Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου για τα παιδιά. Την περίμεναν ανυπόμονα για να ξενοιάσουν απ΄τα διαβάσματα κι εμείς με τη σειρά μας για να ξεκουραστούμε.
Για τα παιδιά μου και μένα ήταν τα συναισθήματα ανάμεικτα. Χαρά απ’ τη μια για τις διακοπές κι απ΄την άλλη λύπη για το σχολείο που αφήνουν πίσω τους. Ειδικά την Τρίτη που κάναμε τη γιορτή του τέλους (στην οποία έσκισαν 😀 ) και τους τραγουδήσανε τ’ άλλα παιδιά τον αποχαιρετισμό (έχουμε ειδικό τραγούδι 😉 ) και συνειδητοποίησαν πως τέλειωσαν τα ψέματα, ζήσαμε σκηνές μεγάλης συγκίνησης με το να γίνουμε ένα ανθρώπινο κουβάρι κι εγώ να ΄χω ανοίξει μια τεράστια αγκαλιά να τα κλείσω όλα μέσα, να τα παρηγορήσω για να μην κλαίνε -τα παιδάκια μου!- και να τα διαβεβαιώ πως θα ‘μαι εδώ όποτε με θέλουνε.
Το τρέξιμο όλη αυτή τη βδομάδα με τα γραφειοκρατικά (γμ το χαρτοβασίλειό μου μέσα!) δε μ’ άφησε χρόνο και αντοχή για να το σκεφτώ. Χτες βράδυ που ξελάσκαρα και τακτοποιούσα τους τίτλους τους, κατάλαβα πως φεύγουν και του χρόνου δε θα ΄ναι εκεί να τα βλέπω. Στενοχωρήθηκα που τα έζησα μόνο μια χρονιά.Που δε θα βλέπω τα χαμόγελά τους του χρόνου, τα πρόσωπά τους , τα βλέμματά τους να με ακτινογραφούν.
Σήμερα μου ζήτησαν να καθυστερήσω να μπω και μόλις με κάλεσαν είδα μια έδρα και γύρω γεμάτη λουλούδια (ανθοδέσμες, γλάστρες) και τα ζωντανά μου λουλούδια να με αγκαλιάζουνε και να ζητούν διαβεβαιώσεις πως θα ΄μαι στο σχολείο την επόμενη χρονιά για να έρχονται. Δεν το κατάλαβα πως θόλωσαν τα μάτια μου και ξαναγίναμε αγκαλιά όλοι. Έπειτα χορέψανε, τσακωθήκανε, ξαναχορέψανε και στο τέλος συγκινήθηκαμε ξανά στον αποχαιρετισμό. Αγκαλιές πολλές σήμερα, ακόμα κι απ΄τον πιο «σκληρό» . Πολύ μελό!!! 😀
Καλό καλοκαίρι να ΄χουμε! 😀
(Β. σου ΄ρχομαι. 10 μέρες μείνανε! Yeeeeeeeeees! )
Αναγεννημένη 