Category Archives: Μπλογκο-παίγνια

Μια κλισέ ιστορία

tumblr_n0snebgZmK1qz6f9yo2_500

Ποτέ δεν ήμουν από αυτούς που τους ξετρέλαιναν οι καρδούλες, τ’ αρκουδάκια , τα “αγάπη είναι” και τα σχετικά, κι αντιπαθούσα την “γιορτή”, παρόλο που όταν ερωτεύομαι είναι για πάντα (κάθε φορά ως τώρα, τρομάρα μου).Πιστεύω πως όταν είσαι ερωτευμένος/η, έχεις την ευκαιρία να το δείχνεις καθημερινά με πολλούς τρόπους.

Πολλά χρόνια πριν δούλευα σ ένα χωριό ορεινού νομού στην Πελοπόννησο, όπου διέμενα από Κυριακή βράδυ ως Παρασκευή μεσημέρι. Τα Σ-Κ τα περνούσα εναλλάξ στη πόλη των γονιών μου με τον τότε “καλό” μου ή στην πόλη του , που ήταν στον ίδιο νομό. Η μετακίνηση γινόταν με τα ΚΤΕΛ με αλλαγή στην πρωτεύουσα του νομού . Ξεκινούσα 2.30 κι έφτανα 7 παρά στην πόλη του.

Εκείνη τη χρονιά έτυχε του Αγ. Βαλεντίνου να ‘ναι Παρασκευή. Τις Παρασκευές ένιωθα όπως η ηρωίδα στο γνωστό τραγούδι :
“Την Παρασκευή αφού σχολάσω,
τρέχω αμέσως μη δε σε προφτάσω…”
Κανόνισα με φίλο συναδέλφου που έφευγε για την Τ. στις 2 με το αυτοκίνητό του κι είχε θέση, να φύγω νωρίτερα για να μπορέσω να φτάσω πολύ πιο γρήγορα στο αντικείμενο του έρωτά μου. Έτσι κι έγινε.

Ήμαστε στην εποχή προ κινητών. Παρόμοια ιδέα είχε κι ο τότε καλός μου. Ήρθε ως την Τ. να με πάρει . Εγώ κατέληξα στο σπίτι του και δεν τον βρήκα. Πήγα ως το σπίτι των γονιών του που μου ΄παν τι έγινε. Τον αναζήτησα σε σπίτια φίλων του στην Τ. Μετά από κάποια ώρα πήρε κι αυτός τηλέφωνο στο πατρικό του και συνεννοηθήκαμε. Δεν μπορούσε δυστυχώς να ΄ρθει αμέσως τότε γιατί είχε γίνει ένα ατύχημα κι είχε κλείσει ο δρόμος (εθνική οδός κατά τ’ άλλα) και θ΄ αργούσε. Ένιωθα πως μου ΄πεσε ο ουρανός στο κεφάλι και με πλάκωσε. (πόσο ηλίθια και κλισέ έχω υπάρξει).

Όταν ήρθε, μου πέρασαν όλα μεμιάς. Και μια που είχαμε μείνει κι οι δυο νηστικοί εξαιτίας της παρεξήγησης, το γιορτάσαμε τσακίζοντας παϊδάκια και πίνοντας μπόλικο κοκκινέλι σε φημισμένη ταβέρνα της περιοχής.

Υ.Γ. Ιστορία ανασυρμένη από τη μνήμη για το “ερωτικό” αφιέρωμα του enfo.gr.
Συμμετείχαν οι mpananas,
silentcrossing,
βιβλιοθηκάριος,
τσαλαπετεινός,
old boy,
rubies and clouds,
το καραντί,
kospanti,
το βυτίο,
ερυθρό καγκουρώ,
αδέσποτος σκύλος,
angry calgonit,
χαμένο επεισόδιο,
μπουλακάκης,
ποδηλάτισσα,
κυνοκέφαλοι,
lemon και
kizilkum

Πρώτο σκίρτημα

stranded memories

Η Μαρίνα με προσκάλεσε να γράψω για τον πρώτο μου παιδικό έρωτα. Διαβάζοντας το νοσταλγικό ποστ της  αυτό που με κέρδισε ήταν  η περιγραφή της γειτονιάς και όσα δεν υπάρχουν πια.

Θυμήθηκα  πως το πρώτο σκίρτημα δεν αφορούσε κανένα αγόρι της γειτονιάς, αν και ήταν πολυπληθής ο αριθμός τους. Ήταν αδέρφια των φιλενάδων μας και βλέπαμε τους μικρότερους σαν ενοχλητικά πλάσματα και τους μεγαλύτερους ως  περιστασιακούς συμμάχους ή αντιπάλους στο παιχνίδι.

Πρέπει να ήμουν στην Ε’ δημοτικού, όταν μου τράβηξε το ενδιαφέρον ο καινούριος συμμαθητής, που φάνταζε φερμένος από άλλο πλανήτη. Σχεδόν όλοι οι μαθητές είμαστε παιδιά εργατών, εσωτερικών μεταναστών από διάφορα μέρη της Ελλάδας, με οικονομική στενότητα, που γινόταν εμφανής απ΄τις ποδιές ως τα μολύβια.

Φοιτούσε μέχρι τότε στο θεωρούμενο ως το καλύτερο δημοτικό της πόλης από μεσοαστική οικογένεια, καλοαναθρεμμένος αλλά αμελέστατος μαθητής, κοινώς στόκος. Έχοντας μείνει στην ίδια τάξη, η μαμά του-εκ των παλιότερων οικογενειών- μην αντέχοντας το σούσουρο, τον έφερε στο δικό μας. Ούσα η πιο επιμελής -φύτουλας κανονικότατος 😛 – μου τον ανέθεσε ο δάσκαλος  να τον βοηθώ κι επιτηρώ. Πιστεύω πως πέρα απ΄την όποια γοητεία του καινούριου, κυρίως με ξετρέλαναν τα σχολικά του είδη (μολύβια Φάμπερ πράσινα, τετράδια Πάλλη με τις τελείες και το ωραίο εξώφυλλο, ο πρώτος Πάρκερ στιλό που έβλεπα κλπ) και η ευγένειά του.

Είχε γίνει όμως το μήλον της έριδος για πολλές συμμαθήτριές μου και θυμάμαι πως το ΄παιζε ωραίος. Κάποια γειτόνισσά μου μάλιστα αντιδρούσε υπερβολικά στα διαλείμματα, όποτε πλησίαζε άλλη (τον πλάκωνε στο ξύλο). Εγώ τον αντιμετώπιζα όπως όλους, σταθερή ως βράχος γιατί δε μου άρεσε το επηρμένο του ύφος. Όταν δε μια φορά καυχήθηκε πως είναι καλύτερος από μας, λόγω οικογένειας, τον άφησα να πιάσει επανειλημμένα πάτο στα μαθηματικά και γραμματική μέχρι να ζητήσει συγγνώμη (η εκδίκηση του Ζορό 😉 ) .

Πέρασε την τάξη και την επόμενη χρονιά έφυγε γι άλλο σχολείο. Τον ξανασυνάντησα στο Γυμνάσιο -καραψωνάρα του κερατά πλέον- όπου μετά την αποτυχία του πρώτου τριμήνου (ένα με το χώμα!)  την έκανε εκτάκτως για ιδιωτικό ξανά, για να περνάει τις τάξεις.

Τον βλέπω καμιά φορά, αφού μπήκε με τα χίλια ζόρια ως ειδικότητα στην Α/θμια και γελάω.

Υ.Γ. Η πρόσκληση είναι ανοιχτή για όποιον θέλει να παίξει.

5 μικρά καθημερινά πράγματα που μου σπάνε τα νεύρα

Με προσκάλεσε η Κροτ να γράψω 5 πράγματα που κάνουν τα νεύρα μου τσατάλια. Εύκολοο!

1. Η συμπεριφορά των Νεοελλήνων, όταν πιάνουν τιμόνι. Δε φταίω εγώ που βρίζω και μουτζώνω, όταν ο κάθε π@π@ρ@ς -ενώ περιμένω κανονικά στο φανάρι θέλει να μπει μπροστά μου με το έτσι θέλω, γιατί νομίζει πως είναι μάγκας.  Τον π@ύλο…

2. Ο κομπλεξικός μαλάκας της διπλανής πόρτας -κυριολεκτικά- που ενώ έχει πάρκινγκ ιδιωτικό αφήνει το suv του μπρος απ΄το σπίτι μου, κλείνοντας μου το δρόμο το πρωί, γιατί  ζορίζεται να το παρκάρει.Να γκρεμίσεις τη μάντρα σου, ρε γύφτο που το παίζεις «άρχοντας» στα 65 και να το βάλεις. So fuck you anyway!

3. Η έλλειψη των στοιχειωδών τρόπων. Π.χ. Ότι το πρωί λέμε καλημέρα, όταν συναντάμε κάποιο γνωστό, πόσο μάλλον στην αυλή του σχολείου, χτυπάμε την πόρτα πριν μπούμε κάπου, κλείνουμε την πόρτα πίσω μας όταν μπαίνουμε ή βγαίνουμε, μαζεύουμε τα πράγματά μας, μιλάμε στον πληθυντικό σε μεγαλύτερους μας κ.α.Έλεοος!

4. Το στυλάκι πως ο/η κάθε δάσκαλος/α είναι υπάλληλός μας και ενώ μας καλεί απ΄την πρώτη τάξη ακόμα να συζητήσουμε τα προβλήμτα του παιδιού , του/της μιλάμε υποτιμητικά και αφήνουμε παραγγελία τηλεφωνικά να μας πάρει, γιατί έχουμε και δουλειές (ξύσιμο). Άι πνίξου, μ@λ@κισμένη, που ήσουν άξια εσύ για μάνα.

5. Το να καταχράζεσαι επανειλημμένα το χρόνο των παιδιών και να ‘χεις το θράσος να κάνεις παρατήρηση, γιατί δεν διακτινίζομαι στην εξωτερική πόρτα με το που χτυπάει, όταν έχω εφημερία, να σ΄ανοίξω. Άι χάσου, ξινομούρα.

Προσκαλώ τους :

Εύη,

Γοργονίτσα,

Μεγαλειοτάτη,

Aura Voluptas,

και Θαλασσομπερδεμένη.

Όποιος άλλος θέλει, έχει το ελεύθερο. Καλό μήνα!

5 ερωτήσεις

H Aura Voluptas, η οποία επιτέλους έφτιαξε μπλογκ (πολύ καλόόό!!!),  με προσκάλεσε σ΄ένα μπλογκοπαίγνιο. Δέχτηκα, επειδή είναι το πρώτο της κι έχω καιρό πολύ να παίξω.

Πρέπει να γράψω από μία ερώτηση που θα έκανα στους εξής :

Σ’ ένα φιλόσοφο : Πόσο βαθύ ήταν το πιθάρι?

Έναν παλιό έρωτα : Τι θα σου κόστιζε να την έλεγες τότε αυτή τη ρημαδολέξη?

Σ’ ένα μέντιουμ : Μήπως σου βρίσκονται πρόχειρα τα νούμερα του Λότο?   😛   😛

Σ’ ένα παιδί: Δε συμφωνείς πως είν’ καλύτερα έτσι ? (Εγώ τώρα πια ναι. )

Στον καθρέφτη μου : Τι με κοιτάς έτσι? Σταμάτα να χαμογελάς και δες τα χάλια σου! Ναι, ρε, εσένα μιλάω. Σύνελθεεε!

Παραδίδω τη σκυτάλη στους :

Ιδιογράφως

Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση των Αλεπούς και Redhat ανέβασα στίχους απ΄οένα τραγούδι που το αγαπώ πολύ και το ΄χω ως tagline. 😉

Πριν από χρόνια ο γραφικός μου χαρακτήρας ήταν πιο όμορφος, δηλαδή καλλιγραφικός με συνεχόμενα γράμματα και φιοριτούρες. Την πρώτη μου χρονιά σε Α’ Τάξη για να αποτελέσει καλό πρότυπο για τα παιδιά και να μην μπερδεύονται, πιέστηκα αρκετά και τον απλοποίησα. Έπειτα ήρθε η ενασχόληση με τον υπολογιστή και χειροτέρεψε το πράγμα.

Προσκαλώ να μας δείξουν ιδιόγραφά τους οι :

για το http://autographcollectors.blogspot.com

Πολλέέές ερωτήσεις

Η Στεφούλα κι η Redhat με προσκάλεσαν στο παιχνίδι των 40 ερωτήσεων, δηλ. σε κανονική ανάκριση Γ’ βαθμού. Επειδή πάντα τους κανόνες τους φέρνω στα μέτρα μου -όταν μπορώ- θ’ απαντήσω επιλεκτικά.

Χαρακτήρας cartoon που ταυτίζομαι: Ντάφι ( κλασσικός λούζερ), Καλάμιτυ Τζέιν (κινούμενη συμφορά).

Χαρακτήρας cartoon που θαυμάζω : H Ντόλυ στο «Λούκι Λουκ» (το πιο έξυπνο άλογο του Φαρ Ουέστ).

Πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνήσω :(School Day) Ας κοιμηθώ άλλο ένα 10λεπτο.Προλαβαίνω.

Κάτι που δεν αποχωρίζομαι ποτέ: Το χιούμορ μου (θέλω να πιστεύω)

Τι έχω στον τοίχο μου: Μια αράχνη .

Τι έχω κάτω απ΄το κρεβάτι μου: Παντόφλες, μια μπάλα της Γωγώς, ένα περιτύλιγμα σοκολάτας και κάμποση σκόνη.

Αν ήμουν μόνη στο σπίτι κι άκουγα ένα βάζο να σπάει : Θα πήγαινε η ψυχή μου στην Κούλουρη κι ακόμα παραπέρα. (φημίζομαι για το θάρρος μου σε τέτοιες περιπτώσεις 😛 )

Το χόμπι μου : Αυτόν τον καιρό βόλτες .

Πού θα΄θελα να ΄μουν τώρα : Στο σπίτι μιας φίλης που έχω πολύ καιρό να δω.

Ευχή για το μέλλον : Να πάνε όλα καλά.

Ταξίδι στο χρόνο : Μάης του ’68

Κακή συνήθεια : (Μόνο μια? ) Βρίζω.

Χαρ/κό της προσωπικότητάς μου που μ’ αρέσει: Δε μεταχειρίζομαι πλάγια μέσα, δε συγχωρώ εύκολα, δεν ορρωδώ προ ουδενός.

Χαρ/κό της προσωπικότητάς μου που δε μ’ αρέσει: Κάνω σπασμωδικές κινήσεις, θέλω να ελέγχω την πορεία των πραγμάτων κ.ά.

Συνηθισμένη ατάκα: (αυτήν την εποχή) Τρία πουλάκια κάθονται και πλέκουνε πουλόβερ… (Σχολιασμός «κουκουρούκου» καταστάσεων στο σχολείο)

Δουλειά που θα ήθελα να κάνω: Την κάνω ήδη. 😉

Μεγαλύτερος φόβος : Ο δεύτερος μεγαλύτερος είναι να ξεχάσω.

Τα κατοικίδια ζώα : Σα να ΄χεις μικρό παιδί. Αγάπη άνευ όρων.

Η μικρούλα Μεγαλειοτάτη με προκάλεσε να παίξω σε ένα τεστ ψυχολογικό (και σουρρεαλιστικό εν τω άμα).

Γιατί κλαις?

Από συγκίνηση, θυμό ή αγανάχτηση. Σπάνιο τώρα πια αλλά απίστευτα ευεργετικό.

Γιατί δεν κλαις?

Γιατί εκλογικεύω ή προτιμώ να λύνω αλλιώς τ’ αδιέξοδά μου. Γιατί δεν μπορώ τώρα πια.

Πού ΄ναι ο βάλτος;

Εκεί πίσω, ίσως και μπροστά. Ολούθε. Αν δεν προσέξεις θα πέσεις μέσα, ειδικά άμα πιαστείς από χέρια-μαχαίρια.

Ποιος και πού ΄ναι ο δεσμοφύλακας?

Εγώ κι οι άλλοι εναλλάσσουμε τους ρόλους. Ο χειρότερος κι ο καλύτερος είμαι εγώ.

Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?

Σ΄ένα καζάνι που κοχλάζει. Πέφτω μέσα οικειοθελώς κι όποτε μπορώ ξαναβγαίνω γι ανάσες.

Περιφρονείς κάτι;

Τις αδυναμίες μου. Τους προσκυνημένους. Αυτούς που λένε «κάτσε στ΄αυγά σου!», τους «φιλήσυχους πολίτες».

Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Κάθε φορά . Αλλιώς δεν έχει γούστο.

Κάποτε το πίστεψα κιόλας .

Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατί αυτό επιδιώκουν οι δημιουργοί τους ?

Μήπως ν’ αφαιρεθούν τα εισαγωγικά απ΄την προηγούμενη ερώτηση;

Θ’ αλλάξει κάτι επί της ουσίας?

Do you remember revolution?

Θυμάμαι που νόμιζα πως πάλευα για αυτό.

Θ’ ανέβαινες ένα βουνό αν το ΄λεγε το ωροσκόπιό σου?

Το ποιο? Σ ω π ο δ ή π ο τ ε! 😛

Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?

Μόνο αν γινόταν ζόμπι.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?

Αναλόγως το καρτέρι. Λογικά όχι. Ασυνείδητα ίσως.

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο?

Μόνο αν ο δικαστής μέσα μου έκρινε πως είναι απαραίτητο.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Α πα πα!Είναι μεγάλος δρόμος. Κουράστηκα και που το σκέφτηκα μόνο.

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλαίρ?

Όχι! (Φτηνιάρηδες! )

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’ αστέρια;

Και τι είναι το στόμα μου? Οθόνη προβολών?

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη?

Όχι, έχει πολλή υγρασία και σιχαίνομαι τα βατράχια.

Αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή για όποιον θέλει.

Βικιπαίχνιδο

Το Κροτάκι με προσκάλεσε στο wikigame, που πατώντας το random article 13 φορές βρίσκουμε το όνομα της μπάντας, το τίτλο και τα περιεχόμενα του πρώτου δίσκου.

Αν έφτιαχνα μια μπάντα, το όνομά της θα ήταν Δημήτρης Σαρδούνης. O γνωστός Μίμαρος από τους μεγαλύτερους Έλληνες καραγκιοζοπαίχτες.
Ο πρώτος μας δίσκος θα είχε το όνομα Αρκάδι. Ναι, το γνωστό μοναστήρι στην Κρήτη με το ολοκαύτωμα του. Συμβολικό για την τύχη του άραγε? 😛

Και τα περιεχόμενα του δίσκου θα ‘ταν τα εξής:

  1. Γκράνμα είναι το όνομα του πλοιάριου που χρησιμοποίησαν οι αντάρτες της κουβανέζικης επανάστασης, για να μεταφερθούν από το Μεξικό (όπου βρίσκονταν εξόριστοι) στην Κούβα και να ξεκινήσουν εκεί τον ανταρτοπόλεμο κατά της δικτατορίας του Φουλχένσιο Μπατίστα. Ωραία ξεκινάμε! 8)
  2. Ο Γανυμήδης είναι ο μεγαλύτερος δορυφόρος του πλανήτη Δία αλλά και του Ηλιακού συστήματος. Ε και λίγη μυθολογία δε βλάπτει.
  3. Άργος(Φρίξου). Στην ελληνική μυθολογία ήταν ο κατασκευαστής του πλοίου «Αργώ», που πήρε το όνομά του (και το έδωσε στους Αργοναύτες και την εκστρατεία τους). Κι άλλη μυθολογία?Τι διάολο!
  4. Οι Red Hot Chili Peppers είναι ένα funk/alternative rock συγκρότημα από την Αμερική και συγκεκριμένα από την Καλιφόρνια. Γουστάρωωω…
  5. O Μαρκ Σαγκάλ (ρωσ.: Марк Шага́л, 7 Ιουλίου 188728 Μαρτίου 1985) ήταν Γάλλος ζωγράφος, Ρωσο-εβραϊκής καταγωγής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες καλλιτέχνες της μοντέρνας τέχνης. Βρε τον παλιό γνώριμο! 🙂
  6. Homat el Diyar (αραβικά حُمَاةَ الدِّيَار) σημαίνει Φρουροί της Πατρίδας και είναι ο εθνικός ύμνος της Συρίας. Ένας εθνικός ύμνος στατιστικά πέφτει στους περισσότερους.
  7. Κατά την Ελληνική Μυθολογία η Λευκοθόη ήταν κόρη του Πέρση βασιλέως Ορχάμου και της Ευρυνόμης. Κατά τον Οβίδιο τη Λευκοθόη την είχε ερωτευθεί σφόδρα ο θεός Απόλλων ο οποίος και την κατέκτησε αφού προηγουμένως είχε λάβει τη μορφή της μητέρας της. Είπαμε λίγη μυθολογία, μην το παρακάνουμε κιόλας!
  8. Νησιά Τσάταμ. Το αρχιπέλαγος των νησιών (Αγγλικά: Chatham Islands, Μοριορί: Rekohu) αποτελείται από περίπου 10 νησιά εντός ακτίνας 40 χιλιομέτρων. Σ΄εξωτικά νησιά θέλω να βρεθούμε…
  9. Το ελληνικό ναρκαλιευτικό Σπερχειός ήταν πρώην νορβηγικό φαλαινοθηρικό που επιτάχθηκε από το Βασιλικό Ναυτικό της Νορβηγίας με το όνομα NOBLE NORAH και διαρκούντος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου παραχωρήθηκε στο τότε ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό στη Μέση Ανατολή. 😯
  10. Ο Καλιμάν – Ασέν ο 1ος (12341246) ήταν τσάρος της Βουλγαρίας (12411246) Υιός και διάδοχος του μεγάλου Βούλγαρου τσάρου Ιβάν – Ασέν του 2ου (1217 – 1241). Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε!
  11. Ο Αρίστων ο Χίος ήταν αρχαίος Έλληνας κυνικός φιλόσοφος από την Χίο του 3ου αιώνα π.Χ.. Λεγόταν επίσης και Αρίστων ο Φάλανθος (= φαλακρός), φέροντας επίσης το προσώνύμιο Σειρήνα, για τη γοητεία της διδασκαλίας του. Ώχου, βαριά φιλοσοφία.

Συμπέρασμα: Τουρλού! Αδυνατώ να σκεφτώ τι σόι γκρουπ θα΄τανε αυτό! 😛

Υ.Γ. Αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή, μια και οι περισσότεροι έχουν παίξει.

            Αμαρτημάτων εξομολόγηση

            library-chair.jpg

            Προσκλήθηκα από το Μούργο, την Μεγαλειοτάτη και την Αλεπού (με χρονική σειρά) ν΄αναφέρω σε ποια απ΄τα λεγόμενα θανάσιμα αμαρτήματα έχω υποπέσει.

            • Λαγνεία (luxuria) : Η λέξη luxuria σημαίνει -απ΄τα λατινικά που θυμάμαι- τρυφηλότητα, υπερβολική πολυτέλεια. Άρα στη luxuria όχι. Στη λαγνεία όμως ναι. Ποιος δεν έχει υποπέσει, αναρωτιέμαι. Και πού ΄ν ΄το κακό ? 🙂
            • Λαιμαργία (gula): Σίγουρα. Άλλωστε είναι εμφανές! 😛
            • Απληστία (avaritia) : Χμ! Όσον αφορά χρήματα, όχι. Αλλού ναι.
            • Οκνηρία (acedia) : Οπωσδήποτεε! Εξάλλου το ΄χω δηλώσει κι εδώ. 8)
            • Οργή (ira) : Ναι! Κάποια στιγμή με φτάνουν στα άκρα, όπως εδώ. Εξάλλου τι την έχω ολόκληρη κατηγορία «Kill Bill»στο πλάι ? Τζάμπα?
            • Ζήλεια (invidia) : Με την έννοια του φθόνου, όχι. Σ’ άλλο τομέα μερικές φορές ίσως…
            • Αλαζονεία (superbia) : Μπααα… Εκτός αν η ισχυρογνωμοσύνη, όπως κι η αίσθηση πως έχω πάντα δίκιο και το να μην ανέχομαι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου πιάνονται? 🙂

            Πλάκα έχει τελικά. Αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή, για όποιον/α επιθυμεί να παίξει.

            Υ.Γ. Η εικόνα έχει σχέση με το 3ο κατά σειρά. 🙂

            123 – το παιχνίδι

            5kazgala.jpg

            H πρόσκληση της lemon στην οποία έσπευσα ν’ ανταποκριθώ, έχει τους εξής όρους:

            1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
            2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
            3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
            4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη*).
            5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

            Συνήθως στο γραφείο ή στο κομοδίνο έχω τα βιβλία που διαβάζω. Το βιβλίο που άρχισα προχτές είναι οι «Επιστολές προς Γαλάτεια» του Νίκου Καζαντζάκη. Το απόσπασμα λέει:

            «Μη ρωτάς, πολέμα! Ας θέσομε εμείς ένα σκοπό, ας ρυθμίσομε τη ζωή μας σύμφωνα με το Σκοπό τούτο που θέσαμε. Τότε οι πράξεις μας και τα λόγια μας κι οι ψυχικές μας διάθεσες θα πάρουν ενότητα, θα εναρμονιστούνε με το σκοπό τούτο. Και την εναρμόνιση αυτή πρέπει να τη θεωρούμε χρέος μας, δηλ. ευτυχία. «

            Το απόσπασμα αυτό μου κίνησε την περιέργεια να διαβάσω την αρχή της παραγράφου θεωρώντας πως το απηύθυνε στην Γαλάτεια, αλλά είδα πως τελικά της εκθέτει την ανάγκη που νιώθει να θέσει τον εαυτό του σ’ ένα σκοπό και την ανυπομονησία του. (45η επιστολή 22/11/1922) . Ζητώ συγγνώμη , αν θεωρηθεί η διευκρίνησή μου spoiler, αλλά αλλάζει τη σκοπιά που το βλέπουμε νομίζω.

            *Θεώρησα σωστό να γράψω και την ένατη περίοδο, που κλείνει την παράγραφο.

            Προσκαλώ στο παιχνίδι αυτό τις :

            και τους

            Παιδικά παιχνίδια

            teddy-bear.jpg

            Με προσκάλεσε η Ζουζούνα γράψω για τα ατομικά παιδικά μου παιχνίδια.Σαν παιδί δεν είχαμε- οι αδερφές μου κι εγώ- παιχνίδια όπως κούκλες, αρκουδάκια και άλλα που έχουν σήμερα τα παιδιά.
            Μια κούκλα θυμάμαι την είχε φέρει ο θείος μου απ΄ τη Γερμανία κι ήταν μεγάλη, στο φυσικό μέγεθος ενός παιδιού- ξανθή μ ένα ροζ φορεματάκι, πλαστική- αλλά ήταν μόνιμα θρονιασμένη στον καναπέ του σαλονιού ως στολίδι. Είχαμε ρητή εντολή να μην τη χαλάσουμε, οπότε έμεινε έτσι απείραχτη στη «Σιβηρία»(το σαλόνι), ώσπου κάποια στιγμή την πετάξαμε.

            Θυμάμαι αμυδρά πως χαζεύαμε κάποτε κουκλάκια ίσαμε το μέγεθος της παλάμης. Δε θυμάμαι αν τα πήραμε. Τα χρήματα ήταν λιγοστά και μας έμαθαν πως τα δώρα έπρεπε να ΄χουν και χρηστική αξία. Απ’ τα δέκα μας και μετά το μόνο δώρο που λαχταρούσαμε και χαιρόμαστε όταν παίρναμε, ήταν βιβλία.

            Δεν μας έλειπαν όμως , γιατί εδώ γύρω ήταν ακόμα χωράφια και περιβόλια. Με τα γειτονόπουλα –καμιά εικοσαριά θυμάμαι- επιδιδόμαστε σε αμάδες, τζαμάκια, βόλους, κρυφτό στους κήπους, στις αυλές (και βγαίνανε οι γειτόνισσες ωρυόμενες πως κόβαμε τα λουλούδια και σπάγαμε τα κλαριά απ΄ τα γεράνια και τις γαρυφαλιές) και στο παλιό καμίνι , κυνηγητό και πόλεμο . Πίσω απ΄ την αυλή μας στις ελιές φτιάχναμε τα σπιτάκια μας και ερχόντουσαν οι φιλενάδες μας και παίζαμε τις κουμπάρες! Το βαριόμουν γρήγορα και τις παρατούσα. Έπαιζα πόλεμο με τ΄ αγόρια, ενόσω αυτές φρόνιμα περίμεναν στα μετόπισθεν ως νοσοκόμες. (Αυτά τα ρημαδοστερεότυπα της εποχής!)

            Όταν θέλαμε να πάμε «εκδρομή» παίρναμε από μια κουρελού υφαντή η καθεμιά (μέχρι τα 11 ύφαινε η μαμά μου εδώ με τον αργαλειό της, δικά μας «προικιά» αλλά και κατά παραγγελία μέχρι να μεγαλώσουμε. Έπειτα βγήκε στο εργοστάσιο να δουλέψει στη μαζική παραγωγή), ένα βιβλίο στο χέρι και μια φέτα ψωμί με μερέντα ή ζαχαρούχο συμπυκνωμένο γάλα και πηγαίναμε 100-200 μέτρα πιο πέρα και καθόμαστε κάτω από συκιές και φυστικιές (Αιγίνης). Τόσο μακριά 😛

            Θυμάμαι ακόμα ένα μικρό ποδηλατάκι με κόκκινες ρόδες–του ξαδέρφου μου- που το καλόβλεπα, αλλά δεν μ’ άφηνε η θεία μου να κάνω. Το ποδήλατο του μπαμπά μου (το μέσο μετακίνησής του στη δουλειά τότε) δεν το φτάναμε.Μόνο η μεγάλη μου αδερφή όταν έφτασε τα πετάλια στο αγωνιστικό της μικρής μου θείας έμαθε. Όταν έφτασα κι εγώ, παντρεύτηκε σ’ άλλη πόλη και δεν έμαθα τελικά ποδήλατο. Ήταν το δώρο που επιθυμούσα πιο πολύ στα χρόνια του Δημοτικού, το θυμάμαι καλά.

            Αργότερα βρέθηκαν στην κατοχή μας δυο ρακέτες (απ΄ τις θείες μου) η μια με το έμβλημα του Ολυμπιακού επάνω κι η άλλη του Παναθηναϊκού (φτου! φτου! φτου!) και τσακωνόμαστε με την μεγάλη μου αδερφή γιατί καμιά δεν ήθελε την πράσινη, οπότε παίζαμε εναλλάξ. Αυτή παίζει ως σήμερα πολύ καλά, εγώ πάλι όχι.

            Η πρώτη κούκλα που απόχτησα ήταν στη Β’ Λυκείου , που μου έτυχε στο φλουρί της τάξης. Πάνινη με κατακόκκινα μαλλιά. Το ΄χα ευχηθεί μόλις την είδα κι έγινε! Σε μια μου απουσία την έδωσε η μητέρα μου σε μια μικρή μου ξαδέλφη, προβάλλοντας τη δικαιολογία : «είσαι μεγάλη για να ΄χεις κούκλες» !Γκρρ..

            Το πρώτο μου λούτρινο ζωάκι το απέκτησα στα 20 (ξέρω κοτζάμ γαϊδάρα!) κι ήταν δώρο απ΄ τις συμφοιτήτριές μου. Μια κροκοδειλίνα, η Ίνγκριντ. Επέζησε μέχρι που κάποτε την έπλυνε η μάνα μου και την χάλασε.

            Το επόμενο κουκλάκι ήταν (πριν 10 χρόνια) δώρο απ΄ τον ανιψιό μου, ο bashful απ΄ τους 7 νάνους. Τον είχα στο γραφείο μου για συντροφιά. Τον διαφύλαξα ως κόρη οφθαλμού. Κάπου μες στο σπίτι βρίσκεται.

            Το τελευταίο είναι ένας απαλός καφέ αρκούδος (της φωτογραφίας), δώρο από αγαπημένη μαθήτρια πριν 4 χρόνια. Σε δύσκολες στιγμές χρησίμευσε και ως παρηγοριά, μια αγκαλιά απαλή και τρυφερή.

            Κινούμενη ίσως απ΄ τις δικές μου εμπειρίες αγοράζω στ’ ανίψια όποιο δώρο θέλουν, όταν έχουν γιορτή ή γενέθλια εκτός απ΄ το καθιερωμένο βιβλίο.

            Προσκαλώ τις :

            να παλιμπαιδίσουν , όπως κι εγώ! 😀