Μετρώ το χρόνο με τις βουτιές μου, τα ηλιοβασιλέματα που βλέπω , τις σελίδες των βιβλίων που διαβάζω, τις σκανταλιές και τα γέλια των μικρών. 
Κάθε φορά που μπαίνω σ΄αυτό το παγωμένο γαλαζοπράσινο νιώθω πως σβήνουν όλα. Τίποτε και κανείς δεν υπάρχει στον κόσμο….
Περνώντας απ΄το φυτικό τούνελ από συκομουριές, σκίνα, πουρνάρια και λυγαριές πατώντας ασπροπουλιά κάθε φορά που κατεβαίνω προς αυτήν σχεδόν ξεγελιέμαι και νομίζω πως φτάνω στην πηγή στο χωριό, κοντά στο ποτάμι.
Κοιτάζω για ώρα τα παιχνίδια του φωτός στο βυθό λίγο πριν βασιλέψει, σα να βρίσκομαι σε κατάσταση διαλογισμού, νιώθω ένα μ΄αυτό. Την ώρα που βγαίνω αισθάνομαι ανάλαφρη και απίστευτα ήρεμη.
Κάποια άλλη μέρα ξαπλωμένη κάτω απ΄τ΄αρμυρίκι ακούγοντας στο τρανζιστοράκι (μόνιμα στην τσάντα θαλάσσης) τυχαία παλιά λαϊκά, θυμήθηκα καλοκαιρινά μπάνια όταν ήμαστε μικρά. Το Σαββατοκύριακα που καθόμασταν όλη μέρα στη θάλασσα, κάνοντας σιέστα κάτω από πεύκα ή αρμυρίκια, κυρίως ο μπαμπάς με το τρανζιστοράκι δίπλα του γιατί εμείς όλο στην ακρογιαλιά ζουζουνίζαμε μέχρι να περάσει μια ώρα απ΄το φαΐ, για να ξαναβουτήξουμε. Αποτοξινωμένη από κάθε ενημέρωση (κινητό, τιβι, νετ) ένιωσα εκτός τόπου και χρόνου, ανθρώπινα για λίγο. Σχεδόν ευτυχισμένη.
Αναγεννημένη 