Εσύ, ο ήλιος μου, που περίμενα όλη μέρα παιδάκι να ΄ρθεις απ’ τη δουλειά, να φωτιστεί το σπίτι.Δε σε χορταίναμε με τις αδερφές μου, τόσο λίγο σε βλέπαμε, που πέφταμε πάνω σου με λαχτάρα περιμένοντας την αγκαλιά, το χάδι σου…
Εσύ, που αγωνιζόμαστε στο σχολείο να είμαστε αντάξιες της αγάπης και των κόπων σου, του σπάνιου και τόσο πολύτιμου επαίνου σου…
Εσύ, που ήσουν γενναιόδωρος στην αγάπη , που ποτέ δεν την χορταίναμε…
Εσύ, που η αγάπη μας ήταν ανάμεικτη με δέος κι είχαμε για το πιο αυστηρό κριτήριο τη γνώμη σου για ό,τι ήταν σημαντικό για μας…
Εσύ, που θαυμάζαμε την ανθρωπιά, το θάρρος σου, την περήφανη στάση ζωής σου, που μας έμαθες -με σένα σαν παράδειγμα -να μην το βάζουμε κάτω…
Εσύ, που μας έμαθες να έχουμε ελευθερία γνώμης και να την εκφράζουμε με επιχειρήματα παρά τα όποια εμπόδια και τις δυσκολίες, που ‘λεγες πως η δημοκρατία περνάει απ’ το σπίτι…
Εσύ, που καμαρώναμε να λέμε πως είμαστε κόρες σου και ξέραμε πως καμάρωνες κι εσύ με τη σειρά σου και μας παρακολουθούσες από μακριά σ΄ό,τι κάναμε έχοντάς μας απόλυτη εμπιστοσύνη…
Εσύ, που στα φοιτητικά μου χρόνια στενοχωριόμουν που ‘μουν μακριά και μου ΄λειπες τόσο και ήξερα πως ήταν αμοιβαίο…
Εσύ, που με παρότρυνες ν’ ανοίξω τα φτερά μου και να κάνω τα δικά μου λάθη κι ας πονούσαμε κι οι δυο …
Εσύ, που δεν εμπιστεύτηκα το ένστικτό σου μια φορά στη ζωή μου, το μετάνιωσα πολύ αργότερα και το ‘χες δει πως θα γίνει, αλλά μ΄άφησες για να μην νιώσω πως μου επιβάλλεις τη γνώμη σου και δεν στήριζες αυτήν την επιλογή μου …
Εσύ, που δε μου συγχωρώ πως όταν αρρώστησες δεν μπόρεσα να ΄μαι κοντά όσο συχνά ήθελα μιας κι άλλος όριζε τη ζωή μου πια και νιώθω πως σε πίκρανα και σ’ απογοήτευσα φριχτά…
Εσύ, που δεν περίμενα να πραγματοποιηθεί ο πιο ανομολόγητός μου φόβος πως θα σε χάσω και μεμιάς χάθηκε η αίσθηση ασφάλειας που ‘νιωθα από παιδί πως πάντα θα γυρίζω σε σένα να με προστατεύεις απ’ όλα…
Εσύ, που ήξερα πως ήσουνα άνθρωπος όπως όλοι με λάθη κι αδυναμίες κι όμως σε λάτρευα σαν θεό…
Εσύ, που κι ας μεταχειρίζομαι ένα σωρό τεχνάσματα για να συμφιλιωθώ με την απουσία σου…
Εσύ, που κι ας έχουν περάσει τόσες ώρες, μέρες, μήνες , χρόνια μετά που έφυγες, συνεχίζεις να μου λείπεις τόσο πολύ μπαμπάκα μου…
Εσύ, που η μαμά λέει πως μέχρι αύριο τα μεσάνυχτα θα είναι ακόμα ελεύθερη η ψυχούλα σου να γυρίζει κοντά μας, γιατί είναι το τελευταίο Ψυχοσάββατο και «κλειδώνονται» οι ψυχές, αυτή είν’ η δική μου επιμνημόσυνη δέηση για σένα, άκου την …
Αναγεννημένη 
Πολύ γλυκό…πολύ τρυφερό.
Να είστε γερές και να τον θυμάστε.
Άλλωστε,οι αναμνήσεις δε σβήνονται απ’την ψυχούλα μας..:)
Κι’εγώ ήλιο τον αποκαλούσα . Και τον έχασα στα δώδεκα . Και μου λείπει . Κυρίως τις μέρες που χρειάζομαι αγκαλιά , την δικιά του αγκαλιά .
σε φιλώ
Την άκουσε,την άκουσε αυτή τη δέηση!
Και να είσαι σίγουρη renata,πως αστράφτει σαν βεγγαλικό όταν σε κοιτάζει,και λάμπει τόσο πολύ,που κάποτε δανείζει και λίγη από τη λάμψη του στους αγγέλους..
Έχεις την αγάπη μου!
τι να γράψω;…δεν ξέρω πως είναι να έχεις πατέρα!
Ο Γκαστόν Μπασελάρ, στο βιβλίο Η ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ, λέει πως η «καθαρή ευτυχία είναι εκείνη που χάσαμε».
Να ξέρεις πως διατηρείς την ανάμνηση της ευτυχίας.Αυτό ακριβώς είναι που σου δίνει το κουράγιο να συνεχίζεις τον διάλογο με τον πατέρα σου!
Θερμούς χαιρετισμούς!
renata, ασε τον ηλιο του καλοκαιριου να σε ζεστανει…
ασε την μελαγχολια για αργοτερα
τις μερες της βροχης και της μοναξιας…
Εβελίνα, ελληνίδα, απουσία, νυχτολούλουδο,Ιωάννη, Έκτωρα, σας ευχαριστώ!Είχα ανάγκη να τα πω!
Την ιδια μερα που ανεβασες το κειμενο , εκεινη την ιδια μερα σου εγραψα γιατι κι εγω εχασα τον πατερα μου στης 8/6/1996.
Σου εγραψα αλλα χαθηκε .
Ομως αυριο ειναι το σαββατο των Ψυχων και θα γινει δεηση στο ελληνικο νεκροταφειο της Τεργιεστης .
Βαζω παντα ενα κερακι για ολους τους αγνωστους μου ταξιδιωτες .
Θα ειναι μεσα και ο πατερουλης σου
Σε φιλω
9/6/2006
renata μου, ανατρίχιασα… είμαι σίγουρη πως το διάβασε κι ανατρίχιασε κι εκείνος από ευτυχία…
Ιωάννα, σ’ ευχαριστώ. Του αρεσε να ταξιδεύει…
Έχεις και τα δικά μου φιλιά!
Κρότκαγια, το πιστεύω!Να ΄σαι καλά.
Ευχαριστώώώώώώ για τη βοήθεια, ξέρεις εσύ!
Ρενάτα μου, σ’ευχαριστώ.
Μου θύμησες μόλις γυρίσω να περάσω από τους γονείς μου ν’ αφήσω στα μάγουλά τους από ένα φιλί.
Σε καμαρώνει ο μπαμπάς σου, να είσαι σίγουρη!
Νίνα μου, το καλύτερο που ΄χεις να κάνεις το συντομότερο.Κι ας μας «κουράζουν» καμιά φορά(η μαμά μου)!
Το εύχομαι και το πιστεύω για να είμαι καλά!
Ναι, μας κουράζουν όσο ζούνε και μας πονάνε μετά επειδή λείπουν, ακριβώς έτσι είναι renata.
Γιαυτό προσπαθώ να κάνω όση υπομονή γίνεται με τη μαμά, τουλάχιστον αυτή την έχουμε ακόμα..
Λεμονάκι, έτσι ακριβώς είναι! Η υπομονή είναι βέβαια λίγο δύσκολη συνέχεια να κάνουμε αλλά …
…
δεκαπέντε λεπτά είμαι εδώ, κοιτάζω το λευκό της οθόνης που περιμένει να γεμίσει με σχόλιο. Τι να πω; Αν η συγκίνηση είναι δώρο μέγα -και είναι- σε ευχαριστώ με την καρδιά μου ολόκληρη.
Εγώ σ΄ευχαριστώ, δύοντα αντέλλοντα, που με τίμησες με την επίσκεψή σου! Ό,τι είναι απ’ την ψυχούλα μας, αληθινό, πάντα συγκινεί!
Όλα όσα γραφεις… επίτρεψέ μου να τα δανειστώ… για να τα στείλω και στο δικό μου μπαμπάκα που έφυγε πριν ενάμισι μήνα…
Ελπίζω να τα ακούσει..
Μου λειπεις…
Mita, ελεύθερα.
μου λειπει και μενα…. ακομα ακουω τα κλειδια στην πορτα… πηγαινω κ μυριζω κρυφα το μπουκαλακι με την κολονια του… απλα για να προσπαθησω να τον φερω λιγο στο μυαλο μου… κλεινω τα ματια μου κ τον φανταζομαι διπλα μου… απλα μου λειπει…. αχ ρε ρενατα… ειναι υπεροχο!
Πεπίτα, δεν είναι
Δε νομίζω να τον απογοήτευσες και σίγουρα είναι περήφανος για εσένα.
Φιλί
Θαλασσινή μου, το ελπίζω. Φιλιάά
Μακάρι να μας ακούνε. Και προσωπικά νομίζω ότι καλά κάνουν και μας λείπουν, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα νιώσω αυτήν την έλλειψη. Να είσαι καλά.
Γιώργο, 7,5 χρόνια μετά η έλλειψή του δεν έχει μειωθεί. Νομίζω πως είναι στη σκέψη μου περισσότερο από ποτέ.
Το είδα το κείμενο, αλλά δεν ήθελα να σχολιάσω και να ξύσω πληγές. Τα λόγια είναι ανώφελα, όποιος έχει ζήσει απώλεια, το ξέρει.
Να προσέχετε ο ένας τον άλλο με την αδερφή σου. Έχω κι εγώ 2 και η καθεμιά μας στήριξε και στηρίχτηκε από τις άλλες.
Αχ βρε ρενάτα…
Silent,χμ…
Πού το βρίσκετε ξανά όλοι τούτο το παλιό ποστ δεν έχω καταλάβει ακόμα.
Μόλις τώρα είδα την ημερομηνία. Εμφανίστηκε στον reader μου μια περίοδο που δεν είχα χρόνο για διάβασμα και το κράτησα-σήμερα ήρθε και η δική μου ώρα να μείνω βουρκωμένος πάνω από το άσπρο κουτί με τις απαντήσεις…
Πατ, πατ, πατ …
Υ.Γ. Ρενάτα είσαι στα μπλογκς από το 2006;
Άραγε η wordpress να δίνει καλή σύνταξη;
Silent, ναι. Έκλεισα τα 5 χρόνια. (Πώς πέρασαν!)
Δεν ξέρω, γιατί έχω διαδοχική ασφάλιση. 2 χρόνια στο Blogspot και 3 στην WP. 😛 😛 😛