Στη λάσπη

Το νέο μου πόνημα βρίσκεται αναρτημένο στο μπλογκ  Λάσπη στ΄αστέρια στην ενότητα «Διαγωνισμός-δηλητήριο». Σπεύσατε! 😛

(Ό,τι πρέπει ήταν! Βαριόμουν ν΄ανεβάσω νέο ποστ! 😉 )

Πάσχα στο χωριό 2

Εμφορούμενη από χαρά για τις καλές ειδήσεις, είπα να συνεχίσω την καταγραφή των περιπετειών μου αποκαλύπτοντας εδώ μια πινακοθήκη χαρακτήρων που περιλαμβάνει το οικογενειακό περιβάλλον (σόι απ΄ τη μεριά του πατέρα μου) και συμπεθεριά. Οι χαρακτήρες που περιγράφονται παρακάτω είναι πραγματικοί, αν και καμιά επαφή με την πραγματικότητα δεν έχουν οι περισσότεροι. 🙂 Enter at your own risk! 😛

Α. Η γιαγιά. Η αρχηγός του σογιού, ακόμα κι όσο ζούσε ο παππούς , που ήταν ασθενικός άνθρωπος και χαρακτήρας. Λάτρευε τον πατέρα μου, αλλά πάντα παινεύει τις κόρες της χωρίς αυτό να την εμποδίζει να τις αναθεματίζει και την ίδια στιγμή ν’ ανακαλεί. Θέλει να κάνει κουμάντο ακόμα στα 87 της στο κάθε τι σχετικά με θέματα κτηματικής περιουσίας, ενώ σε λίγους έχει «γράψει» τι τους πρέπει στη μοιρασιά, κραδαίνοντας στους άλλους την απειλή «θ’ αλλάξω τη διαθήκη». Άλλη αγαπημένη απασχόληση της είναι να κάνει την προξενήτρα στα εγγόνια της με κωμικοτραγική κατάληξη. 😛

Β. Η μαμά μου. Λίγα μένουν να πω, αφού έχω συχνά περιγράψει τη σχέση μας. Είναι δούλα στο «πρέπει» κι ας δυσανασχετεί. Απ΄ τη μια συμφωνεί κι υποτάσσεται στη γιαγιά κι απ΄ την άλλη ταυτοχρόνως αγαναχτεί αδυνατώντας να το εκδηλώσει φανερά . «Η χαρά του Φρόιντ» την αποκαλώ! Αυτό το Πάσχα ξεπατώθηκε να καθαρίσει το σπίτι περιμένοντας αναγνώριση των κόπων της εισπράττοντας μούτες απ΄ τη γιαγιά. Εύκολο θύμα!

Γ. Η «αγαπημένη» μου θεία . Όλα τα ξέρει , όλα τα σφάζει , όλα τα μαχαιρώνει! Το στόμα της στάζει «μέλι» όποτε μας βλέπει. Αυτό το Πάσχα την είδε image maker. «Μ’ εσένα, μικρή (για μένα με ύφος 100 καρδιναλίων κι άνω) έχουμε πολλά να πούμε«. Και να σου οι συμβουλές για γενικές αλλαγές με στόχο να με αναμορφώσει. Εγώ την κοίταζα μ’ ένα ύφος «σοβαρά? Τώρα φοβήθηκα 😛 » . Όλα τα ξαδέρφια την «λατρεύουν», μόλις τη βλέπουν αλλάζουν δρόμο! Εγώ δε την παριστάνω εκπληκτικά διακωμωδώντας την. 😉
Αυτοί είναι οι στάνταρ χαρακτήρες. Υπάρχουν ακόμα μερικές θείες-θείοι, αλλά ήταν απόντες.

Special guests για το Πασχαλινό τραπέζι.
α. Η πεθερά (της μεγάλης μου αδερφής). Είναι αυτό που λέμε «εκτός τόπου και χρόνου». Μεγάλη γυναίκα με εμμονή στη δυνατή φωνή και στην διαρκή επανάληψη των ίδιων φράσεων, παρατηρήσεων οικονομικών κυρίως περί της ακρίβειας της ζωής, σύγκρισης της ζωής σήμερα με τη ζωή πριν μισό αιώνα , το πόσο ταλαιπωρημένος άνθρωπος υπήρξε κατά τα παιδικά της χρόνια και πόσο πιο τυχερά είναι τα σημερινά παιδιά κλπ. Μιζέριααααααααα! Σαν να είχαμε προγραμματίσει ένα ρομποτάκι με ρεπερτόριο κυκλικό κι επαναλαμβανόμενο ανά 5λεπτο. Απ΄ το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου ως την Κυριακή το βράδυ χάσαμε την ψυχική μας ηρεμία. Πεθερά δεν έχω πια και λες κι έβλεπα τον κλώνο της!

β. Η πεθερά (της μικρής μου αδερφής). Γυναίκα άνω των 80, τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Στην καρακοσμάρα της απ’ όπου βγαίνει να ρωτήσει τι καινούρια ρούχα-μπιζού έχουμε κι αν της φέραμε κι όταν βλέπει φωτογραφική μηχανή. Σ’ όλες τις φωτογραφίες μέσα ! Έδωσε στη γιαγιά-μαμά- άλλη συμπεθέρα ευκαιρία να γελάσουν, τρομάρα τους! Το κακό είναι με το που ακούει αρρώστιες αρχίζει ξαφνικά να παραπονιέται πως πονά κι αυτή (αυθυποβολή).

γ. Η συννυφάδα (της μικρής μου αδερφής). Ξινήήήήή. Πάντα σ’ όλα βρίσκει ψεγάδι και μας κοιτά με συγκαταβατικό ύφος , ότι μας κάνει χάρη η αρχοντοχωριάτα!

Βουβοί (σχεδόν) ρόλοι : 3 Αδερφές-2 γαμπροί-3 ανίψια-1 συμπέθερος-1 κουνιάδος .

Το τι ωραία περάσαμε στο Πασχαλινό τραπέζι το φαντάζεστε. Οι ως άνω κυρίες πετούσαν σπόντες σχετικές με την επιλογή του χώρου, των επιλογών ένδυσης, το κατά πόσο κουράστηκαν κι άλλα τέτοια κομψά. Οι υπόλοιποι σπεύδαμε να κάνουμε τον ειρηνοποιό. Όταν γυρίσαμε την Τρίτη δεν μπορούσα να πιστέψω στην τόση ησυχία! Μου φάνηκε παράδεισος το σπίτι.

ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ;)

Σήμερα ήταν οι εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης . Είμαι περήφανη γιατί δεν έκανα βλακείες, ήμουν συγκεντρωμένη αν και με λίγο άγχος.

Ναι! Επισήμως από σήμερα τ’ απόγευμα οδηγώ! B e w a r e ! :ΡΡΡ

Βέβαια μου λείπει το όχημα, αλλά σε κανένα μήνα η απειλή μου θα ισχύει πλήρως, τουλάχιστον για την πόλη τον πρώτο χρόνο! 😉

Κροτ-άκι μου, ευχαριστώ για το τραγούδι! 😉

ΟΔΗΓΩ ΚΑΙ ΔΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Αν θυμάστε καλά, είχα πει πως μια απ΄τις αποφάσεις που πήρα στα γενέθλιά μου, ήταν να μάθω πια να οδηγώ.

Όπως θυμάστε ακόμα καλύτερα, από τα μέσα Σεπτέμβρη ως τα τέλη Οκτώβρη έγινε η απεργία των δασκάλων, με αρκετά μεγάλο οικονομικό κόστος για όσους συμμετείχαν απ΄την αρχή ως το τέλος, όπως εγώ. Δεδομένων του ό,τι χρειάζεται ένα α ποσό για να πληρώσω για εκμάθηση και ένα β χρονικό διάστημα για να τα συγκεντρώσω, άργησα ν’ αρχίσω μαθήματα.

Μέσα Δεκέμβρη λοιπόν άρχισα τα -θεωρητικά-μαθήματα περί σημάνσεως, διασταυρώσεων, στροφών και λοιπών. Στη θεωρία βέβαια -γενικώς- δεν έχω κανένα πρόβλημα, στην πράξη τα κάνω σαλάτα. Στα 7 μαθήματα είχα μάθει το βιβλίο και δε χρειαζόμουν άλλα (σαΐνιιι).

Την προηγούμενη βδομάδα άρχισα λοιπόν να κάνω «πορεία». Στις 6μ.μμ. μπαίνουμε λοιπόν στο αμάξι κι ερχόμαστε σε ένα πλατύ δρόμο (πολύ κοντά στο σπίτι μου) ερημικό τα βράδια και πολύ κοντά στη Δ/νση Μεταφορών (βασικό κριτήριο), όπου τον βλέπω, σταματάει και μου λέει:

-Ας αλλάξουμε θέσεις, Σ.

-Ναι, κύριε Στ., λέω γω άνετη, ενώ μέσα μου λέω ωχ ωχ ωχ.

Μου δείχνει πώς να φτιάξω το κάθισμα στα μέτρα μου.(Σημ. ο δάσκαλος είναι 1,80 εγώ 1,55.)Κάνω τη γνωριμία με τα πετάλια, το λεβιέ και το τιμόνι. Αχ, τι θα τραβήξουνε τα δόλιααα, σκέφτηκα.
-Τώρα που σου είπα, για δείξε μου κι εσύ να δω τι κάνουμε όταν ξεκινάμε. Τα χέρια στα κλειδιά εγώ αμέσως.
-(Ξεροβήξιμο) Μήπως ξεχνάς κάτι;
-Ααα, τα φώτα, λέω εγώ.
-Μετά τα φώτα; ρωτάει πολύ υπομονετικά ο ανθρωπος ανάβοντας το πρώτο τσιγάρο με καρτερία.
-Α, ναι , η ταχύτητα.
-Καιαιαι;
-Φλας, καθρέπτες και τώρα μίζα. Γιατί δεν ξεκινά;
-Για δες στον πίνακα.
-Ααα, το χειρόφρενο ξέχασα.
-Δεν πειράζει,Σ. Και τώρα ξεκίνα.
-γκρρρ (το γκάζι)
-Πιο απαλά το γκάζι, Σ.
-γκρ
-Λίγο πιο δυνατά, έτσι μπράβο.(Εχει κάνει ήδη το δεύτερο τσιγάρο). Και τώρα φεύγουμεε.
-Μάλιστα, κύριε Στ.
Ξεκινάω και προς έκπληξή μου το αμάξι τσουλάει, έχω τα χέρια γαντζωμένα στο τιμόνι και πλησιάζουμε στην πρώτη στροφή. Με μόνη έννοια το τιμόνι- που όλο το κουνάω λίγο αριστερά δεξιά και με διορθώνει- παίρνω μαλακά με βοήθεια-τα πετάλια δικά του- τη στροφή.
-Μπράβο Σ., μουλέει. Ετοιμάσου να κάνουμε αναστροφή μέσα στο ίδιο ρεύμα. Την πρώτη φορά που θα δεις δρόμο, τότε ίσιωνε το τιμόνι. Ε,την πρώτη φορά σαν ατζαμής όλα καλά.
-Τέλειαα, Σ. , ας το ξανακάνουμε. Εκεί μια το γυρναγα το τιμόνι νωρις στην επαναφορά, μια κοίταξα το τιμονι αντί το δρόμο, σαλάτααααα .
-Μα γιατί το χάλασες τώρα, μια χαρά τα πήγαινες! Δεν πειράζει όμως, θα συνηθίσεις!Αισιόδοξοοος!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε το πρώτο μάθημα.
Στο δεύτερο το ξεκίνησα σωστά, πήρα την στροφή σωστά , την αναστροφή στο ίδιο ρεύμα σωστά. Στην αναστροφή στο αντίθετο ρεύμα μια φορά τα σκάτωσα, που κοίταξα το τιμόνι αντί το δρόμο και παραλίγο στη νησίδα να πάμε!
Μ’ έβαλε όμως κι οδήγησα από κει μέχρι τη σχολή που΄ναι σε κεντρικό σημείο της πόλης , περνώντας απ΄το λιμάνι δίπλα απ΄τα λεωφορεία η καλή σου «άνετη»(το ‘παιζα, με κάμποσο δέος και κοκαλωμένη ίσια μπροστά μου) και να μπω πίσω απ΄τ’ άλλο αμάξι στο πεζοδρόμιο να παρκάρω (απλώς να πάρω θέση και να το σβήσω- ασφαλίσω δλδ).
Μετά απ΄αυτό χρειάστηκε βέβαια μια μέρα διάλειμμα από μένα ο άγιοοοοοοοοος άνθρωπος, αλλά Πέμπτη και Παρασκευή και στροφές, αναστροφές τζάμι με τα πετάλια δικά μου και στοπ και οδήγηση και παρκάρισμα στα ίσια και έφτασα στη δεύτερη ταχύτητα. Με πετάλια και λεβιέ μια χαρά τα πάω, το τιμόνι ταλαιπωρώ λίγο, αλλά θα στρώσω. Ελπίζω να μην το καταντήσω, όπως στη φωτογραφία.
Εεεεε (ξερόβηχας), το ‘σβησα μια φορά σε κάθε μάθημα, βγήκα λίιιιιιγο παραπάνω σ’ ένα στοπ κι άλλα τέτοια μικρά. Για το Σ-Κ πήρε ρεπό ο δόλιος. Από αύριο αρχίζει το μαρτύριό του πάλι.Το δύστυχοοοο.
Οφείλω να πω πως χάρη σ΄αυτόν έγινα καλύτερη δασκάλα κι εγώ στο σχολείο, μιας και έχει τέτοια υπομονή –που αν ήταν άλλος θα μ’ είχε βρίσει πολλάκις– που αποτελεί παράδειγμα για μένα. Εξ άλλου λένε πως πάντα οι δάσκαλοι είναι οι χειρότεροι μαθητές, γιατί σ’ όλα θέλουν να ΄χουν λόγο. Λες;;;; Α μπααα!
Υ.Γ. Το Σάββατο ήταν μια δύσκολη μέρα για μας οικογενειακώς. Ήταν η μέρα που γιόρταζε ο πατέρας μου. Ήταν μια περίεργη μέρα ακόμα, γιατί σκεφτόμουν κι αγωνιούσα για μια καλή μου φίλη. Της το αφιερώνω λοιπόν για να γελάσει.
Credits: Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά της φίλης μου Αθηνάς (μη μπλόγκερ) και το τραγούδι που παίζει της Εύας.

Update: Ενημέρωση γι ατις ασθένειες των Ελλήνων οδηγών (αφιερωμένες σ’ εμένα ειδικά) σ’ εδώ.

Never talk to strangers, unless…

Στην πρώτη συνάντηση με την Αλκιμήδη στο Μοναστηράκι, όπου την έστησα πολύ , περάσαμε 3 ώρες πίνοντας καφέ κι είπαμε πολλά (εγώ κυρίως). Αποδείχτηκε υπομονετικός άνθρωπος, αφού άντεξε την ακατάσχετη πολυλογία μου και το στήσιμο και θέλησε να ξαναβγούμε. :))
Τη δεύτερη φορά που κανονίσαμε να συναντηθούμε, είχα το άγχος να μην τη στήσω . Έφτασα λοιπόν νωρίς νωρίς (πριν κι απ’ τους μουσικούς ακόμα) και περίμενα. Ήρθε στην ώρα της με νέο κούρεμα, πανέμορφη και γελαστή !
Πάνω που καθόμαστε κι αρχίζουμε να μιλάμε , να σου κι ένας κυριούλης (που λέει κι η ίδια) κι αρχίζει να μας ρωτάει αν είναι καλό το ποτό μας, να πιει. Εγώ δεν απαντώ -γιατί ο μπαμπάς μου μ΄εμαθε να μη μιλώ σε ξένους , ειδικά άμα δεν είναι ωραίοι (δικό μου το τελευταίο)- αλλ’ ακούω την ίδια να κάνει το λάθος .
Λέει στο γκαρσόνι να του φέρει ένα ποτήρι να τον κεράσει , για να δοκιμάσει, μην πληρώσει άδικα . Αυτό ήτανε η αρχή του τέλους! !
Μας συστήθηκε, αφού μας πέρασε ανάκριση γ΄βαθμού (πώς σας λένε, από πού είστε , πως και μόνες.) Βρέθηκε κοντοπατριώτης-Πελοποννήσιος γαρ- κι ήξερε το χωριό μου απ΄όλα τα πανηγύρια που ΄χε γυρίσει, όπως κόμπαζε! (Είχα μια σκασίλαααααα!)
Επίσης κοντοπατριώτης με την ίδια από κάτι συμπεθεριά.Τον παραξένεψε τ΄ονομα της Αλκιμήδης και με συνεχάρη για το δικό μου , που το λέω χωρίς υποκοριστικά.
Μας είπε να νιώθουμε άνετα στο μαγαζί , που δεν ήτανε και του γούστου του όπως κι ο τραγουδιστής, αλλά ήξερε τον ιδιοκτήτη και μας μάλωσε που καπνίζαμε! Εμείς δε το πήραμε κατάκαρδα! :ΡΡΡΡΡ
Προσπαθήσαμε ν’ αποτραβηχτούμε λέγοντας τα δικά μας , αλλά ο μπάρμπας δε το ‘λαβε το μήνυμα. Έστησε αυτί με κίνδυνο να σωριαστεί κάτω για ν’ ακούσει και να συμμετάσχει στη συζήτηση. Εγώ αδημονούσα ν’ αρχίσει η μουσική μπας και σταματήσει.
Απτόητος παραγγειλε μια ποικιλία για να μας κεράσει, που το πίναμε ξεροσφύρι το ρούμι, κομπάζοντας πως είναι χορτασμένος , γιατί γύριζε από ρεμπετάδικο στην Πλάκα που είχε φάει και τα ΄χε πιει (λες και δε φαινόταν!) .
Εγώ αρνήθηκα, γιατί έτσι μ’ έχουν μάθει (έχω και μια α αγωγή) λέγοντας στην αρχή πως δεν τρώω μετά τις 9 (μούσιιιιιιιιιι). Η αλήθεια είναι πως είχα καταβροχθίσει ένα πιάτο λαχανοντολμάδες της μανούλας μου (άλλο να σας λέω κι άλλο να τους φάτε! Σλουρπ! )
-Σου είπε κανείς πως είσαι, χοντρή; με μάλωσε συγκαταβατικά.
-Αμέ, ο καθρέφτης μου κάθε μέρα , του λέω γω.
-Άντε καλέ, απλώς είσαι ζουμερή.
-Βρε να μην το ξέρω τόσο καιρό! Γκαρσόν, ένα αποχυμωτή και γρήγορα, τον ειρωνεύομαι εγώ. Χαμπάρι δεν πήρε. Η Αλκιμήδη σαν καλό κορίτσι, ευγενικό και μοσχαναθρεμμένο, δε θέλησε να τον κακοκαρδίσει και τσίμπησε.
Μετά από λίγο άρχισε η μουσική και -εννοείται! -είχαμε μάτια και αυτιά μόνο για τον τραγουδιστή!
Στο διάλειμμα πήραμε χαμπάρι πως είχε αποκοιμηθεί ο εν λόγω κύριος! Κάποια στιγμή έφυγε αφήνοντάς μας παρακαταθήκη τους μεζέδες (τσίμπησα έναν), αλλά τους πήρε το γκαρσόνι.Γκρρρ!
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε πολύ ευχάριστα, με αποκορύφωμα στο τέλος, που πήγαμε σπρώχνοντας η μία την άλλη πρώτη (θαρραλέεεεες :ΡΡ), να τον χαιρετήσουμε. Μας ρώτησε αν μας άρεσε η μουσική και υπερθεματίσαμε. Εμένα μ’ έπιασε το κουλτουριάρικο και κάτι του ΄πα για την επιλογή των τραγουδιών . Κρίμα που δε μας ρώτησε αν μας άρεσε και τίποτε άλλο! 😉
Περάσαμε τέλειααα και σκοπεύουμε να το επαναλάμβουμε με μεγαλύτερη κι εκλεκτή παρέα! Είστε; 😉

LOVE STORY ΣΕ 4 ΕΙΚΟΝΕΣ

Υ.γ. Ο τίτλος και το περιεχόμενο του ποστ είναι από ένα μέιλ που μου έστειλε η φίλη μου η Εύα, που ζει στην Αμερική. Τα πόσταρα γιατί έχουν το γούστο τους και γιατί με κάνουν να χαμογελώ. Λέτε να μου κάνουν μήνυση; :ΡΡΡ

ΣΚΙΤΣΑ

Υ.Γ. Σήμερα το πρωί ένιωθα πολύ κουρασμένη για να γράψω κάτι. Μόλις όμως είδα τα δυο αυτά σκίτσα στην εφημερίδα, που εκφράζουν -πολύ εύγλωττα- τα όσα νιώθω , δεν μπόρεσα ν΄ αντισταθώ στον πειρασμό! (Το πρώτο τιτλοφορείται «Η Μικρή Λουλού στο πεζικό».)