Αρχές καλοκαιριού του ’79 ήταν η πρώτη φορά που πήγα κατασκήνωση. Ήταν η πρώτη φορά που θα αποχωριζόμουν την οικογένειά μου και θα βρισκόμουν σε εντελώς άγνωστο περιβάλλον. Ήμουν φιλάσθενη από μικρή και υστερούσα στην ανάπτυξη. Η σύσταση γιατρού ήταν η αλλαγή κλίματος. Μέχρι τότε πήγαινα μόνη μου, συνήθως συνοδεία με έναν μεγάλο ξάδερφό μου στο ορεινό χωριό της μαμάς στις χριστουγεννιάτικες διακοπές.
Τελειώνοντας λοιπόν την Στ΄ Δημοτικού η νονά της αδερφής μου ζήτησε την άδεια των γονιών μου και με έγραψε σε μια ομάδα που θα έστελνε κάποια μη προνομιούχα παιδιά δωρεάν σε κατασκήνωση δίπλα στη θάλασσα. Η μαμά έκαμψε την αντίσταση του μπαμπά να με αποχωριστεί και με έστειλαν. Η κατασκήνωση ήταν στη Βραυρώνα. Ζούσαμε σε σκηνές διάσπαρτες μέσα στα πεύκα, κανονικές σκηνές με πανί που πάτωμα ήταν το χώμα. Ήμασταν 12 κορίτσια με την ομαδάρχισσά μας, κα Έφη Π. (δεύτερη πάνω αριστερά) η οποία ήταν 22 το πολύ , που τη θαύμαζα.
(Κάτω τέρμα δεξιά η αφεντιά μου)
Απ΄ τα κορίτσια της ομάδας δε θυμάμαι ονόματα. Πιο κοντά είχαμε έρθει με 2-3 (δεύτερη, τρίτη, τέταρτη κάτω αριστερά ). Μόνο της πρώτης κάτω αριστερά, την Χ., θυμάμαι τ’ όνομα επειδή είχε έρθει φιλοξενούμενη απ΄ τη Κύπρο. Ήταν πρόσφυγας .
Η μέρα κυλούσε μια χαρά. Πρωινό, παιχνίδι, παίρναμε το δεκατιανό μαζί μας στη θάλασσα, η οποία είχε κοτρόνες. Μια μέρα είδαμε κι ένα ζευγάρι ηθοποιών που τότε έπαιζαν στην Αργώ, το βιβλίο του Γ.Θεοτοκά που είχε σίριαλ. (Ναι υπήρχαν και τότε σίριαλ. Ο άντρας πιτσιρίκος τότε είχε παίξει και στην Αστροφεγγιά). Μας μάζεψαν και πήγαμε δίπλα σ’ άλλο ορμίσκο.
Το απόγευμα ήταν χαλαρό εκτός από δυο φορές, που είχε έρθει μια κυρία και μας είχε πρήξει να μάθουμε το σαβουάρ βιβρ. Συγκεκριμένα θυμάμαι μας επιτιμούσε που δεν καθαρίζαμε το φρούτο (αχλάδι ή μήλο) ολόκληρο με πιρούνι και μαχαίρι. Άλλη μια φορά διασκέδασα θυμάμαι με ένα κύριο, που μας έκανε ομιλία-κήρυγμα και είχε τόσο παθιαστεί ώστε κρατιόμαστε να μη γελάσουμε κάποια πειραχτήρια.
Το βράδυ όμως που έκλεινε η σκηνή ήταν το δύσκολο. Ακούγαμε τον αέρα μέσα στα πεύκα και τις κουκουβάγιες και φοβόμαστε. Αν τυχόν ήθελε καμιά τουαλέτα έπρεπε να ξυπνήσουμε την ομαδάρχισσα να λύσει τους κόμπους που έδενε το άνοιγμα και να πάρουμε τους φακούς να περάσουμε απ΄ όλη την κατασκήνωση για να φτάσουμε ψηλά στις τουαλέτες.
Θυμάμαι που μου έλειπε πολύ η οικογένειά μου και όταν ήρθε η Κυριακή της επίσκεψης κι αντίκρισα τη μάνα μόνο, καταταλαιπωρημένη λόγω συγκοινωνιών (Ελευσίνα-Βραυρώνα με 2 αστικά κι ένα υπεραστικό) έβαλα τα κλάματα επειδή δεν ήρθε κι ο μπαμπάς και της ζήτησα να με πάρει σπίτι. Με ψευτοπαρηγόρησε αφού με ρώτησε πως περνούσα. Μου είπε πως σε 10 μέρες θα πήγαινα σπίτι κι έπρεπε να κάνω υπομονή.
Αυτό που δεν έγραψα στην αρχή επίτηδες (χεχεχε) είναι πως η κατασκήνωση ήταν μιας θρησκευτικής οργάνωσης. Πέρα από τις απογευματινές “διαλέξεις” δυο φορές τη βδομάδα την ώρα του γλυκού και την κυριακάτικη αγγαρεία λειτουργία δε μας πολυζάλιζαν. Το σπαστικό ήταν το ενδυματολογικό. Δεν επιτρέπονταν σορτς, παντελόνια, τιραντέ και ξώπλατα και μπικίνι. Γι αυτό στη φωτογραφία ήμαστε λες και μας έχουνε ταμένα. Σκάγαμε απ΄τη ζέστη!
Τη φωτογραφία πρέπει να την έστειλαν στην κα Τασία, τη νονά της αδερφής μου κι αυτή να μας την έδωσε. Γιατί εγώ αρνήθηκα σθεναρά να πάω σε συγκεντρώσεις της ομάδας και λοιπά παρά τη γκρίνια και τους καυγάδες με τη μάνα.
Το ποστ αυτό είναι η συμμετοχή μου στο διιστολογικό αφιέρωμα που ξεκίνησε ο -ποιος άλλος βέβαια; -βιβλιοθηκάριος.
Συμμετέχουν επίσης οι εκλεκτοί συνιστολόγοι:
Αναγεννημένη 
Όσο ωραία και να ‘ναι η κατασκήνωση, μια ζωή τα παιδιά θέλουν να φύγουν με τους γονείς τους στο πρώτο επισκεπτήριο. Δεν είναι και παράξενο. 🙂
Nefosis, το έχω ζήσει όταν ήμουν ομαδάρχισσα χρόνια μετά σε πολύ πιο χαλαρή και άνετη κατασκήνωση 🙂
στο τέλος είναι το ζουμί- άκου θρησκευτική οργάνωση. Και μόνο που σε φαντάζομαι εκεί, τους λυπάμαι… (θα το ξαναγράψω: πρέπει να γράφεις πιο συχνά εδώ μέσα).
Γιώργο, ήμουν καλό παιδί ως τότε και ήσυχο, όσο κι αν σου φαίενται απίστευτο. 😛 Μετά μου βγήκε το πνεύμα αντιλογίας. Πού να γράψω για όταν στα 15 μου μπήκα στην κνε. 😉
Tο θέμα των αναμνήσεων πάντα με παρακινεί να τις μοιραστώ, είμαι σεσημασμένη retrocholic. Το συζητούσα τις προάλλες με τον Έποπα (ναι, σε κουτσομπολεύαμε). Αν μου προσλάβεις γραμματέα ή μου πάρεις το ειδικό λογισμικό που μετατρέπει το λόγο σε γραπτό κατευθείαν, ευχαρίστως 😛
Παράθεμα: ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…. | KidsCloud.gr
Έχω βαρεθεί να σας γράφω ότι κανείς σας δεν άλλαξε ιδιαίτερα! Α, βλέπω ότι συμπέσαμε και στην ΚΝΕ. 😉
μην το πάρεις προσωπικά το σχόλιό του Stavrula- σε όλους τα ίδια λέει. Είναι επειδή δεν του λέμε το ίδιο
Δύτη, μας κολακεύεις 🙂
Νομίζω πως πάρα πολλοί νέοι που ήταν έφηβοι ή νεαροί ενήλικες τη δεκαετία του 80 πέρασαν από πολιτικές νεολαίες, ειδικά της Αριστεράς ή έστω από οργανωμένες συλλογικότητες. Εγώ ’82-’91. Εσύ;
Περίπου ’86 ή ’87-’90 –αλλά πριν ήμουν στους Νέους Πρωτοπόρους, το γυμνασιακό της ΚΝΕ. Ωραία χρόνια. Μετά άλλαξαν οι συλλογικότητες (αν και σιγά σιγά επιστρέφω προς το μαντρί) 😉
Δύτη, υπήρξα μια χρονιά κι εγώ στους Νέους Πρωτοπόρους :). Ναι, ήταν ενδιαφέροντα χρόνια 🙂 Έχω παίξει ξύλο για το ταμπλό στο σχολείο με οννεδίτες. 😉
Εγώ πάλι όλο πιο πέρα πάω . Με βλέπω σε μερικά χρόνια να ΄μαι η θείτσα με τα μαύρα 😉
Τελικά Σταυρούλα, μάλλον καλά θα πρέπει να πέρασες, αλλιώς γιατί διάλεξες αυτή την συγκεκριμένη ανάμνηση για να ανεβάσεις; Κουκουβάγιες, πεύκα, ωραία ακούγονται όλα αυτά (κι ας μην έκανε να φοράτε σορτσάκια 😀 )
Στην Βραυρώνα είχα πάει κι εγώ ως παιδί, μερικά χρόνια πριν εσένα 😉 . Χρειαζόσουνα όπως λες ώρες πολλές για να πας, και την θυμάμαι ως παρθένο και πολύ όμορφο μέρος. Κάθε φορά όμως που έρχομαι Ελλάδα και πλησιάζει το αεροπλάνο στα Μεσόγεια, βλέπω τι έχει κτιστεί στην περιοχή από τότε που έγινε το αεροδρόμιο και σκέφτομαι ότι πραγματικά δεν θέλω ποτέ να ξαναπάω εκεί.
Πριν; ΠΡΙΝ; Πωπώ… εγώ νόμιζα πως πριν τη Σταυρούλα η Βραυρώνα ήταν προϊστορικός οικισμός. Δεν ήταν;
Κατσαμάκη, αφού σου λέω κατέβηκε η ίδια η Άρτεμη με την Ιφιγένεια και με υποδέχτηκαν 😛
Αγκνίρα, το ΄δα κι εγώ όταν πρωτοταξίδεψα απ το νέο αεροδρόμιο.
Καλά ήταν , δε λέω. Το επώνυμο της ομαδάρχισσας, φοιτήτριας τότε νομίζω, το θυμάμαι ακόμα. 🙂
Παράθεμα: Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός) | Anna-Silia
Παράθεμα: . | Anna-Silia
Παράθεμα: Грозный Павлик (Παυλάκης ο Τρομερός) | Anna-Silia
Ααααχ!!! Κατασκήνωση…το καλύτερό μου (όχι θρησκευτική βέβαια, η άλλη η κανονική). Έχω απίστευτα καλές αναμνήσεις! Τι μου θύμησες…
Τρελοτουρίστρια
Τρελοτουρίστρια, ξαναπήγα άλλες δυο φορές κατασκήνωση ως τα 15 , σε άλλου είδους κατασκήνωση βέβαια, φυσιολατρική ως μέλος ομάδας και μαι χρονιά μετά τη σχολή ομαδάρχισσα.:)
Να με συγχωρεί η χάρη σου αλλά η αγκνιρα έχει δίκαιο. Νομίζω ότι πέρασες πολύ καλά -εντάξει μπορεί να σου έλειπε το σπίτι κι οι γονείς- κι αυτό είναι το μόνο που ξέχασες από εκείνο το καλοκαίρι. 😉
υ.γ. Όταν κουτσομπολεύουμε τον Κατσαμάκη, μην πας και του τα λες γιατί μετά γκρινιάζει. Πάντα κοιτώντας ψηλά.
Έποπα, είναι η μόνη φωτογραφία που έχω παιδί με άλλα πλην της οικογένειάς μου , γι αυτό βασικά τη διάλεξα. Έχω με ξαδέρφια και πλήρες σόι στο πανηγύρι στο χωριό και το Πάσχα εδώ στην τότε ακόμα βουκολική Ελευσίνα.
Υ..Γ. Πάντα γκρινιάζει ο Κατσαμάκης. Ήθελα να του τη βγω λιγάκι, δε θ ξαναγίνει
Κοίτα να δεις «φλέβα», που «χτύπησες»! Ο καημός μου, που δεν πήγα ποτέ μικρή κατασκήνωση.
Νομίζω βέβαια, ότι κι εγώ κάπου εκεί στο πρώτο Σαββατοκύριακο θα μου έλειπε το σπίτι και θα έκλαιγα, όπως εσύ αλλά…νομίζω, ότι σου άρεσε! 😉
KidsCloudgr, όλα τα παιδιά όσο καλά κι αν περνάνε , θέλουν τους γονείς τους. Εγώ κυρίως είχα πεθυμήσει το μπαμπά μου, κανείς δεν το πρόσεξε. Γι αυτό έβαλα τα κλάματα. Αδυναμίες… 😉
Παράθεμα: Μια παλιά φωτογραφία | Σημειωματάριο
Οι κατασκηνωτικες φωτο ηταν η δευτερη επιλογη μου και για το δικό μου κομματι:) Δεν το συζητώ οτι θα σε αναγνώριζα και χωρίς καθολου κείμενο το βλέμμα σου τα λέει ολα!!!!
Κατα τα άλλα θα εισηγηθω να σου αγορασουμε ρεφενέ το σχετικό software γιατι πρέπει να σε διαβάζουμε συχνότερα.
Μαριαλένα, σκέφτηκα να το βάλω ως κουίζ, αλλά άλλαξα γνώμη 😉 Μα εσείς πάτε γυρεύοντας 😛
Προσυπογράφω το σχόλιο του βιβλιοθηκάριου: θα τους τρέλανες βρε τους ανθρώπους 🙂
Στοιχηματίζω όμως ότι μετά την κατασκήνωση θα τους έλειπες φριχτά 🙂
Σάιλεντ, ώστε έτσι ε; Κι εσύ με τον Κατσαμάκη! Μήπως πλαγίως μου στέλνεις μήνυμα σχετικά με μια συγκατοίκηση-κατασκήνωση του καλοκαιριού;