Αδιέξοδο

Να ΄μαι πάλι εδώ. Για καλό δεν είναι.

Η κατάσταση στην Παιδεία πάει κατά διαόλου. Με ολοένα και αυξανόμενο θράσος μας ρίχνουν στο γκρεμό κι οι περισσότεροι περιχαρακωμένοι κοιτούν πώς να περισώσουν ότι τελικά δεν πρόκειται να σωθεί. Εγώ συνεχίζω να νιώθω ανερμάτιστη, να με παρασέρνει το ρέμα χωρίς μπούσουλα, ορατό τουλάχιστον σ’ εμένα, στον ορίζοντα. Όλο αυτό ανακλά στο κέφι μου και στη διάθεσή μου εντός κι εκτός του σχολείου. Βρίσκομαι σε γνώριμη κατάσταση από παλιά. Να ΄ναι τα παιδιά οι μόνοι (σχεδόν) φάροι που θα μου δώσουν έμπνευση κι ελπίδα και κουράγιο να παλέψω για να μπορέσω να τους τ’ ανταποδώσω δίνοντάς τους αιτίες για να υλοποιήσουν όνειρα και βάσεις/επιχειρήματα για να τα διεκδικήσουν.

Η μόνη αλλαγή προς το χειρότερο , η ολοένα και περισσότερο εκδήλωση του αηδούς κατασκευάσματος που φέρει την ανθρώπινη ταυτότητα (γονιδιακά)  και την ιδιότητα του διευθυντή, όπως τόσα στελέχη my ass εκπ/σης. Ένα ολοένα αυξανόμενο φορτίο φασισμού και τρομοκρατίας , ειδικά όταν βρίσκει αντίλογο, που θα με κάνει καμιά μέρα να του καταλογίσω με γερό βρισίδι (τουλάχιστον) όσα τον έχω χρεωμένο.

Παρακολουθούσα τόσες μέρες τα τεκταινόμενα στην Αίγυπτο με μια ανομολόγητη ελπίδα και θαυμασμό για τους ανθρώπους αυτούς που φτάσαν στο αμήν και έκαναν το άλμα. Η άσχημη κατάληξη σε στρατιωτική χούντα αντί δημοκρατίας μου έπεσε βαριά. Δεν τους φοβάμαι όμως. Εγώ θα ήμουν περήφανη να νιώσω το “Walk like an Egyptian”, αλλά φοβάμαι, τ’ ομολογώ ξανά, όπως το ότι δε θέλω πια να φοβάμαι. Καθόλου πρωτότυπο από μέρους μου, το ξέρω.  Αυτό που δεν ξέρω  και είναι ένα μόνιμο αγκάθι μου το πώς θα υλοποιηθεί αυτό. Τελευταία σε πολλά θέματα εκεί κολλάω, στο δια ταύτα.

Απ΄ την άλλη βλέπω πόσο επιδερμικά μας αγγίζουν πολλά θέματα (Κερατέα πχ)  (μέσω και των social media)  ή χειρότερα αρκετά έντονα αλλά για πολύ λίγο, όπως η απεργία πείνας των 300 μεταναστών που μετακινήθηκαν απ΄ τη Νομική στο Υπατία, ποιος ξέρει για πόσο, για να πεθάνουν χωρίς να μας χαλάν την ψευδαίσθηση του μάτριξ της υποφερτής ζωούλας μας .

Βλέποντας το μπάνερ για το Φόβο εστίασα ξαφνικά στη φράση «ο δούρειος ίππος της εξουσίας» και κόλλησα προσπαθώντας να διακρίνω αν μπορεί ο φόβος να γίνει  ο δούρειος ίππος ενάντια στην εξουσία ή μήπως έχει τελικά  αλώσει ολοκληρωτικά την Τροία μέσα μας κι εμείς ακόμα κοιτάμε άναυδοι τα ερείπια.

Μην έχοντας τίποτα ορατό (εφικτό; ) να πιστέψω, με κατακλύζει  ένας πεσιμισμός , που σε καλό ποτέ δε με βγάζει. Άγχομαι μήπως συντηρικοποιούμαι και γίνομαι κυνική. Ή μήπως πληρώνω τελικά το τίμημα της ωριμότητας έχοντας ελάχιστες αυταπάτες πια να χάσω;

Συμπέρασμα; Δεν έχει. Τελευταία έχω μεγάλη δυσκολία στο να καταλήγω σε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Ξέρω πως κοιτάζοντας τα παραπάνω μου καταλογίζω πρώτα εγώ πως μάλλον υπεραναλύω και χάνω τη μεγάλη εικόνα ή πως μ’ έχει βαρέσει η μοναξιά στο κεφάλι ή πως τη βρίσκω να γκρινιάζω, να μουρμουράω, να κλαψομοιριάζομαι. Δηλώνω ένοχη σε όλα. Πάντα το αδύνατό μου σημείο ήταν η αφαίρεση και η σύνθεση , το να ξεπεράσω τα όρια του οπτικού μου πεδίου για να δω πόσο εφικτή (και αν) είναι η μεγάλη εικόνα, να μην επικεντρώνω στα προσωπικά μου καθημερινά και τετριμμένα, που δεν αφορούν κανένα άλλο, να ξεπερνάω τα εμπόδια που μου βάζω αριστοτεχνικά. Νιώθω όμως πως …

«φεύγει η ζωή τελειώνει, σαν σεντόνι φανερώνει,
ό,τι αγαπούσα και το άφησα, ό,τι μισούσα και το κράτησα
φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
τον εαυτό μου που τον ξέχασα, το μέσα κόσμο μου που έχασα.»