Από όλα τα λουλούδια τ’ αγαπημένα μου είναι όσα έχουν διακριτική παρουσία (καμέλιες, γιασεμιά) αλλά συνήθως το άρωμά τους σε κερδίζει. Τα τελευταία χρόνια προτιμώ τα βολβώδη.
Το ΄χω ξαναγράψει πολύ παλιά.Είναι που αφού έχω μπουχτίσει με τον χειμώνα, τη γκριζίλα μέσα κι έξω κι έχω πια απελπιστεί πως δε θα τελειώσει, στα μέσα Φλεβάρη αρχίζουν να ξεπροβάλλουν τα φύλλα τους, σχίζουν την επιφάνεια και προχωρούν προς το φως. Το βρίσκω τρομερά συμβολικό. Όσο ο χειμώνας επιμένει, ο Φλεβάρης τελειώνει κι αρχίζει ο Μάρτης βλέπω που ψηλώνουν οι βλαστοί κι αρχίζουν ν’ ανθίζουν δειλά δειλά .
Κι ένα μεσημέρι γυρνώ από τη δουλειά βγαίνω στην πόρτα της κουζίνας και βλέπω τον κήπο ολάνθιστο χαλί από κάλλες, φρέζιες κόκκινες, κίτρινες, μωβ, δίχρωμες, υάκινθους .Ξέρω τότε πως η άνοιξη ήρθε κι ας κάνει ναζάκια ο Μάρτης με συννεφιές .Στο χέρι του πια δεν είναι.Σε λίγο θα ανθίσουν οι αμαρυλλίδες , οι ίριδες, οι τουλίπες και θα κρατήσουν ως να βγουν τα τριαντάφυλλα.
Τέτοια εποχή λοιπόν κάθε χρόνο είναι που ανα :κάμπτω,θαρρώ,γεννιέμαι με το άρωμα της πρώτης φρέζιας και ανυπομονώ για τα παρακάτω. Άλλωστε οι εποχές είναι κυρίως state of mind. 😉
Αγαπάμε χρώματα απ’όπου κι αν προέρχονται!!! 😀