κι άλλα για να έρθω με μεταδημότευση εδώ ξανά!Αυτά μέχρις σήμερα! Ουφ!

Μόλις τακτοποιηθεί κι αυτό , μου ‘μεινε η Εφορία, γιατί πρέπει να δηλώσω τη μεταβολή και έπειτα η νέα ταυτότητα! Σε δουλειά να βρισκόμαστε! 😉

Πριν από 10 μήνες το διαζευκτήριο μου φάνταζε ισοδύναμο με αποφυλακιστήριο μετά από βαριά καταδίκη ή έστω απολυτήριο στρατού!! Τραγούδια που μου έρχονταν ήταν «απαλλάχτηκα» , «απολύομαι και τρελαίνομαι…» κι άλλα τέτοια κουλτουριάρικα! :ΡΡ

Τώρα είναι απλά ένα χαρτί που μου θυμίζει να ζω για μένα πρώτα και να προσέχω! 😉

Το τραγούδι που παίζει μ’ εκφράζει απόλυτα 😉

«Το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω,

ας μην ξέρω που πηγαίνω και ας μην ξέρω τι γυρεύω

Τη ζωή μου μηδενίζω, πάει να πει πως ξαναρχίζω,

τη ζωή μου μηδενίζω, πίσω δεν ξαναγυρίζω …»

Υ.Γ. Καλό μήνα να ‘χουμε ! :))

10 + 1 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΑΠ’ ΤΟ ΓΑΜΟ (ΜΟΥ)

Με αφορμή ένα σχόλιο σ’ ένα παλιότερο ποστ του αταίριαστου «10+1 πράγματα που μου ΄μαθε η συζυγική ζωή» , όπου έγραφα πως πρέπει και μια γυναίκα να γράψει την άποψή της για το τι της έμαθε ο γάμος, αποφάσισα -αφού το σκεπτόμουν καιρό- να γράψω τη δική μου «επιμορφωτική» εμπειρία ! Τς τς τς , τόση «μόρφωση» να πάει χαμένη; :-DDDDDDDD

1. Από τη στιγμή, που πριν παντρευτείς είσαι μόνο γυναίκα κι εργαζόμενη, όταν παντρευτείς υποχρεούσαι να πάιξεις και τους παρακάτω ρόλους: μαγείρισσα, καθαρίστρια, πλύστρα, σιδερώτρια, κηπουρός, διακοσμήτρια, νοσοκόμα, μάσέζ (για ανακούφιση αυχενικού), διοργανώτρια γιορτών κ.ά.

2.Γυρνάς από τη δουλειά κουρασμένη και προσπαθείς να ανταπεξέλθεις με τα ως άνω καθήκοντα, ενώ ο κύριος είναι ξαπλωμένος στον καναπέ. Αν παραπονεθείς, γελά ειρωνικά και με συγκατάβαση, γιατί μόνο η δική του δουλειά είναι σημαντική και πολύ κουραστική!Αυτός στο κάτω κάτω είναι ο στύλος του σπιτιού (κούνια που τον κούναγε!)

3. Προσπαθείς να φτάσεις τη Βέφα και το Μαμαλάκη, όσο είναι δυνατόν; Χαμένος κόπος, γιατί το νερομπούλι της μάνας του είναι πάντα το καλύτερο φαΐ!

4.Κάθησες λίγο να πάρεις μια ανάσα; Αμέσως αναρωτιέται αν το «ρομποτάκι»-για να μην πω σκλάβα- που λέγεται σύζυγος, χάλασε! Μετά από χρόνια ζητάς την έμμισθη βοήθεια μιας γυναίκας να σε ξεκουράσει απ’ τα δύσκολα(π.χ. τα ψηλά, εγώ που ζαλίζομαι στη σκάλα); Είσαι «τεμπέλα», «ανεπρόκοπη», «ανοικοκύρευτη» και «αχαΐρευτη» .

5. Ξεχνάς τι θα πει προσωπικός χρόνος! Θέλεις να περιποιηθείς τον εαυτό σου; Άσε κοστίζει! Θέλεις να βγεις με τις φίλες σου για καφέ ; Να λείπει, σου βάζουν λόγια! Το ό,τι αυτός βγαίνει με τους φίλους του για καφέ, όποτε θέλει, είναι άσχετο!

6.Θες να διαβάσεις ένα βιβλίο, μια εφημερίδα, να σερφάρεις για λίγο ή να δεις μια ταινία, ενώ αυτός δε θέλει; Τότε είσαι «εγωΐστρια» και «κακομαθημένη»!

7. Αν αρρωστήσεις και περιμένεις συμπαράσταση, σε γελάσανε! Οπωσδήποτε πρέπει να γίνουν κάποιες βασικές δουλειές( π.χ.μαγείρεμα, σίδερο κ.ά.)Όταν πρωτοαρρώστησα παντρεμένη εκτίμησα βαθιά και νοστάλγησα τη μανούλα μου!

8.Δίνεις οδηγίες για κάποια αναγκαία, που δεν μπορείς να κάνεις; Π.χ.επιδιόρθωση σίδερου ή κρέμασμα των κουρτινών; Ξέχασέ το! Το μοντέλο»ανήρ/σύζυγος» είναι ασύμβατο μ΄αυτές!

9. Πεθύμησες να δεις τους δικούς σου (πατέρα, μάνα κι αδελφές) που ‘ναι μακριά; Αγγαρεία να ‘ρθει και αμάν πότε να φύγει! Μόνη σου δεν πας, γιατί τι θα πει ο κόσμος;!Το ό,τι ο αδελφός του είναι στον πάνω όροφο κι η μάνα του σ’ απόσταση βολής, είναι αμελητέο! Ας μην έφευγες μακριά!

10. Είσαι κουρασμένη ή δεν έχεις διάθεση για κάποια πράγματα π.χ. να πας στου διαόλου τη μάνα για έναν συγγενή που παντρεύεται και θα φας στη μάπα το σόι του; Γκρίνιαααααα, γκρίνιααα, γκρίνιααα! Μετά λένε για τις γυναίκες πως έχουν σαν όπλο την κρεββατομουρμούρα!

11. Παιδεύεσαι για χρόνια να μπορέσεις να κάνεις ένα παιδί και θες και συμπαράσταση; Σου κολλάει την ταμπέλα » άχρηστη», «ανίκανη» !

Υ.Γ. Μου ήταν αρκετά οδυνηρό να τα γράψω (ειδικα το 11), ξέρω πως αυτορεζιλεύτηκα, αλλά τουλάχιστον ξαλάφρωσα! Ξέρω πως υπάρχουν και ζευγάρια που δεν περνάνε έτσι και το εύχομαι!

Όσον αφορά εμένα, ποτέ ξανάάάάάάά!

ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΛΟΙΟΥ

Προχτές είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε -εγώ κι ο πρώην- στο γραφείο του δικηγόρου μου για να κανονίσουμε τα των κοινών μας αποκτημάτων. Λίγο μετά της δικής μου άφιξης κατέφτασε κι ελόγου του.
Τα πρώτα 5′ ο καθένας κοίταζε αλλού και μετά έπεσε κι ένα γεια από μέρους του. Η αλήθεια είναι πως πριν πάω, απορούσα πως θα νιώσω! Έρχεται ο δικηγόρος και αρχίζει η συζήτηση.
Ξεκινάει με φυσιολογικό χρώμα προσώπου και πληθυντικό ευγενείας κι όσο προχωράμε αλλάζει χρώματα και ο πληθυντικός πάει περίπατο, μόλις συνειδητοποιεί πως θ’ αποχωριστεί αυτό που αγαπαέι πιο πολύ -υλικά αγαθά- και που εγώ έχω συμβάλει εξίσου στην απόκτησή τους.
Με εγκαλεί για το λόγο που έφυγα, τον τρόπο και -το ζουμί της υπόθεσης-που ζητάω τα μισά απ’ αυτά τα πράγματα και βέβαια -η καραμέλα του- τι θα πει ο κόσμος!. Εκείνη την ώρα μου ΄ρχονται φλασιές : «ευτυχώς που δεν έχουμε και παιδί να μοιράσουμε!», «αλήθεια αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο τόσο πολύ κάποτε;» , «άραγε έτσι ήταν από την αρχή και δεν το είδα;» που τις κρατώ για τον εαυτό μου φυσικά. Σκέφτομαι πως καλά έκανα και πήρα την απόφασή μου μετά από πολλή σκέψη και όχι εν θερμώ, αφού είχε ήδη απαξιωθεί μέσα μου.
Το αστείο/γελοίο της συνάντησης ήταν πως στο τέλος είπε στο δικηγόρο , για να με γελοιοποιήσει και να με κάνει να ντραπώ:
» Πρέπει να ξέρετε κύριε ………… πως η κυρία από δω -ειρωνικά- το τελευταίο διάστημα δεν ήταν εντάξει στα οικιακά της καθήκοντα!» Άναυδος ο δικηγόρος προπαθεί να κρύψει ένα χαμόγελο.
«Μα γι αυτό θα έπρεπε να χαίρεσαι που έφυγα και έχεις την ευκαιρία να βρεις κάποια καλύτερη από μένα!» καπάκι εγώ και φεύγω.
Από τον 4ο -που ήταν το γραφείο- μέχρι το ισόγειο δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω καθώς κι όλο το απόγευμα!
Υ.Γ. Σκέψου τι έχει να γίνει όταν θα πάω να πάρω τα εναπομείνοντα! Γέλιο και των γονέων!

Coctail συναισθημάτων

Εδώ και 3 βδομάδες προσπαθώ να (ξανα)βρω τον εαυτό μου, να ανακτήσω την ψυχική μου ηρεμία, να επανεκτιμήσω τη ζωή μου.
Κι εκεί που νόμιζα πως ξεπέρασα κάποια πράγματα, έρχεται ένα τραγούδι, μια λέξη, η νοσηρή (για μένα) επιμονή κάποιων (συγγενών), που πρέπει να τους εξηγήσω σώνει και καλά τους λόγους της απόφασής μου να χωρίσω και καταλαβαίνω πως τόσο καιρό «πλανάμαι πλάνην οικτρά».
Αρχίζουν τότε να αναδύονται οι θύμησες, οι άσχημες κια κάποια συναισθήματα για τα οποία δεν είμαι καθόλου περήφανη: θυμός και αγανάκτηση, για μένα που ανέχτηκα όσα με πλήγωναν και γι αυτόν που φέρθηκε έτσι, πόνος, για όλα αυτά που με πλήγωναν κια συνεχίζουν ακόμα, πικρία και απογοήτευση , που έκανα τόσο λανθασμένη εκτίμηση για το άτομό του, που τον εμπιστεύτηκα και ένα ένα σκότωνε τα όνειρά μου, ντροπή ,που ακόμη με πληγώνουν όλα αυτά.
Και τέλος το χειρότερο απ’ όλα : οργή, για όλα τα παραπάνω. Εύχομαι τότε να ‘χα ένα σάκο του μποξ να ξεθυμάνω. Μου ΄ρχεται να ουρλιάξω να εκτονωθώ.
Μου ‘ρθε στο μυαλό η ταινία » Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» , που εύχομαι να μπορούσα, όπως ο Τζιμ Κάρεϊ , να διαγράψω όλες αυτές τις οδυνηρές μνήμες , μόνο που είμαι σίγουρη πως εγώ δε θα μετάνιωνα.
Δε θέλω να θυμάμαι!