Τούτες τις μέρες πιο πολύ απ΄τις άλλες τριγυρνάς στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πόσο περίεργο κι ειρωνικό είναι που τρεις μέρες μετά τα γενέθλια της Γωγώς είναι η μέρα που σε χάσαμε. Δε μας αφήνει η ζωή να ξεχαστούμε.
Σε ψάχνω ακόμα όπου μπορώ να βρω ό,τι σε θυμίζει, σε πρόσωπα και εκφράσεις. . Στο πρόσωπο της Σπ . και στη λοξή ματιά της όταν απηυδήσει με κάποιον, στο χαμόγελο της Μ. και στο βλέμμα της πάνω απ΄τα πρεσβυωπικά γυαλιά (ολόιδιο όμως!) στα πρόσωπα των εγγονιών σου και στο πώς μιλάνε για σένα τα δυο μεγάλα.
Σε βλέπω σε ό,τι έχεις αγγίξει στο σπίτι μας κι ακόμα να ξέρεις περιμένω πως μπορεί κάποια βραδιά ν΄ανοίξει η πόρτα και να ΄σαι εσύ . Ν΄ακούσω το σφύριγμά σου πριν μπεις και να δω το χαμόγελό σου. Και τι δε θα ΄δινα…
Αναγεννημένη 