Πλίνθοι και κέραμοι

ατάκτως ερριμμένοι. Ερωτήματα που το ένα φέρνει το άλλο.

Όλα ξεκίνησαν από ένα βιβλίο και το ό,τι για μέρες δεν μπορούσα να καταλήξω αν ήταν καλό και αν θα το συνιστούσα σε κάποιον άλλο. Κι όσο δεν το είχα ταξινομήσει στο μυαλό μου, μ’ ενοχλούσε . Και πιο πολύ μ’ ενοχλούσε η αιτία. Βιβλίο για το οποίο έχουν γράψει αρκετοί -πολύ καλύτεροι στη βιβλιοκριτική – εδώ μέσα, το πρώτο του συγγραφέα που διάβασα κι ίσως με ξένισε το ύφος του. Αν το ξαναδιάβαζα, μήπως ξεκαθάριζα ? Μπαα, σπάνια γυρίζω πίσω σε βιβλία τώρα πια.

Κι άρχισα ν’ αναρωτιέμαι αν το βιβλίο καθαυτό ήταν το πρόβλημα ή εγώ που το διάβασα μετά από παιδικό, κόμικς κι αστυνομικό?  Παίζει ρόλο? Μήπως το διάβασα πολύ γρήγορα και δεν το ευχαριστήθηκα? Γιατί μ’ έχω συλλάβει να το κάνω. Μήπως που υπάρχουν τόσα βιβλία θα έπρεπε να έχω διαβάσει και θέλω ασυνείδητα να καλύψω το χαμένο χρόνο, τότε που διάβαζα πιο εύπεπτα αναγνώσματα («γυν. λογοτεχνία»),  γιατί  δεν άντεχα άλλα?

Και το ό,τι δεν μπορώ πια να διαβάσω εφημερίδα σε έντυπο? Εγώ που δεν μπορούσα καθημερινά χωρίς. Κι όσες φορές την αγοράζω ξεφυλλίζω το ένθετο για τα διεθνή και τις Τέχνες. Την υπόλοιπη ούτε καν σε τίτλους. Παίζει ο ρόλο  ο καταιγισμός πληροφοριών μέσω του διαδικτύου ? Διαβάζω πλέον στην ηλεκτρονική μορφή ειδήσεις και συνειδητοποίησα πως είχα 3+  μέρες να κοιτάξω!

Πόσες φορές τελευταίο διάστημα με τσάκωσα να διαβάζω ξώφαλτσα, δλδ επιπόλαια σχεδόν μηχανικά, άρθρα πολύ ενδιαφέροντα κατά τ’ άλλα? Πού μετά  δεν μπορώ ν’ ανακαλέσω πέρα απ΄το γενικό νόημα και τα θυμάμαι φλου! Πόσες πληροφορίες μπορεί  να συγκρατήσει πια αυτό το πεπερασμένης χωρητικότητας μυαλό με τόσα εγκεφαλικά κύτταρα που ΄χει κάψει?  Ώρες ώρες νιώθω όπως  ο ήρωας σε μια σκηνή απ΄τον  Johnny Mnemonic!  Εγώ που απομνημόνευα αμέσως με ένα κοίταγμα σελίδες. Και πόσο ευθύνεται η χρήση του υπολογιστή?

Το ό,τι  βαριέμαι εύκολα κείμενα και καταστάσεις? Διαβάζω ένα σωρό ποστς στα feeds και σχολιάζω στο 1/10. Πού βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα νέα σ’ εμένα  ιστολόγια, που μ’ ενθουσιάζουν για ένα και μετά τίποτα. Πού σκέφτομαι να το κλείσω αυτό και ν’ ανοίξω ένα νέο , πιο ουσιαστικό- αλλά φοβάμαι  πως μετά από λίγο πάλι βλακείες θα γράφω? Διάβασα για τον Δρ , που συνέθεσε σε e-book τα ομολογουμένως απίστευτα σε τέχνη, ομορφιά και έμπνευση κείμενά του και σκέφτηκα :»Εγώ  για πόσα απ΄τα κείμενα που έγραψα είμαι περήφανη? Το 1/3 ή λιγότερο? »

Αυτά και άλλα πολλά μ ‘απασχολούν. Κι αν δεν ήταν η κολοκυθόπιτα χτες βράδυ που μου ‘πεσε βαριά και ξενύχτησα σκεφτόμενη ολα αυτά,  ίσως να ΄χατε γλιτώσει το σεντόνι.  😛