Πολλέέές ερωτήσεις

Η Στεφούλα κι η Redhat με προσκάλεσαν στο παιχνίδι των 40 ερωτήσεων, δηλ. σε κανονική ανάκριση Γ’ βαθμού. Επειδή πάντα τους κανόνες τους φέρνω στα μέτρα μου -όταν μπορώ- θ’ απαντήσω επιλεκτικά.

Χαρακτήρας cartoon που ταυτίζομαι: Ντάφι ( κλασσικός λούζερ), Καλάμιτυ Τζέιν (κινούμενη συμφορά).

Χαρακτήρας cartoon που θαυμάζω : H Ντόλυ στο «Λούκι Λουκ» (το πιο έξυπνο άλογο του Φαρ Ουέστ).

Πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνήσω :(School Day) Ας κοιμηθώ άλλο ένα 10λεπτο.Προλαβαίνω.

Κάτι που δεν αποχωρίζομαι ποτέ: Το χιούμορ μου (θέλω να πιστεύω)

Τι έχω στον τοίχο μου: Μια αράχνη .

Τι έχω κάτω απ΄το κρεβάτι μου: Παντόφλες, μια μπάλα της Γωγώς, ένα περιτύλιγμα σοκολάτας και κάμποση σκόνη.

Αν ήμουν μόνη στο σπίτι κι άκουγα ένα βάζο να σπάει : Θα πήγαινε η ψυχή μου στην Κούλουρη κι ακόμα παραπέρα. (φημίζομαι για το θάρρος μου σε τέτοιες περιπτώσεις 😛 )

Το χόμπι μου : Αυτόν τον καιρό βόλτες .

Πού θα΄θελα να ΄μουν τώρα : Στο σπίτι μιας φίλης που έχω πολύ καιρό να δω.

Ευχή για το μέλλον : Να πάνε όλα καλά.

Ταξίδι στο χρόνο : Μάης του ’68

Κακή συνήθεια : (Μόνο μια? ) Βρίζω.

Χαρ/κό της προσωπικότητάς μου που μ’ αρέσει: Δε μεταχειρίζομαι πλάγια μέσα, δε συγχωρώ εύκολα, δεν ορρωδώ προ ουδενός.

Χαρ/κό της προσωπικότητάς μου που δε μ’ αρέσει: Κάνω σπασμωδικές κινήσεις, θέλω να ελέγχω την πορεία των πραγμάτων κ.ά.

Συνηθισμένη ατάκα: (αυτήν την εποχή) Τρία πουλάκια κάθονται και πλέκουνε πουλόβερ… (Σχολιασμός «κουκουρούκου» καταστάσεων στο σχολείο)

Δουλειά που θα ήθελα να κάνω: Την κάνω ήδη. 😉

Μεγαλύτερος φόβος : Ο δεύτερος μεγαλύτερος είναι να ξεχάσω.

Τα κατοικίδια ζώα : Σα να ΄χεις μικρό παιδί. Αγάπη άνευ όρων.

Η μικρούλα Μεγαλειοτάτη με προκάλεσε να παίξω σε ένα τεστ ψυχολογικό (και σουρρεαλιστικό εν τω άμα).

Γιατί κλαις?

Από συγκίνηση, θυμό ή αγανάχτηση. Σπάνιο τώρα πια αλλά απίστευτα ευεργετικό.

Γιατί δεν κλαις?

Γιατί εκλογικεύω ή προτιμώ να λύνω αλλιώς τ’ αδιέξοδά μου. Γιατί δεν μπορώ τώρα πια.

Πού ΄ναι ο βάλτος;

Εκεί πίσω, ίσως και μπροστά. Ολούθε. Αν δεν προσέξεις θα πέσεις μέσα, ειδικά άμα πιαστείς από χέρια-μαχαίρια.

Ποιος και πού ΄ναι ο δεσμοφύλακας?

Εγώ κι οι άλλοι εναλλάσσουμε τους ρόλους. Ο χειρότερος κι ο καλύτερος είμαι εγώ.

Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?

Σ΄ένα καζάνι που κοχλάζει. Πέφτω μέσα οικειοθελώς κι όποτε μπορώ ξαναβγαίνω γι ανάσες.

Περιφρονείς κάτι;

Τις αδυναμίες μου. Τους προσκυνημένους. Αυτούς που λένε «κάτσε στ΄αυγά σου!», τους «φιλήσυχους πολίτες».

Θα ερωτευόσουν για πάντα;

Κάθε φορά . Αλλιώς δεν έχει γούστο.

Κάποτε το πίστεψα κιόλας .

Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;

Γιατί αυτό επιδιώκουν οι δημιουργοί τους ?

Μήπως ν’ αφαιρεθούν τα εισαγωγικά απ΄την προηγούμενη ερώτηση;

Θ’ αλλάξει κάτι επί της ουσίας?

Do you remember revolution?

Θυμάμαι που νόμιζα πως πάλευα για αυτό.

Θ’ ανέβαινες ένα βουνό αν το ΄λεγε το ωροσκόπιό σου?

Το ποιο? Σ ω π ο δ ή π ο τ ε! 😛

Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?

Μόνο αν γινόταν ζόμπι.

Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι?

Αναλόγως το καρτέρι. Λογικά όχι. Ασυνείδητα ίσως.

Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο?

Μόνο αν ο δικαστής μέσα μου έκρινε πως είναι απαραίτητο.

Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;

Α πα πα!Είναι μεγάλος δρόμος. Κουράστηκα και που το σκέφτηκα μόνο.

Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλαίρ?

Όχι! (Φτηνιάρηδες! )

Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ’ αστέρια;

Και τι είναι το στόμα μου? Οθόνη προβολών?

Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένη?

Όχι, έχει πολλή υγρασία και σιχαίνομαι τα βατράχια.

Αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή για όποιον θέλει.