Ξώφαλτσα

Προ ημερών διαβάσαμε και σχολιάσαμε το δι-ιστολογικό αφιέρωμα  γνωστών και μη εξαιρετέων φίλων συνιστολόγων σχετικά με εμπειρίες τους απ΄τη θητεία.  Σχολίασα λοιπόν στο ποστ του διοργανωτή πως αφού το θεωρούν οι περισσότεροι χάσιμο χρόνου ποια η χρησιμότητα της ανάκλησης των εμπειριών τους σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και φέρνοντας την ανία στα θηλυκά μέλη της εκάστοτε παρέας; Βέβαια οφείλω να πω πως διαβάσαμε καταπληκτικά ποστ. Κάποια τρομερά συγκινητικά, κατ’ εμέ.

Ο βιβλιοθηκάριος λοιπόν πρότεινε σε κουβέντα στο fb να γράψουμε κι εμείς πως βιώσαμε απ΄τη μεριά μας  τη θητεία αγαπημένων μας προσώπων και με όρισε συντονίστρια. τρομάρα μας (μου & του). Δέχτηκα με την προϋπόθεση να γράψει κάτι κι η καλή του, το οποίο βλέπω πολύ χλωμό.Η αλήθεια είναι πως δε δεχόμουν αρχικά, γιατί δεν έχω πολλά βιώματα στο θέμα αυτό.

Θυμάμαι έντονα τη συμπεριφορά της αδερφής μου όταν ο Ν. της είπε πως θα έφτασε η ώρα.Ένα Σαββατοκύριακο μες στο κλάμα (για τους γονείς μου είχε στομαχόπονο)  και τη μαύρη απελπισία. Ενδεικτικά μια  κασέτα που της είχε γράψει μισή σκόρπιονς-σλόου κλαψιάρικα- και μισή Μητσιά (ναι, Μητσιάς εν έτει 84-85 !) να παίζει σε λούπα στο κασετοφωνάκι. Επίσης την επίμονη ατάκα: «Γιατί να είναι τόσο μακριά η Κομοτηνή;» (εκεί τον στείλανε)! Φρίκη!

Ως να πάω στη σχολή το αγόρι που ΄χα ερωτευτεί ήταν συνομήλικο. Στο πρώτο έτος το αντικείμενο του έρωτα ήταν αρκετά μεγαλύτερο ώστε να έχει μόλις τελειώσει με το στρατό. Στο δεύτερο έτος όμως  ήρθε στο νησί παλιός συμφοιτητής, που προτίμησε για δικούς του λόγους να κάνει το στρατιωτικό του εκεί. Στο διάστημα που πέρασε ως να κάνει το πρώτο βήμα, τον βλέπαμε κάθε απόγευμα, μια κι ήταν συγκάτοικος του κολλητού μου (έφεδρος).Ενώ βίωσα το ζόρι της καψούρας, γλίτωσα της θητείας, αφού τελικά δεν οδήγησε κάπου η ιστορία αυτή με αφορμή μια παρτίδα τάβλι που έχασε από μένα (όσο δεν το ήθελα, τόσο το ζάρι με ήθελε τρελά!) . Μετά πήρα χαμπάρι, αν και τελευταία από όλη την παρέα,  πόσο ηλίθιος ήταν τελικά.

Εκείνη την εποχή βρέθηκε στο νησί για τη θητεία του ο έρωτας της μικρής αδερφής κι εγώ έκανα τον ταχυδρόμο μεταξύ τους και το μεταβιβαστή μηνυμάτων (προ κινητών εποχή). Η πλάκα ήταν πως κάποιες  φορές μας είδε η σπιτονοικοκυρά μαζί  και μου πέταγε σπόντες. Στη δε σχολή μας είχαν ήδη για ζευγάρι και ο εγωισμός μιας ψυχής έπαθε πατατράκ.

Η επόμενη και πιο φριχτή επαφή με το στρατό ήταν όταν πολλοί συμφοιτητές μας μετά το πτυχίο παρουσιάστηκαν στην Αυλώνα. Μια και θα διασκορπιζόμαστε σε διάφορα σημεία της Ελλάδας μετά από λίγο, πήγαμε με φίλες να τους δούμε που θα  ορκίζονταν. Αυτή η αβάσταχτη ομοιομορφία του χακί , το να μην ξεχωρίζει κανείς τους σε τίποτε και το «ορκιζόμαστε υποταγή» κι όχι υπακοή , μου έμεινε πιο πολύ από κείνη τη μέρα.

Μετέπειτα δε βρέθηκα σε σχέση με άτομο που να έκανε τη θητεία του ευτυχώς. Δυστυχώς δε γλίτωσα όμως την αναβίωση σκηνών από εκάστοτε γνωστούς και τα άτομα με τα οποία συνδέθηκα. Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως αυτό που οι άντρες κάνουν με  τη θητεία, το να ξορκίζουν τις δύσκολες στιγμές αμβλύνοντας μετά από καιρό τις ασχήμιες το κάνουμε όλοι για διάφορες περιόδους της ζωής μας.  Πχ όταν σκέφτομαι  τις συζητήσεις που κάνουμε με παλιούς συναδέρφους μοιραζόμενοι εμπειρίες απ΄τα πρώτα χρόνια μας διδάσκοντας  στις ίδιες συνθήκες , χωριά  δυσπρόσιτα ή με δύσκολες περιπτώσεις  μοιάζουμε σα να κάναμε τη θητεία μας, μια εναλλακτική έστω.

Στο αφιέρωμα αυτό συμμετέχουν οι εκλεκτές κυρίες Ιφιμέδεια, Σίλια, Nefosis, RoubinakiM, Ξωτικό κι η Πολυάννα κατά σειρά απόκρισης.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή για όποια τυχόν ενδιαφερθεί να συμμετάσχει.

UPDATE: Συμμετέχει και η Κ. στο μπλογκ του βιβλιοθηκάριου, το οποίο τελεί υπό κατάληψη! 🙂

Υ.Γ. Ξέρω χρωστάω ένα ποστ για το Λονδίνο . Έπεται. Το ποστ δεν είναι σόι, αλλά εγώ προειδοποίησα. Το θέμα το πέρασα ξώφαλτσα.