Mercat de la Boqueria
Placa Reial
Μαγαζί στη Γοτθική συνοικία
Δημαρχείο
Placa Rei , Αντιρατσιστικό φεστιβάλ
Casa Batllo
La Pedrera
Santa Maria del Mar (Παλιά πόλη)
Δρόμος στο Les Corts
Park Guell
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω απ΄τις εντυπώσεις μου της βδομάδας που πέρασα εκεί.
Προσπαθήσαμε ν’ ανακατευτούμε περισσότερο με τους ντόπιους ξεφεύγοντας απ΄τ΄αμιγώς τουριστικά αξιοθέατα όσο μπορούσαμε. Ευτυχώς σ΄αυτό βοήθησε το ότι μια απ΄τις τρεις μας γνωρίζει πολύ καλά ισπανικά (καστιλιάνικα). Έτσι κάναμε αρκετές συζητήσεις γύρω απ΄το πώς βλέπουν οι ίδιοι την κατάσταση συη χώρα τους, ρίξαμε μια ματιά στις εφημερίδες τους και συχρωτιστήκαμε μαζί τους επιλέγοντας για φαγητό ή καφέ μικρά μαγαζάκια στις συνοικίες τους.
Δοκιμάσαμε σπιτικές σχεδόν συνταγές (καταπληκτική παέλια με θαλασσινά σ’ ένα παρακμιακό μαγέρικο πίσω απ΄τη Σαντα Μαρία ντελ Μαρ, μακαρονάδα στη Ραβάλ) τάπας (τορτίγια, τσορίθο, φετούλες ή φετάρες ψωμιού αλειμμένες με σκόρδο και ντομάτα, χαμόν, πατάτες πικάντικες κι άλλα που δε θυμάμαι), παγωτό ανανά υπέροχο, κρέμα καταλούνια κλπ. Δυστυχώς θυμόμασταν να τα φωτογραφήσουμε, αφού τα ‘χαμε φάει. 😀 Το πρόβλημα είναι πως σε κάποια μόνο εστιατόρια επιτρέπεται το κάπνισμα κι έτσι δεν μπορέσαμε να γευτούμε λιχουδιές από μέρη που μου είχανε συστήσει. Τραπεζάκια έξω έχει κάθε μαγαζί σε πολύ περιορισμένο αριθμό, με απόφαση του δήμου που τηρείται αυστηρά, όχι όπως εδώ. Οι τιμές πολύ πιο χαμηλές από δω : από 1,35 ως το πολύ 2,40 ο καφές , φαΐ του σκασμού το άτομo από 14 ευρώ. Να μη πούμε για τους μσιθούς! 900-1.000 ευρώ ο νέος υπάλληλος σ’ ιδιωτική εταιρεία. Οι δάκαλοι τα διπλάσια από δω. Γμτ! 😡
Περπατήσαμε πολύ στα στενά δρομάκια, κι όσο κι αν είναι ονομαστή η Γοτθική συνοικία, μας άρεσε περισσότερο η παλιά πόλη γύρω απ΄το μουσείο Πικάσο και προς τη Μπαρτσελονέτα. Εκεί είδαμε συχνά και το γαϊδούρι , το σύμβολο των Καταλανών , που έχουν μια ωραία τρέλα κι ένα αδούλωτο πνεύμα και πολύ τους συμπάθησα.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω τους μεγάλους δρόμους με τα πολύ μεγάλα πεζοδρόμια, τους ποδηλατόδρομους από δίπλα – είδαμε πολλούς που πήγαιναν στις δουλειές τους έτσι-και τη σκιά απ΄τα δέντρα που υπάρχουν παντού. Τα πλατάνια στη Διαγονάλ μου έχουν μείνει αξέχαστα. Πόλη ανθρώπινη να ζεις, που σε σέβονται στη διάβαση και δε σε βρίζουν αν τυχόν αργήσεις λίγο να περάσεις , παντού προσβάσεις για ΑμΕΑ.
Μια πόλη που την ομορφαίνει πολύ η αρχιτεκτονική της με πρωτοπόρα τα κτίρια που σχεδίασε ο Γκαουντί κι οι ομότεχνοί του της εποχής του, μια σύγχρονη πόλη με παραδοσιακό χρώμα . Στα πρότυπα των Βορειοευρωπαϊκών πολέων με μεσογειακό ταπεραμέντο. Ευτυχής συνδυασμός. 😉 Θα ΄θελα πολύ να ξαναπάω! 😀
Αναγεννημένη 