Φέτος εκεί γύρω στα γενέθλια πήρα την απόφαση να ωριμάσω, να με αγαπήσω εμπράκτως κάνοντας ουσιαστικά πράγματα για μένα. Να παλέψω τους κλασσικούς φόβους μου (ένα καλό τσεκ απ, όσο έχω λεφτά κι ασφάλεια), να πολεμήσω κακές συνήθεις (τη μια την είχα κόψει πριν τα γενέθλια), να προσπαθήσω να διαβάσω συγγραφείς που τους άκουγα με δέος.
Γιατί τώρα σε μια τόσο αμφιλεγόμενη κατάσταση; Ήθελα να με σκληρύνω για να αντέξω. Αυταπάτες. Ξεμπέρδεψα πριν κάνα μήνα. Όταν σου λένε ως εδώ καλά είσαι (είμαι; ), έλα σε 3 μήνες να δούμε, σκέφτεσαι : Πού πας, ρε ψοφίμι; Αφού μέσα σου είσαι το φοβητσιάρικο κορίτσι, κι ας κάνεις τη γενναία και τη μεγάλη. Το παλεύουμε και αυτό, λες. Έχουμε καιρό ακόμα να κάνουμε πως δεν το σκεφτόμαστε. Εξάλλου δεν ξέρουμε πως και αν θα ξημερώσουμε αύριο. Απ΄ τις αρχές του ‘11 δε σκέφτομαι και δεν προγραμματίζω το μέλλον. Κι αυτό μου κοστίζει. Ναι, κατάθλιψη το λεν αυτό, νομίζω ή μήπως παραίτηση; Τεσπα.
Σκέφτομαι συνέχεια τελευταία το «τόσος λίγος χρόνος τόσο πολλά βιβλία». Τι σχέση έχουν τα βιβλία με την κατάσταση; Έγιναν ξανά το καταφύγιο. Η βουτιά μου σε μια άλλη ελεγχόμενη πραγματικότητα, αφού το σχολείο έγινε καταναγκασμός και δεσμά.
Πριν μια βδομάδα πήγα στο παζάρι ενός εκδοτικού οίκου που βγάζει εξαιρετικά βιβλία. Σκεφτόμουν γι αρκετή ώρα να πάρω ένα βιβλίο, που το ‘θελα πολύ. Η φίλη μου πρότεινε να το αφήσω γι άλλη φορά. Στη σκέψη πως θα το θέλω και δε θα μπορώ, μ’ έκοψε κρύος ιδρώτας. Το πήρα, γιατί σκέφτηκα πως με 10 ευρώ δε σώζομαι. Ξέρω, είναι μεγάλη πολυτέλεια σε σχέση με άλλους που δεν έχουν σπίτι, δουλειά και γενικά τα προς το ζην. Τίποτα δε μου εξασφαλίζει πως δε θα βρεθώ κι εγώ σ’ αυτή τη θέση. Κι έχω ακόμα αδιάβαστα απ΄ το παζάρι. Απληστία;
Σκέφτομαι πως ζήσαμε τόσο δύσκολες στερημένες εποχές μικρές, όταν ο μπαμπάς ήταν άνεργος για 6 χρόνια, επειδή υπήρχε «φετφά» στ΄ όνομά του στην περιοχή και επιβιώσαμε χωρίς να κάνει συμβιβασμούς στα ουσιαστικά. Δε φοβάμαι (ακόμα τουλάχιστον) τη φτώχεια. Πλούσιοι και βολεμένοι δεν ήμαστε ποτέ.
Ο φόβος μου κι η έννοια μου γενικά ήταν να κάνω την κάθε στιγμή να μετράει, πόσο μάλλον τώρα που δεν ξέρουμε τι και πως μας ξημερώνει. Ό,τι έχουμε και θα μείνει είναι οι αγωνίες, τα ξενύχτια, τα γλέντια μας, τα βιβλία, οι εικόνες, οι μουσικές που μοιραζόμαστε όπως και τα τρεξίματα, τα «πρόσεχε», «φώναξε και για μένα», «θα προσέχω, μη φοβάσαι, αυτοί πρέπει να φοβούνται», «πώς θα ΄θελα μια αγκαλιά τώρα» …
Υ.Γ. Τα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά γι ευνόητους λόγους. Είμαι καλά μην τρομάζετε, απλά είμαι φοβιτσιάρα. Για περαιτέρω σχόλια έχουμε και μέιλ.
Υ.Γ. 2 Τα σχόλια άνοιξαν.
Αναγεννημένη 
Χαίρομαι που τελικά δεν είσαι πολυ φοβιτσιάρα και άνοιξες τα σχόλια!
Τι μουσική!
(για το ποστ δε λεω τίποτα ακόμα. θα επανέλθω…)
Είμαι. Δεν τα ΄χα κλείσει γι αυτό. Ήμουν κάπως και δεν ήθελα να μου λεν «μη φοβάσαι » και τέτοια. Άλλαξα γνώμη .Με λες κι ανεμοδούρα σήμερα 😉
Για να μην στα ξαναλέω, σου λέω μόνο αυτό και τελειώνω το λογύδριο.
Πω πω!Τι τραγούδι! 🙂 Τα ΄παμε εμείς. Φιλιάά
Να, πάρε μια (νοερή) αγκαλιά! 🙂
Και να προσέχεις. Χωρίς να φοβάσαι. 😉
Ρίσκι, έλαβον 😉 Μπα, το ΄χω αποδεχτεί , όσο κι αν μ΄ ενοχλεί, πως είμαι φοβιτσιάρα.
Πολύ καλά έκαναν και άνοιξαν τα σχόλια, διότι απ’όλα σου τα ποστ εγώ Σ’ΑΥΤΟ θέλω να σχολιάσω.
Ήθελα να πω για το που κρατάς τον χατόρι χάντσο στο χέρι σ υ ν έ χ ε ι α κι εγώ σε θαυμάζω γιαυτό. Και για τ’άλλα. Που το ξερό σου το κεφάλι ακολουθεί την καρδιά σου και δε συμβιβάζεται. Που ότι ανέχτηκες λίγο λίγο σ’έχασε.
Που είσαι η re-nata, κι αυτό σου το nick μ’έκανε απ’την αρχή να σε θαυμάσω, για την ευρηματικότητά σου και για το κουράγιο να ξαναγεννηθείς μετά από καταστάσεις για τις οποίες εγώ κλαψούριζα επί χρόνια.
Που εκείνο το παγωμένο πρωί στον ημιόροφο του Πατάκη μ’έναν καφέ, ένιωσα σαν να είχαμε μεγαλώσει μαζί από πάντα γιατί είχαμε διαβάσει από μικρές τα ίδια βιβλία, κάνοντας τις ίδιες σκέψεις-ενώ στην πραγματικότητα είχαμε μόλις πριν λίγο καιρό γνωριστεί.
Που είσαι ένας θησαυρός γνώσεων, μια κινητή εγκυκλοπαίδεια. Που έχεις απάντηση για κάθε απορία μου σχετική με τις λέξεις, για τη ρίζα τους, τη γραμματική και την σωστή χρήση τους.
Που άρχισες να πλέκεις ξανά κι έτσι έχουμε άλλη μια ομορφιά να μοιραζόμαστε.
Που αγαπάς τα βιβλία, τους πίνακες και τις πόλεις του κόσμου. Τη θάλασσα και τ’αστυνομικά βιβλία. Τον Βαν Γκόγκ.
Που θα με μάθεις ν’αγαπάω την γλυπτική.
Που ενώ ξέρεις ότι είμαι μαρία αντουανέτα και φοβάμαι τις πορείες, είσαι ακόμα φίλη μου.
Που μερικές φορές όντως νιώθω σαν την τρίτη αδελφή σου.
Που περάσαμε μαζί τόσα και τόσα Σάββατα (κι άλλα τόσα, και περισσότερα ελπίζω στο μέλλον) σε εκθέσεις ζωγραφικής, σε μουσεία και σε καφέδες. Τυλιγμένες με κασκόλ και γάντια, δυό στρουμπουλά εστέτ κρεμμύδια, με ασορτί σκουλαρίκια, με στίβες τα αδιάβαστα βιβλία στο σπίτι και πάλι κουβαλώντας βιβλία πέρα δώθε, για να διαβάζει η μία ότι αγαπάει η άλλη.
Μια μέρα, έτσι ξαφνικά, συνειδητοποίησα το καλύτερο: μαζί σου δεν φοβάμαι να μιλάω, δεν λογοκρίνω τα λόγια μου, γιατί δεν με στριμώχνεις, δεν με μαλώνεις, δεν με κρίνεις, μόνο ακούς και συζητάς. Το είπα διακριτικότητα αυτό, στην αρχή. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, πάντως είναι υπέροχο.
Φιλενάδα, λες πως δεν αγαπάς την γλυπτική αλλά μου έστησες άγαλμα εδώ πέρα. Το καταλαβαίνω, γιατί όσους αγαπούμε πάντα τους έχουμε ψηλά 🙂
Πιο Μαρία Αντουανέτα από μένα την ώρα που το έγραφα δεν υπάρχει. Ένας άνθρωπος, που πήρε μια λαχτάρα και γαντζώνεται από ό,τι συνθέτει τομικρόκοσμό της, τη φούσκα της. Ντράπηκα σήμερα που το ξαναδιάβασα γιατί λιποθυμάν παιδιά από ασιτία, πεθαίνουν άστεγοι και γενικά όλα γύρω μαύρα είναι κι εγώ έχω ακόμα τη δυνατότητα να κλαψουρίσω. Όσο για τη φράση «δε φοβάμαι τη φτώχεια ακόμα», τι να πω. Πόσο πιο ψώνιο? Τη φοβάμαι για όλους όσους αγαπώ που βλέπω να τρελαίνονται και δε θέλω να τη ζήσουν χωρίς ελπίδα.Ντρέπομαι για μένα ειλικρινά.
Όσο για τις πορείες και τα κάτανα, ξέρεις την παροιμία :»Φοβάται ο γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη»? Αυτό. Μόλις βλέπω τα Ματ ξεροκαταπίνω, όταν πέφτουν οι κρότου-λάμψης τρομάζω όπως με τα βεγγαλικά κι όταν βρίσκομαι στον πολύ κόσμο με πιάνουν τα κλειστοφοβικά μου, ειδικά μετά τις 5/5/10. Μη με περνάς για ατρόμητη. Ξέρεις ποιος είναι ο φόβος μου τελευταία; Πως όταν θα ‘ρθει η ώρα της πραγματικής κρίσης θα μετρηθώ και θα βρεθώ λίγη και δε θα΄χω μούτρα ούτε να με φτύσω.
Καμαρώνω όμως για το τελευταίο. Σημαίνει πως έμαθα να το κλείνω το στόμα μου εκεί που πρέπει. 😉
Να μπω με το δεξί; Γεια σου και δω! Ν΄αποθέσω μια σκέψη μόνο. Πιθανότατα μια σαχλαμάρα. Η απληστία είναι γι αυτούς που έχουν ανεκπλήρωτες ανάγκες νομίζω. Που είναι καταραμένοι να μην χορταινουν ποτέ. Όχι για όσους απολαμβάνουν τη ζωή. Αυτοί, οφείλουν να της κλέβουν όσα παιχνιδιάρικα κρύβει πίσω απ’ την πλάτη της.
Συννεφούλα, γεια σου κι από δω. Κάθε γνώμη αποδεκτή. Δεν είναι καθόλου σαχλαμάρα, αυτό που είπες. Μου άρεσε 🙂
Εγώ πάλι αυτό σου το ποστ το βρίσκω αισιόδοξο, το βρίσκω ανθρώπινο.
Ας πούμε ότι είναι κατάθλιψη όλο αυτό, ε, και; Το παλεύεις σαν θηρίο, όπως έχεις προφανώς μάθει να κάνεις τόσα χρόνια. Δεν έχεις άλλο δρόμο από τον αγώνα – με το χατόρι χάνσο στο χέρι που λέει και η Λέμον.
Και παρεμπιπτόντως, όσο μπορείς και εμπνέεις τους ανθρώπους όπως συγκινητικά σου τα είπε η Λέμον, θα έπρεπε κανονικά να είσαι πολύ περήφανη για σένα!
Ιφιμέδεια, το προσπαθώ.Είμαι περήφανη στο μέτρο που μου δείχνει πόσο τυχερή είμαι να έχω τέτοιες/ους φίλες/ους.
Καμιά σκέφτομαι πως η Λέμον με βλέπει λίγο ως τη «Δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά» στο μελαχρινό χωρίς τα νάζια της Αλίκης αλλά με ύφος Τζένης στο «Δις Δ/ντής» (στο αυστηρό). Την αγαπώ 🙂
Δεν είσαι μόνη σου. Είμαστε πολλοί και είμαστε στην ίδια κατάσταση. Με τους ίδιους φόβους, με την ίδια ανασφάλεια. Εύχομαι να είμαστε δυνατοί .
Διαβάζοντας κ εγώ το σχόλιο της lemon, σκέφτομαι πως η αληθινή κ μόνη περιουσία μας είναι οι φίλοι, κ εσύ είσαι πλούσια. 🙂
Roadartist, το ξέρω, αλλά σκέφτομαι πως ακόμα σε σχέση με άλλους είμαι προνομιούχα. Ζω στο πατρικό , έχω ακόμη δουλειά και δυνατότητες να ξεφεύγω πού και πού απ΄τη μαυρίλα με κάνα βιβλίο/ταινία/βόλτα.
Στο τελευταίο συμφωνώ. 🙂
Πολύ προσωπικό το κείμενο ,δε θα θελα να σχολιάσω αλλα να σου πω πως κι εγώ πιάνομαι γύρω απο πράγματα που αγαπώ και κάνουν τη ζωή μου πιο όμορφη. Δίσκοι,βιβλία, ασφαλώς ταινίες….μια μικρή προσωπική αντίσταση,μια μικρή προσωπική «επανάσταση» απ’ αυτές που κάνει ο καθένας απο μας για να μην τον αλλάξουν κάποιες καταστάσεις.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η κάθε μικρή προσωπική,άντε πάλι η ίδια λέξη,νίκη έχει σημασία.
Καλημέρα
Moodytimes, έχεις δίκιο, αυτό κάνουμε όλοι. Καλημέρα 🙂
Χα Ρενατούλα…. μεγαλώσαμε και αναμετριώμαστε με τους φόβους μας; Διαχειριζόμαστε την αδυναμία μας να τους νικήσουμε; Θα ήθελα να σου πω «μην φοβάσαι», μόνο και μόνο γιατί δεν θέλεις να στο πούνε. Εύκολες κουβέντες να τις γράφεις σε ένα άβαταρ. Αλλά ποιος είμαι εγώ και πού πάω (με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό); Ρουφάω βιβλία και ξεσκονίζω αναμνήσεις, ως και επηκείδιο λόγο προβάρω. Παίζω κι εγώ με τους φόβους μου. Θα σου πω λοιπόν μονάχα αυτό: μεγάλο πράγμα να έχεις παράδειγμα έναν άνθρωπο που στάθηκε όρθιος σε δύσκολες στιγμές και αντέταξε στο μίσος και τον κυνισμό την αξιοπρέπειά του. Μεγάλο πράγμα να αντιλαμβάνεσαι την αξία αυτής της στάσης. Μεγάλο πράγμα η αξιοπρέπεια- και δεν τη διδάσκουν τα βιβλία, ούτε αγοράζεται σε παζάρια.
Γιώργο, ξέρεις πολλές φορές σκέφτομαι πόσο η στάση που κρατώ οφείλεται σε «ψωροπερηφάνεια κι εγωισμό», που λέει κι η μάνα ; Όχι πως δεν τα πιστεύω αληθινά, αλλά κάπου το απολαμβάνω νομίζω να ΄μαι «ο αδέκαστος Μπάρας».Όχι, πως μπορώ να κάνω κι αλλιώς.
Όσον αφορά το παράδειγμα, δε το φτάνω με τίποτα. Αισιόδοξος ΠΑΝΤΑ, άτρομος (δεν μπορούσε τους φοβιτσιάρηδες).Μαχητής ως το τέλος.
Η δοκιμή, η πρόκληση, το στοίχημα (δεν ξέρω πια είναι η σωστή λέξη) είναι να συνεχίζεις ξεπερνώντας τον εαυτό σου και τους φόβους σου. Ακριβώς επειδή δεν συμβιβάζεσαι.
Συμφωνώ με τον βιβλιοθηκάριο, το προνόμιο σου (και το χρέος σου;) είναι ότι έχεις ένα τόσο δικό σου παράδειγμα.
Το Φαούδι, αυτή είναι όντως η διαρκής πρόκληση. 🙂 Προνόμιο είναι.Αυτό που ήθελα πάντα πιο πολύ απ΄όλα ήταν να ΄ναι περήφανος για μένα.Την αγάπη του ήξερα πως την είχα. .
να ‘σαι πάντα καλά Ρενάτα.
🙂
Το προσπαθώ, Χάρη μου. Καλώς επανήλθες στα γραφτά 🙂
Ο φόβος σε κάνει να παραλύεις μέσα σου ή να κάνεις πράγματα που δεν θάκανες αλλιώς. Γενικά δεν βοηθάς τον εαυτό σου με το να φοβάσαι, αυτό πιστεύω εγώ. Αλλά αφού όλοι τον φόβο τον έχουμε λίγο-πολύ συνέχεια δίπλα μας, τι να κάνουμε. Όχι να μαλλώνουμε τους εαυτούς μας και από πάνω!
Καλά νάσαι, Ρενάτα 🙂
Αγκνίρα μου, το ξέρω πως όλοι μας φοβόμαστε κι είναι ανθρώπινο. Απλά δε θέλω να επιτρέψω στο φόβο μου να με ωθεί σε πράγματα που δε θα τα έκανα αλλιώς. Είμαι αυστηρή με μένα, γιατί δεν ξέρεις τι παλιοχαρακτήρας είμαι κατά βάθος 😉
Ρενάτα όλοι φοβόμαστε….είναι πολύ λογικό…
Και τα βιβλία πάντα θα μας παρέχουν μια υπέροχη εναλλακτική πραγματικότητα….
Καλή σου μέρα Ρενάτα μου! 🙂
Όντως, γι αυτό δεν μπορούμε χωρίς αυτά 🙂 Καλημέρα
«Ο φόβος είναι τόσο βαθύς όσο το μυαλό επιτρέπει»
-Ιαπωνική παροιμία-
Την διάβασα στο εξώφυλλο ενός βιβλίου, δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή πως λεγόταν. όλοι μας φοβόμαστε και εσείς οι μεγαλύτεροι και εμείς οι μικρότεροι.Λογικό είναι. Τι να κάνεις όμως; Παλεύεις με νύχια και με δόντια να επιβιώσεις και πιστεύω ειλικρινά ότι ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις είναι μέσω των βιβλίων, της μουσικής και των ταινιών.
Το σχολείο έγινε καταναγκασμός και δεσμά είπες παραπάνω, απλά ήθελα να σου πω να κάνετε όση περισσότερη υπομονή μπορείτε εσείς οι δάσκαλοι που ξέρω ότι κάνετε ότι καλύτερο μπορείτε και προσπαθείτε να συμμαζέψετε ότι απέμεινε από την «παιδεία».. Καλό σου βράδυ
Joker, έχεις δίκιο.Αυτό προσπαθώ, να μη νικήσει ο φόβος. Όσον αφορά το σχολείο αγωνίζομαι όσο πιο συνειδητά μπορώ για τα παιδιά, να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου για να ωφεληθούν εκείνα. Δεν μπορώ όμως να συγχωρήσω και ν΄ανεχτώ πως κάτι που αγαπώ πολύ κι ήταν επιλογή μου, με κάνουν να μην μπορώ να το απολαύσω πια. Όλο και πιο δύσκολα γίνομαι αυτή που θέλω πριν μπω στην τάξη.
Καλόμας κουράγιο
Να ‘μουνα εκεί τώρα θα σου δινα την πιο μεγάλη αγκαλιά!!
Αλλά είμαι εκεί όμως…
(λίγο ακόμα, να ‘ρθει η άνοιξη, και θα δεις που όλοι θα είμαστε καλύτερα!)
Silent, μακάρι να ΄σουν.Θα ΄ταν χαρά μου να την ανταπέδιδα 😉
Τι κομματάρα! Δε θυμάμαι πόσες φορές το άκουσα από χτες που το έβαλες. Είναι όντως παρηγοριά οι αγαπημένοι Walkabouts 😉
(Αργεί η άνοιξη όμως)
«τόσος λίγος χρόνος τόσο πολλά βιβλία»
Κι εγώ πολλές φορές το σκέφτομαι αυτό. Και περισσότερο για όσα είναι ήδη στη βιβλιοθήκη και δεν έχουν διαβαστεί ακόμη. Επίσης οι δανειστικές βιβλιοθήκες και οι προσφορές που έχουν πλέον τα περισσότερα βιβλιοπωλεία είναι μια λύση, ειδικά για κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν θα μου αρέσει αρκετά για να το διαβάσω ολόκληρο.
Όσο για τη γενικότερη δύσκολη για τους περισσότερους περιρέουσα ατμόσφαιρα, φάρο ελπίδας αποτελούν τα λόγια του Μεγάλου Τιμονιέρη: Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση! 🙂
σ.Τσαλ, μόνο εσύ θα μπορούσες αυτή τη στιγμή να κουοτάρεις Μάο.
Υπέροχη όπως είναι όχι, όπως θα μπορούσε να γίνει, σίγουρα ενδιαφέρουσα.
άργησα αλλά σε βρήκα και εδώ 🙂 Νομίζω ότι αυτό το ποστ εκφράζει αρκετούς -μαζί και εμένα φυσικά! Μ’ αρέσει που ασθανόμαστε την ανάγκη για επιστροφή στα βιβλία. Έρχομαι στην Αθήνα σε λίγες ημέρες και ανυπομονώ να πάω στα βιβλιοπωλεία, να εξοπλιστώ για το πλάνο αυτομόρφωσης που φτιάχνω. Ειδικά στη συγκυρία είναι περισσότερο από ποτέ απαραίτητο να ατσαλώσουμε τον νου μας.
Υ.Γ. a propos, σήμερα που σε βρήκα εδώ, είδα ότι το τεστ ηλικίας σου αφαίρεσε κοντά 8 χρόνια!!…Τα οποία προστίθενται πλεόν στα χρόνια που θα αφιέρωνες έτσι και αλλιώς στο διάβασμα! (μη σου πω τι απάντησα στην ερώτηση για check-up, εδώ να δεις φόβος…)
Φιλάκια 🙂
isojukou, το νου και την ψυχή. Δύσκολο όμως, γιατί έρχεται η πραγματικότητα και μας κλονίζει.
Τα χρόνια που αφιέρωσα στο διάβασμα είναι χρόνος που τον έζησα καλά χωρίς να μετανιώνω 🙂 Περιμένω ό,τι μου έταξες 😉
Γιατί δυσκολεύτηκες να με βρεις;Το μπλογκ είναι στο προφίλ μου στο τουίτερ. 🙂
Να σου πω γιατί δυσκολεύτηκα να δω το μπλογκ που υπάρχει στο bio σου μέσα από τα λόγια μιας παλιά φίλης, απευθυνόμενα σε εμένα: «Αθανασία (c’ est moi ca), σπίρτο- καμινέτο ΔΕΝ είμαι!»…χαχα Πόσο συχνά την θυμάμαι!
Φιλάκια & στέλνω dm οσονούπω 🙂
Isojukou, τα παραλές 🙂
Ρενατακι μου δεν ειμαι ειδικη αλλα πιστευω το γεγονος και μονο οτι εξεφρασες οσα σε απασχολουν δειχνει πως δεν εισαι φοβιτσιαρα αλλα πως μαλλον τους διαχειριχεσαι τους φοβους σου για να να τους νικήσεις! Παλεψε τους λοιπον! Μου αρεσει που πολλοι απο μας αισθανομαστε ξανα την αναγκη να βυθιστουμε καθε τοσο στα βιβλια μας! Προσωπικα με ηρεμει αφανταστα και με παρασυρει μακρυα απο οσα μας βασανιζουν…
Φιλακια και..προχωρα!
Λιακάδα, το παλεύω, τι άλλο? Φιλιά
Παράθεμα: η επιβίωση, « Katabran's Blog
το διάβασα μόλις τώρα. τί όμορφη,όμορφη ανάρτηση. τα ίδια έχω προσπαθήσει να γράψω αρκετες φορές,κι αλλιώς βγαίναν,δεν πειράζει,τα άφηνα.
πλούσιες δεν είμασταν ποτε,και δε γελιέμαι,δε θα γίνουμε. κι απο οικονομικά,χειρότερα θα’μαστε συνέχεια,το λέω να το χωνέψω.
όμως αυτό που προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό,είναι πως υπάρχουν Αλλα. κι αυτά τα Αλλα,αξίζουν. γι’αυτά θα πολεμάμε. με τους φόβους μας τους τρελούς. αλλά πρέπει κάπως να τα κρατήσουμε.
φιλί.
Κίχλη, γι αυτά τ΄άλλα είναι που προσπαθώ να μην αφεθώ. Πρέπει να τα κρατήσουμε όπως μπορούμεδίνοντας κουράγιο ο ένας στον άλλο. Σ΄ευχαριστώ για το σχόλιο.
Σε φιλώ