Ράδιο Νοσταλγία

Υπέκυψα χτες και «πήγα». Αφορμή το ποστ της Χνουδένιας κι ειδικά η φράση «η συμμαθήτρια που αγωνιούσε αν θα της ζητηθεί να σηκωθεί στην αυτοσχέδια πίστα για το πολυπόθητο «μπλουζ». Ήδη η ώρα ήταν 11 παρά δέκα, συντονίστηκα λοιπόν στο Radio Casbah και περίμενα.

Ξεκίνησαν να παίζουν τα τραγούδια και ταυτόχρονα άρχισαν οι προβολές του μυαλού μου. Κάποια απ’ αυτά που το σημάδι τους κρατάει χρόνια είναι:

• «Temple of the king» : Α’ Γυμνασίου μπαίνοντας στο πούλμαν που μας μάζευε για το σχολείο. Τ’ άκουσα τόσες φορές μαζί με άλλα του συγκροτήματος , που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη.
• «Holidays» : Καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς ο Ν έδωσε μια κασέτα στην αδερφή μου γραμμένη απ΄τη μια μεριά με το συγκρότημα (I’ m still loving you κ.α. κοψοφλεβικά) κι απ΄την άλλη ελληνικά. Το άκουγε συνεχώς κι έκλαιγε, γιατί ο Ν έφευγε φαντάρος.
• «Child in time» : Τρίτη Γυμνασίου εκδρομή με το σχολείο στην Αγια-Σωτήρα. Εμείς στο σπίτι του Κ. Μετά τα κοψίδια και τα κρασιά και τις βόλτες έρχεται η συζήτηση στο ξένο ρεπερτόριο. Ο Κ να εξυμνεί το μεγαλείο των Led Zeppelin ειδικά στο «Stairway to heaven» , ο Σ να φωνάζει «σας βαρέθηκα ρε συνέχεια τα ίδια λέτε, ακούστε Τζέθρο Ταλ πρώτα και τα λέμε» και ξαφνικά σηκώνεται ο Στ. (φοβερός τύπος, χάθηκε νωρίς) μαλλί μακρύ, μπλουζάκι μαύρο με στάμπα των Άιρον Μέιντεν, τζιν κολλητό κι ελβιέλες και με φευγάτο βλέμμα λέει: «Γι ακούστε κι αυτό». Και μένουμε κάγκελο ακούγοντας τον Ίαν να δίνει ρέστα. Σβήσαν όλα τ’ άλλα.
• «Epitaph», «Night in white satins» , «Poor man’s moody blues» : Πρώτη Λυκείου στο πάρτι της Κ. Οι γονείς της στα μέσα δωμάτια και με το που πέφτει το πρώτο χαμηλώνουν τα φώτα κι εγώ περιμένω τον Γ (18άρης τότε!) από απέναντι να με χορέψει. Τον βλέπω προς μεγάλη μου έκπληξη να χορεύει με την Κ και τα 3. Μίσησα ειδικά το δεύτερο (πέφταν στενές επαφές στο πολύ άμεσο οπτικό μου πεδίο) και γύρισα σπίτι λιώμα. Μια χρονιά που πήγε έτσι , στο τσακ γλίτωσα τους Α.Α. και στο σχολείο κατακόρυφη πτώση. Το ξόρκισα όμως το άτιμο το τραγούδι 2 χρόνια αργότερα.
• «Wish you were here»: Δανεική κασέτα απ΄τη Γ. Επιλογές από Πινκ Φλόυντ . Μετά τον «Τοίχο» ακούω αυτό και εντέλει 5 φορές την έγραψα αυτήν την κασέτα, γιατί απ΄το συνεχές παίξιμο χαλούσε.

Πολλά όμορφα τραγούδια ακούστηκαν χτες. Σ’ αυτά επέμεινε η μνήμη. Σήμερα όλο το πρωί συνέχισαν να παίζουν στο μυαλό μου. Κορίτσια, σας ευχαριστώ ξανά κι από δω. Πολύ μ’ αρέσει όταν μου δίνεται η ευκαιρία (κι η δικαιολογία) να γίνω ρετρό! 😀

Έχω έτοιμη την παραγγελιά μου για την επόμενη φορά (απ΄τα φοιτητικά χρόνια μνήμη)  : Steve Miller Band : «Serenade from the stars»!  😉