Όταν πρωτοείδα στο facebook το κάλεσμα των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα» δεν έδωσα σημασία, ώσπου μετά από λίγο με κάλεσαν 2 φίλες σ’ αυτό. Μπαίνοντας στο γκρουπ (αργότερα έγινε σελίδα) βλέποντας «Αγανακτισμένοι στην Πάτρα», «Αγανακτισμένοι στη Θεσ/κη» κι αλλού γέλασα, γιατί σκέφτηκα μια παλιά διαφήμιση με κατάστημα ρούχων. (private joke για τους 40+)
Έπειτα θύμωσα με 2 πράγματα.
Πρώτον το «χωρίς κόμματα, χρώματα και ιδεολογίες». ¡ɐʇsɐq ɐʎ Κατανοητά τα δύο πρώτα, αλλά χωρίς ιδεολογίες? Τι είναι οι ιδέες? Ρούχο που τα φοράμε όταν θέλουμε? Δεν είναι σε ό,τι έχουμε κατασταλάξει μεγαλώνοντας μέσα απ ΄τις εμπειρίες μας, όσα έχουμε διαβάσει, διεκδικήσει κι ό,τι ψάχνουμε να βρούμε εξηγήσεις , απαντήσεις για όσα μας συμβαίνουν; Αυτά τα «βάλε-βγάλε» τα κάνουν μόνο οι πουλημένοι , που είχαν εξαρχής στο νου την ιδεολογίας της «κονόμας με κάθε μέσο».
Το δεύτερο ήταν η φράση «ειρηνικές συγκεντρώσεις».Εμείς δηλαδή που τόσα χρόνια δε μένουμε απαθείς στους καναπέδες, να ξυπνήσουμε κάποια ωραία πρωία και ν΄αγανακτίσουμε ξαφνικά, αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο σε πορείες και συλλαλητήρια και διεκδικούμε μέσα από συλλογικότητες , το κάνουμε γιατί γουστάρουμε να μας δείρουν, να μας ψεκάζουν μέσα στα πρόσωπά μας με την επίπτωση που έχει στην υγεία μας άμεσα και έμμεσα; Τι είναι δηλαδή οι εργαζόμενοι , ένα τεράστιο κλαμπ σαδομαζοχιστών ? Κι αν ναι, ε τότε θα φέρω ως τίτλο τιμής από δω και πέρα το «πολεμική διαδηλώτρια». Όταν πέρασα την περιπέτεια με τη υγεία μου πρόσφατα, σκεφτόμουν πως εγώ δεν μπορώ να πω σαν την κυράτσα απ ΄τα ΒΠ δίπλα «δεν υπάρχει κράτος» και να εξανίσταμαι, όταν για την Δημόσια Υγεία, όπως την καταντήσανε, έχω κατέβει κι έχω φωνάξει.
Αυτά σκεφτόμουν κι είχα μεγάλο δισταγμό και μια δόση κυνισμού όσον αφορά το ξεκίνημα στις 25/5 . Ενημερούμενη απ ΄το τουίτερ διάβασα τα πρακτικά της συνέλευσης τις πρώτες 2 μέρες κι άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως κάποιους βοηθήσει να εκφραστούν, κρατώντας πάντα ένα δισταγμό. Όταν κατέβηκα την Παρασκευή στις 27/5 το βράδυ κατάλαβα πλήρως την έννοια των 2 πλατειών, ειδικά όταν είδα τα χρυσαύγουλα να χαιρετάν ναζιστικά σε κάποια απ΄τις εκφωνήσεις του εθνικού ύμνου. Όταν κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι έφεραν να βάλουν το πανό με το οποίο κατεβαίνουμε τα πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών ΠΕ της Αττικής, μόνο ξύλο που δε φάγανε. Θεωρήθηκε καπέλωμα. Οι φασίστες και οι 300 δεν ενοχλούσαν, μόνο οι εργαζόμενοι. Ένας «γαλάζιος» νεαρός μας είπε πως δεν τηρούμε τις οδηγίες απ΄ το fb. Οι δε που απαίτησαν να φύγει το πανό μας είπαν πως δεν έχουν πατήσει ποτέ σε συνέλευση είτε σα φοιτητές είτε στο χώρο εργασίας τους .
Αυτό που κυρίως με αφορά και με προβληματίζει είναι το πότε η συνέλευση της κάτω πλατείας θα καταλάβει και θα αποδεχτεί πως οι άνθρωποι που μετέχουν σε συλλογικότητες προσπαθώντας να αλλάξει κάτι στους τόπους δουλειάς τους και κατ’ επέκταση στη χώρα δεν είναι εχθροί που θα τους καπελώσουν. Δε μιλάμε για πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) αλλά κινήσεις να αλλάξουν τα πράγματα από τα κάτω.
Ναι, τα κόμματα της Αριστεράς εσω-και-εξω-κοινοβουλευτικά έχουν ευθύνες για τη μη εμπιστοσύνη του κόσμου σε αυτά, πόσο μάλλον που η μόνη ενημέρωση των περισσότερων είναι τα κρατικά ΜΜΕ όπως και των δυο μεγαλύτερων επιτευγμάτων της τελευταίας 25ετίας «ο καθένας για την πάρτη του» διαλύοντας κάθε έννοια κοινωνικής αλληλεγγύης και «κονόμα με κάθε μέσον» .
Κρατάω λοιπόν ακόμα κάποιες επιφυλάξεις για το τι γίνεται στην κάτω πλατεία. Όταν εγώ θα κατέβω στη συνέλευση δεν μπορώ να αφήσω πίσω πως είμαι μέλος σε μια επιτροπή που αγωνίζεται για καθαρότερο περιβάλλον στην πόλη και το Θριάσιο γενικότερα ή και πως μέσα στο Σύλλογό μου λειτουργώντας με άλλους συναδέλφους αμεσοδημοκρατικά αποφασίζουμε τη δράση μας για καλύτερη Παιδεία κ.λ.π. Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει την οπτική μου και δεν έχω σκοπό να τα απεμπολήσω ούτε να παίξω κρυφτούλι. Αν δεν αγκαλιάσει η συνέλευση τις συλλογικότητες που έχουν θέσεις και προτάσεις για τον τόπο, δεν πάει πουθενά. Θα μείνει μόνη της να λειτουργεί και σαν γκρουπ θέραπι και θα βλέπει τα γεγονότα να την προσπερνούν κατά την ταπεινή μου γνώμη. Ελπίζω να διαψευστώ γρήγορα…
***Το post αυτό αποτελεί μέρος του δι-ιστολογικού αφιερώματος “Η δημοκρατία στις πλατείες”.
Στο αφιέρωμα συμμετέχουν τα ιστολόγια:
Ψαροκόκαλο: Η δημοκρατία στις πλατείες…(;)
Silentcrossing :Το ’29 σε μια πλατεία
Krotkaya: Επανοικειοποίηση της πλατείας
Κυνοκέφαλοι: Στην πλατεία αλαφιάζονται οι μικρές παρέες
Βιβλιοθηκάριος: Η πλατεία Δημοκρατίας και τα αγάλματα
Εξεγερμένο το 2009: Πάμε πλατεία;
Καλώδια: Όταν ο Γκράμσι κατέβηκε στο Σύνταγμα
Ιχνηλασίες: Η δημοκρατία στις πλατείες, Η πλατεία είναι γαμάτη
Κουπέπκια: Οι πλατείες κι οι πορείες
Rubies and Clouds: Πλατεία πλατιά
Μπαμπάκης: Το πλήθος στην πλατεία
Roadartist: Πλατείας λέξεις
Ο Δύτης των Νιπτήτων: Στην πλατεία
Χώρα του Ποτέ Ποτέ: Η πλατεία ήταν γεμάτη…
Niemandsrose: Μισό αιώνα, μισό ζευγάρι, στην πλατεία
Latecomer: Της πλατείας μου η σημαία
Riski: Πλατεία μεγάλοι, πλατεία μικροί *
Η ζωή στην κατηραμένη Νήσο: Η δημοκρατία στις πλατείες
Butterfly: Η δημοκρατία στην πλατεία
Τσαλαπετεινός: Η πρεμιέρα της πλατείας
Θεώρημα: Οι δημοκρατικές πλατείες της Ελλάδας
Αναγεννημένη 
Παράθεμα: επανοικειοποίηση της πλατείας « Кроткая
Κολλώ σ’αυτό που λέει η φωτο στην αρχή γιατί το πιστεύω ακράδαντα.
Δεν είναι τυχαίο που οι κυβερνήσεις προσπαθούν πάντα να χειραγωγήσουν τους λαούς με το φόβο. Ο φόβος προσπερνά τη λογική και μιλά σε άλλο επίπεδο. Ο φοβισμένος εύκολα δέχεται παράλογα πράγματα για να ξεγελάσει το φόβο του, να νομίσει ότι τον μειώνει.
Όμως μόνο αν απενεργοποιήσουμε το φόβο θα μπορέσουμε να ανασάνουμε, να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε, ν’αντισταθούμε σε όλα τα παράλογα, άδικα, περίεργα που συμβαίνουν γύρω μας και αφορούν όλας μας.
Το να σπάσουμε το φόβο είναι το κυρίαρχο κι αυτό νομίζω ο κόσμος στο Σύνταγμα το πέτυχε με τη συνεχή του παρουσία. Το πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά είναι ο επόμενος. Ας ελπίσουμε για το καλύτερο
Το όλο νόημα, όπως το βλέπω εγώ, είναι ότι έτσι υποδηλώνεται πως όλοι οι πολίτες είναι αγανακτισμένοι, ανεξαρτήτως χώρου. Επίσης, αν διαφανεί πως κάποιο κόμμα βρίσκεται πίσω από αυτό, θα είναι εύκολο μετά και να «καυτηριαστεί» και να αποδοκιμαστεί η συγκέντρωση από τον πολιτικό κόσμο, αλλά και από «άλλα συνδικάτα». Γι΄ αυτούς τους λόγους, για την ώρα, προτιμώ αυτή την «απολιτίκ» ας το πούμε στάση, κι ας μην με εκφράζει. Έχεις δίκιο φυσικά, ο καθένας μας έχει ιδεολογίες, αλλά ίσως είναι προτιμότερο να «συναινέσουμε» εμείς στην αγανάκτηση, για να μη συναινέσουν «οι άλλοι» στο μνημόνιο!
Υποψιάζομαι όμως πως σε λίγο οι αγανακτισμένοι θα κατανοήσουν πως η παθητική διαμαρτυρία δεν φέρνει αποτελέσματα, παρά μετά από πολύ, πολύ καιρό, αν δεν θέλει ο άλλος να ακούσει πραγματικά, αλλά αρκείται στο «σε άκουσα». Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της δημοκρατίας μας είναι ότι την καταντήσαμε σε ασυδοσία λόγου…
Η έκφραση «απολιτίκ στάση» μου φαίνεται φαιδρή και άτοπη , αφού εξ ορισμού δεν είναι τέτοια. Να συναινέσουμε στην αγανάκτηση αλλά θέλω να πάμε και παραπέρα απ΄την εκτόνωση, η οποία είναι μεγάλη λούμπα κατ’ εμένα είναι μόνο αυτό.
Ασυδοσία λόγου? Ποιου λόγου? Αυτού που αφήνουμε να εκπορεύεται από στόματα άλλων και εμείς «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα , να περιμένουμε το θάμα? » Πολύ καιρό τους το εκχωρήσαμε. Ίσως να ΄μαι ανυπόμονη που σε 15-18 μέρες θέλω αν ξεπεράσουμε τη νηπιακή ηλικία και ν αρθρώσουμε πολιτικό λόγο , όχι κομματικό κατ΄ανάγκη, και να ωριμάσουμε.
Renata νομίζω πως δεν αφήνει κενά η κατάσταση για διαψεύσεις (αργά ή γρήγορα) αυτών που γράφεις. Και εγώ στα μπλοκ των πολεμικών χτυπάω κάρτα…
Γιώργο, κι εγώ. Αμετανόητα, κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Αν κι αύριο δε με αφήνουν να κατέβω ούτε η οικογένεια ούτε οι φίλοι/συνάδελφοι γιατί έπαθα και δερματική αλλεργία το τριήμερο κι έχει τρομάξει το μάτι τους με μένα. 😛
Θέλω να διαψευστώ, προσπαθώ να κρατώ ανοιχτό μυαλό, αλήθεια. Τόσο πολύ ποτέ δεν έλπιζα να βγω λάθος ποτέ. 😐
«Αυτό που κυρίως με αφορά και με προβληματίζει είναι το πότε η συνέλευση της κάτω πλατείας θα καταλάβει και θα αποδεχτεί πως οι άνθρωποι που μετέχουν σε συλλογικότητες προσπαθώντας να αλλάξει κάτι στους τόπου δουλειάς τους και κατ’ επέκταση στη χώρα δεν είναι εχθροί που θα τους καπελώσουν. Δε μιλάμε για πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) αλλά κινήσεις να αλλάξουν τα πράγματα από τα κάτω.»
Δε θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω μέχρι τελείας (και όχι κόμματος, μουάχαχα), με όσα γράφεις εδώ, με εξαίρεση μια λέξη: αντί για «πότε», πώς,» εκτός κι αν πιστεύουμε ότι λογικές και αντιλήψεις που έχουν παγιωθεί 2 και βάλε δεκαετίες τώρα θα αλλάξουν κάποια στιγμή από μόνες τους.
Επίσης, καλό είναι να μην πέφτουμε στο εννοιολογικό σφάλμα στο οποίο έχουν ήδη πέσει όσοι λένε «χωρίς κόμματα, χρώματα, ιδεολογίες»: μπορεί το πρώτο να είναι εύκολο, αλλά τα άλλα δύο περιορίζονται σε ένα λεκτικό πυροτέχνημα χωρίς καμιά πραγματική βάση, αφού, όπως διατυπώνεις πολύ γλαφυρά, οι ιδέες δεν είναι ρούχο που το βγάζουμε όποτε θέλουμε. Κάτι άλλο εννοούν αυτοί που το λένε και πρέπει να το καταλάβουμε. Εμείς, όχι αυτοί.
Γκάζακα, σωστή η διόρθωση. Το πότε και το πώς.
Τι εννοούν μπορώ να υποθέσω. Ένα πλήθος χωρίς σαφείς ιδεολογικές θέσεις ούτε πρόθυμο να τις ακούσει που θα μπορεί να άγεται και να φέρεται κατά το δοκούν των επιτήδειων που θα το εκμεταλλευτούν. Πώς με βρίσκεις; 😛
Παράθεμα: Το ’29 σε μια πλατεία « Silentcrossing's Blog
Ο καθένας κουβαλά ένα φορτίο, έχει μια πορεία και μια οπτική. Η ελικρίνεια και η παρρησία είναι το πρώτο ζητούμενο αυτές τις μέρες. Ε, υπάρχουν κι αυτοί που νομίζουν ότι συνάζονται στην πλατεία Σιλωάμ.
Η ειλικρίνεια και η παρρησία είναι το ζητούμενο , αλλά ποιος τις αντέχει. Μόνο να κλαυθμηρίζουμε και να λέμε «πώς την πατήσαμε έτσι, σαν τις μωρές παρθένες που φερθήκαμε!» δε μου φτάνει. Θέλω να το συνειδητοποιήσουμε και να σκεφτούμε και κυρίως να πράξουμε/δράσουμε . Να το κάνουμε δημιουργία. Αλλιώς δεν πάμε πουθενά.
Πριν λίγο ήρθα από τη λαϊκή συνέλευση στην πλατεία όπου αποφασίσαμε τι θα κάνουμε αύριο.
Το κυρίαρχο για μένα είναι ότι, ακόμα και με την προσοχή των περισσοτέρων στραμμένη στη μεγάλη πλατεία, το ενδιαφέρον για τις αποφάσεις της μικρής πλατείας παραμένει δυνατό, τουλάχιστον στη γειτονιά μου.
Χαίρομαι, Ρίσκι, πραγματικά. Απόψε έμαθα πριν λίγο πως είχαν κι εδώ έναρξη. Αύριο το απογευματάκι θα περάσω να δω κι εγώ τι γίνεται.
Αν αντί για «χωρίς ιδεολογίες» η περιγραφή έλεγε «χωρίς καπέλωμα από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία», δε νομίζεις πως η δεύτερη παράγραφος, καθώς και το φορτισμένο συναισθηματικά συμπέρασμα της δε θα είχε λόγο ύπαρξης;
Η διαφορά σας, εσάς που δε μένετε απαθείς στους καναπέδες, όπως εννοείς πως κάνουν οι (απρόσμενα) αγανακτισμένοι, είναι όχι ότι επιδιώκετε την ρήξη με τα «μέσα» (ή «όργανα» αν προτιμάς) καταστολής του κράτους, παρά το ότι η αποφυγή της ρήξης αυτής, δεν είναι αντικειμενικός σας στόχος. Το συμπέρασμα για το σε ποιον όμιλο συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, είναι δικό σου. Όπως και ο τίτλος «κυράτσα», ο τίτλος «πολεμική διαδηλώτρια», ο διαχωρισμός με βάση τον τόπο κατοικίας και η εξαίρεση σου λόγω προταίρου αγωνιστικού βίου.
Τώρα, όσον αφορά την δίψα του καθενός, τόσο για εξουσία, όσο και για καπέλωμα, είναι υπεράνω συμμετοχής σε συνελεύσεις. Και οι οδηγίες, οι νόμοι και οι κανόνες, όπως και η αξιολόγηση βάσει αγωνιστικών διαπιστευτηρίων, είναι κατάλληλα σαν έδαφος για τις διακρίσεις και τους διαχωρισμούς.
Γιατί πιστεύεις πως η συνέλευση της πάνω, ή της κάτω, ή της πέρα, ή της δώθε Παναγιάς θα πρέπει να καταλάβει και να αποδεχτεί κάτι για τους συμμετέχοντες σε συλλογικότητες;
Ξέρεις, δε μπορώ να καταλάβω καν για ποιο λόγο αυτοί οι συμμετέχοντες σε οργανώσεις βάσης, που αναγνωρίζουν τόσα στραβά και στέκονται καχύποπτοι και ειρωνικοί απέναντι στους αιφνίδια αγανακτισμένους, θα θέλανε να δηλώσουν το ενεργό παρόν ανάμεσά τους.
Τι είναι αυτό δηλαδή που έχει η συγκεκριμένη συλλογικότητα, και ελκύει τους παραπάνω να παρευρεθούνε, παρά την διαφωνία επί της αρχής;
Αναρωτιέμαι επίσης, από τους κατά καιρούς παρευρισκομένους στις κατά τόπους πλατείες, πόσοι ήταν αυτοί που δεν είχαν διαφωνία επί της αρχής με το μανιφέστο των αγανακτισμένων.
Έχεις δίκιο, (μεταφέρω αυτούσιο) «Αν δεν αγκαλιάσει η συνέλευση τις συλλογικότητες που έχουν θέσεις και προτάσεις για τον τόπο, δεν πάει πουθενά.»
Όντως, δε θα πάει πουθενά, παρά μόνο για λίγο θα «πάει πλατεία», αντί για να «πάει στο σουπερμάρκετ να χαζεύει τις μουστάρδες». Και αυτό, επειδή δεν φτιάχτηκε να πάει πουθενά αλλού, παρά στο facebook. Είναι για εσωτερική κατανάλωση και εκτόνωση.
Το ότι δεν θέλησε εξ αρχής να πάει κάπου, φαίνεται από τον στόχο του και τη μέτρηση της επίτευξής του, με βάση το προϊόν του.
Δε χρειάζεται λοιπόν να έχει κάποιος προσδοκίες από καμμία συνέλευση.
Η μόνη ελπίδα που μπορεί να έχει κάποιος από το «κίνημα», είναι το να ξανα-ανακαλυφθεί η χρήση της πλατείας, όχι σαν χώρος επέκτασης των πέριξ αναψυκτηρίων και χώρος κατανάλωσης, αλλά σαν χώρος που μπορεί κάποιος να παίξει και να έρθει σε διάλογο.
Όπως οι «40+» μπορεί να θυμάστε, πέρα από διαφήμιση του Σαράφη.
Ωστόσο, μπορεί κάποιος να εξετάσει, ήρεμα και χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις, τους λόγους που το συγκεκριμένο «κίνημα» είχε τέτοια μαζικότητα, για να βγάλει συμπεράσματα σχετικά με τις ελλείψεις απέναντί του, των συλλογικοτήτων με θέσεις και προτάσεις.
Οι αγανακτισμένοι, έχουν κάποια χαρακτηριστικά που, είτε προωθώντας τη δράση, είτε την αντίδραση, προσφέρουν έδαφος για μαζικότητα. Το κατά πόσο αυτή η μαζικότητα μπορεί να μετατραπεί σε συλλογικότητα, ή ακόμα καλύτερα σε ενότητα, είναι άλλο ένα θέμα προς διερεύνηση.
(Αυτό το οποίο πηγάζει σαν λογικό συμπέρασμα χωρίς ανάγκη διερεύνησης, το μόνο σίγουρο ίσως, είναι το γεγονός πως η δράση είναι απαραίτητη, και όχι η αντίδραση.
Κάθε ενέργειά μας που στόχο έχει να αντιτίθεται σε κάτι άλλο, διαιωνίζει τον αντίπαλό του ή αυτοκαταργείται, γιατί εξ αρχής εξαρτάται και καθορίζεται από αυτόν.)
Κατόπιν, (και παράλληλα με την συνεχή ζύμωση που υποκείμεθα κάθε μέρα, μέσα στις αντίξοες συνθήκες που αυξάνουν και πληθαίνουν) η συλλογικότητα σαν έννοια πρωτίστως και οι συλλογικότητες σαν οργανώσεις, θα μπορέσουν να γίνουν η ανάγκη και η διέξοδος που αναζητάμε και επιδιώκουμε.
Να ανακαλυφθεί και να επανοικειοποιηθεί η κάθε πλατεία συμφωνώ , ας είναι κι ένας στόχος σε βάθος, μικρή και μεγάλη.
Ίσως να φάνηκε πολύ δηκτικό, αλλά δε πουλάω κανένα διαπιστευτήριο προτέρου αγωνιστικού βίου ούτε είμαι έτοιμη να εξαργυρώσω πουθενά. Παραμένω 20 χρόνια ανένταχτη αριστερή και γιατί δε γουστάρω το πώς κάποιοι εξαργύρωσαν αυτά τα διαπιστευτήρια. Απλά απορώ με τη διαχωριστική που τόσο έντονα επεβλήθη. Ναι, γιατί είμαι κι εγώ αγανακτισμένη όπως κι οι άλλοι. Απλά δε γουστάρω το κρυφτούλι.
Εύχομαι κι ελπίζω η τελευταία παράγραφός σας θα πραγματοποιηθεί και θα ξεπεραστούν οι όποιες επιφυλάξεις/δισταγμοί μου. Θα το ήθελα πάρα πολύ.
Παράθεμα: Στην πλατεία « ο δύτης των νιπτήρων
Παράθεμα: Οι δημοκρατικές πλατείες της Ελλάδας « Thethreewishes’s Weblog
Ζήτω, ζήτω, ζήτω οι πλατείες!
Κι η κυνικός της μπλογκογειτονιάς αναφωνεί :»Ζήτω οι πλατείες». Στα καλύτερα είθε 😉
Συμμερίζομαι κι εγώ απόλυτα το σκεπτικισμό σου για το «κίνημα» των αγανακτισμένων και την έκπληξή σου για τα διάφορα ευτράπελα της πλατείας. Ωστόσο, ας μην είμαστε υπερβολικά αυστηροί για τον εξής λόγο: Ότι η πλειοψηφία του κόσμου που συμμετέχει, ανήκει στους μέχρι πρόσφατα, διεκδικητικά και πολιτικά αναλφάβητους. Και δεν το λέω απαξιωτικά αυτό αλλά συμπερασματικά. Είναι μια ευκαιρία λοιπόν να πάρουν το βάπτισμα του πυρός, να κοινωνικοποιηθούν, να συμμετάσχουν. Προφανώς περιμένουμε από τους περισσότερο «μεμυημένους» – κυρίως από το χώρο της αριστεράς – να τους βοηθήσουν με τις γνώσεις και την εμπειρία τους και να τους καθοδηγήσουν – με την καλή έννοια, όχι κομματαρχικά – σε πορεία ριζοσπαστική και ανατρεπτική, αντί για μια απλή εκτόνωση στα πλαίσια του συστήματος χωρίς καμιά ουσία.
σ.Τσαλ, καθάρισες με λίγες γραμμές ό,τι ήθελα να πω! Σε παραδέχομαι. 😉
Το πέρα απ΄την εκτόνωση με καίει ρε γμτ.
Μακάρι, λέμε 🙂
η ιστορία της επιστήμης και των πολιτικών ιδεών είναι γεμάτη από τύπους που όταν γεννιούνται ιδέες και αντιστάσεις, προσπαθούν να τις αποσιωπήσουν!χαιρετώ την διιστολογική πρωτοβουλία!
Kaabran, μακάρι να μη σωπάσουν κι οι ζυμώσεις να βγάλουν κάτι καλό! 🙂
Μη μας κακίζεις εμάς που δεν κατεβαίνουμε σε άλλες διαδηλώσεις. Δεν είναι που δε θέλουμε να σηκωθούμε από το καναπέ. Είναι που δεν υπάρχει κάποιος που να μας εκφράζει, που δε συμφωνούμε με τα αιτήματα και τους σκοπούς αυτών που διαδηλώνουν. Στη πλατεία συμβαίνει κάτι μοναδικό. Δεν υπάρχει κυρίαρχη άποψη, άρα δεν καπελώνεται κανένας.
Και στη πλατεία συμβαίνουν κι άλλα ωραία. Μπορεί να μην αλλάζουν το κόσμο, αλλά για μένα προσωπικά εμπεριέχουν μια αισιοδοξία. Όταν αρχίζουν οι μούτζες, παρατηρώ πολλούς που σαν κι εμένα, θες η αγωγή τους, θες το ότι δε θέλουν να τσουβαλιάσουν τα πάντα, δε μουτζώνουν. Όταν ξεθυμαίνουν τα συνθήματα, κάποιος θα αρχίσει να τραγουδα τον Εθνικό ύμνο, και τότε οι περισσότεροι σέβονται αυτό που εκπροσωπεί. Κατα τα άλλα, δε νομίζω ότι η συγκεκριμένη κίνηση μπορεί να πάει κάπου. Ο καθένας κατεβαίνει γαι διαφορετικούς λόγους, και καλά κάνει κατά τη δική μου άποψη. Φυσικά αν και είναι συλλογική η αντίδραση, δεν υφίσταται συλογικό αίτημα ώστε να μπορέσει και να αναδειχτεί. Μόνο συλλογική δυσανασχέτηση. Ίσως συλλογική επιθυμία κάτι να γίνει. Το κάτι όμως παραμένει απροσδιόριστο. Γιατί αν είναι χίλιοι άνθρωποι, είναι και χίλιες διαφορετικές απόψεις. Αλλά δεν είναι κακό αυτό. Ακόμη και αυτό το απροσδιόριστο είναι μια πολιτική κατάθεση. Και να μου το θυμηθείς, τη στιγμή που η γενική συνέλευση θα ξεπεράσει τη παιδική ασθένεια των διαδικαστικών της, και θα καταλήξει σε κάτι πιο συγκεκριμένο, η δυναμική της πλατείας θα εξανεμιστεί. Γιατί πλέον, θα υπάρχει καπέλωμα. Οπότε καλύτερα να μην, και να χουμε και μεις κάπου να εκφράζουμε την απροσδιόριστη δυσαρέσκειά μας.
Φιλενάδα, στο τέλος μου το χάλασες. Μόνο να κατεβαίνετε να δυσανασχετείτε? Παραείναι παιδικό το ζήτημα. Η δράση παραπέρα είναι το θέμα κι όχι μόνο η γκρίνια. Γιατί απροσδιόριστη?
Άργησα όχι να περάσω αλλά να καταθέσω σχόλιο…
Θα αντιγράψω τον Γρηγόρη; «Η ελικρίνεια και η παρρησία είναι το πρώτο ζητούμενο αυτές τις μέρες»
και θα συμπληρώσω: «από όλους μας.»
Έποπα, νομίζω πως αυτό με χαρακτηρίζει πάντα. Πιο πολύ χαίρομαι να παραδέχομαι και να διορθώνω τα λάθη μου, όταν η κατάσταση με ξεπερνάει (προς το ευχάριστο ειδικά). 😉
Μα εκεί είναι το θέμα, οι απόψεις αυτών που κατεβαίνουν στη πλατεία είναι διαφορετικές. Οπότε ποιά δράση; Ποιός θα ορίσει τη δράση; Πάρε δέκα τυχαίους ανθρώπους από εκεί και δε θα μπορέσουν να συμφωνήσουν στο τι πρέπει να γίνει. Στο μόνο που υπάρχει συνολική συμφωνία είναι ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, ότι κάτι πρέπει να γίνει. Το τι πρέπει να γίνει, ουδείς το γνωρίζει, ή μάλλον, καθείς έχει διαφορετική πρόταση. Αλλά ακόμη κι αυτό, το ότι αυτοί που δεν συνδικαλίζονται, που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους απαιτώντας εκείνο ή το δείνα, θέλουν κάτι να γίνει και να βγούμε απο αυτό το αδιέξοδο, είναι δυσαρεστημένοι, ακόμη και αυτό είναι πολιτική άποψη., Τους λες, κύριοι, κάντε κάτι, βρείτε τη λύση, διόρθωστε το, γιατι δε γουστάρουμε πλέον. Και δεν είναι απλά ένα νούμερο σε δημοσκόπηση, είναι πολύ πραγματικό και μπροστά στα μάτια τους.
Να μεταφέρω λίγο το μικρόκοσμο ενός εργοστασίου. Ο εργάτης δε ξέρει όλα τα δεδομένα που ξέρει ο προιστάμενος του, ούτε ο προιστάμενος αυτά που ξέρει ο διευθυντής, ούτε ο διευθυντής αυτά που ξέρει ο ιδιοκτήτης. Όσο ανεβαίνουν οι βαθμίδες και εφόσον αυτοί που τις υπηρετούν με βάση τα δεδομένα που γνωρίζουν, λύνουν τα θέματα που προκύπτουν, και προσφέρουν σταθερό εργασιακό περιβάλλον, δουλειά να υπάρχει, καλά περιθώρια κέρδους, και μη εντατικοποίηση της εργασίας, όλα καλά. Όταν υπάρχει πρόβλημα, και κάποιο κομμάτι της προαναφερθήσας αλυσσίδας σπάσει, με αποτέλεσμα να επηρρεάζονται όλοι, ο καθένας μπορεί να λέει το μακρύ του και το κοντό του, αλλά δεν έχει όλα τα δεδομένα για να μπορεί να δώσει λύση στις ανώτερες βαθμίδες. Πρέπει ο καθένας ανάλογα με τη θέση του και τις ευθύνες του να είναι αποτελεσματικός για να λειτουργεί το όλο σύστημα. Δε ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, αλλά όπως στα προβλήματα που προκύπτουν στη δουλειά μου, λέω μπάστα, δεν τα ξέρεις όλα αλκιμηδούλα, αν ήσουνα μαγκίτισσα θα είχες δικό σου εργοστάσιο, οπότε ναι, μπορώ να πω μια ιδέα, αλλά δεν είναι απαραίτητα η λύση, έτσι και στο πολύ μεγαλύτερο και πολυπλοκότερο πλαίσιο μιας ολόκληρης χώρας, μπορεί να έχω απόψεις και προτάσεις, αλλά δεν κάνω εγώ τη δουλειά, δεν είμαι πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής, είναι πολλά που δεν καταλαβαίνω, και θέλω αυτοί που μου ζήτησαν να τους αναθέσω αυτή τη δουλειά να την κάνουν επιτέλους σωστά.
Σεντόνι, ε;
Φιλενάδα, τι θα πει «κύριοι, βρείτε μια λύση?» Τέτοιες μας βρίσκουν σωρό. Είσαι ευχαριστημένη? Το διακύβευμα για την κάθε πλατεία είναι μέσα από ζύμωση να ωριμάσουν και δράσεις. Χτες ξέπλυναν την πλατεία απ΄τα χημικά και συνέχισαν. Και το χάρηκα!!
Αλλιώς άμα είναι μόνο γκρίνια, στον καναπέ ή σε γκρουπ θέραπι, όπως ως τώρα. Νια, είναι σαφώς πολύπλοκα και από οικονομικά είμαι σκράπας, αλλά κάπως πρέπει να το ψάξουμε, αφού οι λύσεις τους δεν μας κάνουν. Για να μην είμαστε μια ζωή στη σφαλιάρα και χωρίς λόγο.
alcimede, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσεις άρδην τα δεδομένα σου.
Από πότε το γεγονός ότι «Ο εργάτης δε ξέρει όλα τα δεδομένα που ξέρει ο προϊστάμενος του, ούτε ο προϊστάμενος αυτά που ξέρει ο διευθυντής, ούτε ο διευθυντής αυτά που ξέρει ο ιδιοκτήτης.» είναι θεμιτό;
Από πότε είναι «όλα καλά», εφόσον αυτές οι συνθήκες «προσφέρουν σταθερό εργασιακό περιβάλλον, δουλειά να υπάρχει, καλά περιθώρια κέρδους, και μη εντατικοποίηση της εργασίας»;
Θεωρείς λοιπόν πως είναι θέμα μαγκιάς και προνόμιο ιδιοκτησίας η γνώση και η θέση στα δεδομένα της χώρας σου;
Και αν ναι, ποιον ορίζεις ως ιδιοκτήτη αυτού του «εργοστασίου»;
Μήπως συγχέεις τον πρωθυπουργό, τον υπουργό ή τον βουλευτή με τον ιδιοκτήτη;
Και αν ναι, ήρθε κανένας ιδιοκτήτης κανενός εργοστασίου να σου ζητήσει την ανάθεση της ιδιοκτησίας; (Της «δουλειάς», όπως την χαρακτηρίζεις)
Η παραπάνω ερώτηση είναι ρητορική, θεωρώ ως δεδομένη απάντηση το «όχι».
Τι παραλληλισμούς προσπαθείς να δημιουργήσεις λοιπόν, (ή καλύτερα, έχεις δημιουργήσει εντός σου) και επί ποίας βάσης;
Να σου δώσω μια ιδέα για σκέψη;
Πες πως είσαι «μαγκίτισσα», και αυτό είναι το δικό σου εργοστάσιο (το έχεις «εξ αδιαιρέτου» με δυο-τρεις άλλους «νομάτους»).
Πες πως δεν είσαι ανδράποδο/κολίγας/εργάτης σε κάποιο τσιφλίκι ενός πρωθυπουργού, ενός υπουργού, ενός βουλευτή, παρά κάποιο άτομο που έχει λόγο πάνω στη μοίρα του.
(
Ξέρεις, αυτά τα χαριτωμένα που έγραφε κάποιος Νικόλας, ότι
«Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη πού μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου.
Τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρείς δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάνεις, ότι και αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να περιγελάς όταν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.»
Και τα άλλα, που έγραφε αυτός ο Ίρβινγκ, που είναι του συρμού τα τελευταία χρόνια, ακόμα και η γυναίκα του, ότι ο ίδιος ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την μοίρα του.
)
Και αφού σκεφτείς τα παραπάνω, να πάμε αυτή την άσκηση/ιδέα για σκέψη, ένα βήμα πιο εκεί:
Να σκεφτούμε ότι:
«…ημείς δεν είμεθα ούτε από την Ελλάδα
ούτε από την Ιταλία ούτε από την Γερμανία
ούτε από την Αγγλία, πατρίδα μας έχομεν το ανθρώπινο γένος.
Όση γη περιαγκαλιάζει ο εύμορφος αιθέρας είναι αγαπητή μας πατρίδα.» (Αυτό ήταν κερασάκι για εσένα, που μαθαίνω πως αρέσκεσαι στις θεατρικές παραστάσεις)
Δε θεωρώ πως οι τα παραπάνω γράφοντες είναι τίποτα αυθεντίες που τα λένε καλύτερα από εμένα και εσένα.
Απλά, χρησιμοποίησα κάποιον κοινό κώδικα, για να γίνω όσο πιο σαφής μπορώ.
(Κουβερλί, ε;)
Τα κουβερλί όταν «κεντάνε» είναι ευπρόσδεκτα! 🙂
Έχασα την πρώτη ώρα αλλά ελπίζω η καλή κυρία να μου δικαιολογήσει την απουσία. Κατά βάση συμφωνώ με κομαντάντε τσαλαπετεινό (κατά το ήμιση δηλαδή γιατί όπως προσπαθώ να πω διακριτικά από την πρώτη μέρα, οι συμμετέχοντες στις συνελεύσεις μόνο απολίτικοι δεν είναι, και αυτό όχι με την ευρεία έννοια αλλά με τη στενότατη, του αριστερού ιερατείου…)
Και προσθέτω: αυτό που έγινε χθες αφενός με την περιφρούρηση και αφετέρου με την επανακατάληψη της πλατείας δεν έχει ξαναματαγίνει ρε γαμώτο. Αν έχει η Αριστερά να τους διδάξουμε κάτι τότε πρέπει να αρχίσει και η Αριστερά να ακούει και να μαθαίνει…
Το χάρηκα όσο τίποτε το χτεσινό με την επανακατάληψη. Μ΄αρέσει να διαψεύδομαι. 😉 Μεγαλώνει η χαραμάδα, λέμε 😉
Η αριστερά παραμένει «numb». Σου παραθέτω σχόλιο του Σραόσα στο τελευταίο καταπληκτικό κείμενο του Θας.
«Σε 25 χρόνια, θα λες σε εράσμια κορίτσια (κι εγώ σε τίποτε θεοσκοτωμένα) ότι εκ των υστέρων, φαινόταν μία εξέλιξη: μετά τη μεταπολιτευτική απάθεια και την εκχώρηση κάθε κοινωνικής δράσης στα συνδικάτα και (σιωπηλώς) στον «χώρο», τον Δεκέμβρη του 2008 κατέβηκαν οι νέοι στους δρόμους. Τον Μάιο του ’11 κατέβηκαν και οι υπόλοιποι, ειρηνικά. Σιγά σιγά άρχισαν να κουβεντιάζουν.
Αυτό που δεν ξέρω ακόμα είναι τι θα λέμε για την Αριστερά μετά το ’11. Αν έπιασε τον παλμό της αλλαγής στη νοοτροπία, στη στάση, στη διάθεση για δράση. Ή αν έμεινε «κολλημένη στις ίδιες κασέτες». Αλλά δεν πειράζει, 25 χρόνια είναι, θα περάσουν: θα δείξει. »
http://vitamo.blogspot.com/
Παράθεμα: Το πλήθος στην πλατεία « “Μπαμπάκης” – όπως ακριβώς με φωνάζει ο γιός μου
Και, μετά την πλατεία, τι ;;;;;;;;
Μια … απ΄τα ίδια ;;;;;
Γεια χαρά σου !
Χαθηκαμε (λίγο) 😀
Φάρε, ό,τι βγάζει τον κόσμο απ΄την απάθεια και τον κάνει να γίνει συνειδητός πολίτης, , δεν είναι κακό. Το παραπέρα είναι που πρέπει να δούμε, που θα πάει. Θέλω να είμαι αισιόδοξη, λέμε.
Αλήθεια. Πεθύμησα λασποσύναξη 😉