Αχ, Βερολίνο ΙV

Φιλαρμονική

Την τελευταία μέρα μια και ήταν στη γειτονιά μου (Kulturforum) επισκέφτηκα τη Νέα Εθνική Πινακοθήκη του Βερολίνου  που στεγάζει έργα ευρωπαϊκής ζωγραφικής και γλυπτικής του 20ου Αιώνα από καλλιτέχνες του Κυβισμού, Εξπρεσιονισμού, του Bauhaus και Σουρεαλισμού. Μεταξύ αυτών είναι έργα καλλιτεχνών όπως ο Kirchner, Feininger, O.Dix,  Κοκόσκα, Π.Κλέε, , Μ.Ερνστ, Max Beckmann, κ.ά.

Λίγο πιο κάτω, έξω απ΄την πασίγνωστη Φιλαρμονική της πόλης, πήρα το λεωφορείο για το Πρενζλάουερ Μπεργκ. Ήθελα να δω αυτή τη γειτονιά του Βερολίνου, που όπως διάβασα κρατάει σε κάποια σημεία ακόμη (ίσως επειδή ανήκε στο πρώην Ανατ.Βερολίνο)  πως ήταν η πόλη προπολεμικά.

Ανεβαίνοντας απ΄την Πλατεία Ρόζα Λούξενμπουργκ  την Σενχάουζερ Αλέε  είδα υπέροχα κτίρια που φαίνονται πρόσφατα ανακαινισμένα κι ενώ παλιά ήταν φτηνή περιοχή που διέμεναν φοιτητές

κι έχει ακόμα παλιά κτίρια αφρόντιστα ή υπό κατάληψη, πλέον έχει γίνει κέντρο προσέλευσης γιάπηδων που αγοράζουν διαμερίσματα.

Παρ’ όλες τις αλλαγές διατηρεί με τα μαγαζάκια της και το πάρκο την αίσθηση της γειτονιάς. Κυριακή πρωί και  είδα πολλούς νεαρούς γονείς με τα παιδάκια τους να ψωνίζουν ή να ΄χουν βγει βόλτα στο πάρκο στην πλατεία Κάτι Κόλβιτς (φημισμένη γλύπτρια που έζησε στην περιοχή) .Περιπλανήθηκα αρκετά στις οδούς , που οι περισσότεροι έχουν ονόματα Γερμανών αντιφασιστών. Θα «σκότωνα» για να έμενα στην Χάουσμανστράσε!

Kulturbrauerei

Ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο (ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο ) είναι μια ζυθοποιία που λειτουργεί ως πολυχώρος πολιτισμού (kulturbrauerei). Έπειτα κατηφόρισα την Καστάνιε Αλέε, δρόμος με πολλά καφέ και μικρά μαγαζάκια. Εκεί είδα ελάχιστους να κυκλοφορούν γιατί ήταν Κυριακή πρωί (12.30-1). Φαντάζομαι όλη η περιοχή όταν τα δέντρα θα΄χουν φύλλωμα θα ‘ναι ακόμα ομορφότερη.

Μνημείο έξω απ΄τον σταθμό της Φριντριχστράσε "1938-1945, Τρένα προς τη ζωή. Τρένα προς το θάνατο"

Λίγη ώρα αργότερα κατέβηκα με το τραμ στη Φριντριχστράσε και πήρα τον υπέργειο σιδηρόδρομο για να κατέβω κοντά στην περιοχή Χάνσαβίρτελ, που βρίσκεται ανάμεσα στο πάρκο Τιεργκάρντεν και τον ποταμό Σπρέε, ακολουθώντας την συμβουλή της Μπαλόνης, με την οποία μοιραζόμαστε αγάπη για την αρχιτεκτονική.

Κτίριο του Όσκαρ Νιεμάγιερ

Είναι μια περιοχή που καταστράφηκε κατά τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ξαναχτίστηκε απ΄το 1957 ως το 1961 ως οικιστική περιοχή και αποτέλεσε πρότζεκτ αρχιτεκτόνων όπως ο Βάλ.Γκρόπιους, ο Αλ.Άαλτο, ο Όσ. Νιεμάγιερ κ.ά. Προστατεύεται πια ως ιστορικό μνημείο(Interbau).

Κτίριο του Βάλτερ Γκρόπιους

Τα κτίρια που ακόμα και τώρα φαντάζουν πιο πρωτοποριακά κι ανθρώπινα σε σχέση με τα τσιμεντόκουτα που λέμε πολυκατοικίες, ήταν πνιγμένα στο πράσινο και ενώ βρίσκονται πολύ κοντά  σε έναν μεγάλο δρόμο που  οδηγεί στο «δαχτυλίδι»γύρω απ΄τη θριαμβική στήλη, άκουγα μόνο τα πουλάκια να κελαηδούν.

Κτίριο του Άλβαρο Άαλτο

Στο κτίριο δε που επιμελήθηκε ο Άλβαρο Άαλτο έχει μια πλάκα (ευτυχώς δίγλωσση)  που λέει την ιστορία του και έχει φωτογραφίες απ΄την κατασκευή του.

Κτίριο του Άλβαρο Άαλτο (λεπτομέρεια)

Εκεί κατέβηκα πρώτη φορά σε αποβάθρα του μετρό , η οποία ήταν καταβρώμικη αλλά τα δρομολόγια πυκνότατα αν και Κυριακή του Πάσχα.

Ιστορικό μουσείο (εσωτερικό προαύλιο)

Επόμενη στάση το Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο στην Ούντερ ντεν Λίντεν. Στον προθάλαμο – μια τεράστια αίθουσα  με πολλά εκδοτήρια, κατάστημα δώρων, σταντς πληροφοριακά – υπάρχει μια πολύ μεγάλη οθόνη στο δάπεδο όπου προβάλλονται χάρτες της Ευρώπης απ΄τα χρόνια της Αγία Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που δείχνουν την εδαφική αυξομείωση και τις αλλαγές των συνόρων. Το τράβηξα σε βίδεο. 😉

Εκτός απ΄τη μόνιμη έκθεσή του «Μια βόλτα μέσα από δύο χιλιετίες
Γερμανική ιστορία», την οποία σκέφτηκα πως θα ναι αρκετά μεγάλη και δεν την είδα,  φιλοξενούσε κι άλλες ενδιαφέρουσες εκθέσεις . Η πιο ενδιαφέρουσα  κατ΄εμέ «Η τέχνη ως μέσο επιβολής της πολιτικής» είχε κλείσει νωρίς.Ήταν ήδη 4 παρά τέταρτο. Επισκέφτηκα την έκθεση «ΧΧος Αιώνας. Άνθρωποι-Τόποι -Χρόνοι. Δύο δεκαετίες από τη συλλογή φωτογραφιών στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο» . Ασπρόμαυρες στην πλειονότητά τους φωτογραφίες καθημερινών ανθρώπων αλλά και πορτραίτα επιστημόνων, αθλητών , μουσικών κ.ά. απ΄το 1900 ως το 2000. Το σάιτ του μουσείου δίνει τη δυνατότητα για εικονική περιήγηση απ΄ότι είδα οπότε θα καλύψω έτσι τα κενά μου!Το υπόλοιπο απόγευμα βολτάριζα στην πόλη προσπαθώντας να τη χορτάσω.

Το Βερολίνο είναι η πόλη που θα ζούσα οπωσδήποτε παρά το μειονέκτημα του κρύου. Καθαρή, καταπράσινη γεμάτη πάρκα, η πιο «πράσινη» πρωτεύουσα της Ευρώπης,  με φαρδιούς δρόμους γεμάτους ποδήλατα στις ειδικές λωρίδες και μεγάλα πεζοδρόμια, οδηγούς με σωστή κυκλοφοριακή αγωγή (βρισίδι και κορνάρισμα απόντα) , πυκνότατη συγκοινωνία αξιόπιστη χρονικά , καλή μπίρα, ειδικά η σπιτική ;). Ολοζώντανη πόλη με κόσμο διαφόρων ηλικιών να κυκλοφορεί τα βράδια ως αργά (τουλάχιστον στα πιο κεντρικά σημεία που βγήκα εγώ) .

Κλαψ!! Θέλω να γυρίσω πίσω τώραααα! 😦

Υ.Γ.1 Πολύτιμες συμβουλές για το ταξίδι αποτέλεσαν τα ποστς κι οι προτάσεις των Κροτ και Μπαλόνης. Το τραγούδι που έπαιζε κατ’ επανάληψη στο μυαλό μου ήταν ο αγαπημένος μου «Επιβάτης» με τον Ίγκι Ποπ. Πριν πάτε να διαβάσετε το ομώνυμο βιβλίο του κου Γλυκοφρύδη που ένα καθοριστικό μέρος του διαδραματίζεται στην λατρεμένη πόλη.

Υ.Γ.2  Παρίσι-Βερολίνο, ως τόπος ζωής σημειώσατε 2!!

Υ.Γ. 3 Συγγνώμη που βαρέθηκα να βάλω λινκς. Γι αυτό έχουμε εξάλλου τον γούγλη. 😛

Υ.Γ. 5 Την τέταρτη μέρα είχε πυκνή συννεφιά, γι αυτό δε βγήκαν πολύ καλές οι φωτογραφίες. Μούργο, ψόφααα. 😛

Αφιερωμένο στον σ.Τσαλ