1 χρόνος blogging

dreaming of spring

Αμάν, πώς πέρασε ένας χρόνος ; Πέρσι Σάββατο του Λαζάρου ήταν που πήρα την απόφαση κι έφτιαξα λογαριασμό στο blogger και ποστάρισα τα πρώτα 2 κείμενα (υπερπαραγωγή, μετά τεμπέλιασα!)

Όπως οι περισσότεροι βγαίνοντας από μια δύσκολη περίοδο ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου, το μπλογκ λειτούργησε και λίγο ως μέρος ομαδικής ψυχανάλυσης και εκτόνωσης. Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησα μ’ αυτό το σκοπό , αλλά κάθε που καθόμουν να γράψω, αυθόρμητα αυτά μου έβγαιναν.

Μερικά είναι υπερβολικά, βλέποντάς τα εκ των υστέρων, χωρίς να σημαίνει πως δεν ήταν αληθινά την ώρα που τα έγραφα. Πολλές φορές έχω βρει τον τίτλο «ψωνισμένο» και μπήκα στον πειρασμό να τον αλλάξω, αλλά μετά το καλοσκέφτομαι και τ’ αφήνω. Τα πιο πολλά κείμενα είναι απ΄την καθημερινότητά μου, απ΄τα ταξίδια (πρωτοστατεί της Ρόδου) , τα οργισμένα, για όσα-ους αγαπώ και μετά τα δύσκολα, που αφορούν στα συναισθηματικά ξεκαθαρίσματα. Η ισορροπία αναζητείται ακόμη πάντως.

110 κείμενα μετά βλέπω πως -χωρίς να ΄χω έφεση στο γράψιμο- είμαι τυχερή που γνώρισα αρκετούς συνιστολόγους . Τους πρώτους τους εκτίμησα απ΄ τα γραπτά τους και κάνοντας τη γνωριμία τους είδα πως είναι αξιόλογοι ως σπάνιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που έγιναν φίλοι μου -τύχη αγαθή!- και που τους νιώθω σαν οικογένειά μου!

Άλλους τους γνώρισα σε ομαδικές μαζώξεις και πέρα από κάνα δυο αρνητικές εμπειρίες, δεν το μετάνιωσα. Κάποτε ανυπομονούσα να γνωρίσω απ΄ την ανάγκη να προσωποποιήσω κείμενα . Τώρα πια μπορώ να πω πως -μ’ εξαιρέσεις- δεν έχω τόσο αυτήν την ανάγκη και πως απομυθοποίησα, γιατί θυμήθηκα πως ένας καλός «γραφιάς» (μην πω συγγραφέας και παρεξηγηθούμε) δεν είναι απαραίτητα καλός άνθρωπος και τ’ αντίθετο.

Επίσης χρωστάω ευχαριστίες σε όσους κατά καιρούς με βοήθησαν στο να φτιάξω πράγματα και στα δυο μπλογκ, άλλοι μεταδίδοντάς μου τις γνώσεις τους κι άλλοι άθελά τους (όταν «έκλεβα κώδικα») 😉 Στη Μαρινούλα μου, που αφήνοντάς της ένα άκρως γλυψ! σχόλιο έσπευσε να με βοηθήσει περί μουσικής κι ύστερα τη Νίνα που ένα καλοκαιρινό βράδυ με πολύ υπομονή προσπαθούσε να βάλει στο χοντροκέφαλό μου τις οδηγίες για μουσική στο μπλογκ, αλλά εγώ στουρνάρι. Έπειτα από κάνα μήνα της έκλεψα τον κώδικα και τα κατάφερα επιτέλους! 😉 Τη γοργόνα μου, που υπήρξε φωτεινός παντογνώστης σ’ όλες μου τις απορίες περί html , τη Μαρίνα μου πάλι, που με βοήθησε να βρω γρήγορα και να μάθω τα κόλπα στο wordpress(ανθεκτική και πολύ υπόμονη κοπέλα), το αφεντικό μου, που προθυμοποιήθηκε και τον Dr uqbar που βοήθησε να φτιάξω τη μουσική και πώς εισάγω ό,τι θέλω στο πλάι (εκτός των δεδομένων). Αν ξέχασα κανέναν, συγγνώμη.

υ. γ. Περίεργο τώρα που το καλοσκέφτομαι, πέρυσι ξεκινούσα με μια πιο φωτεινή φωτογραφία, αν και τώρα είμαι σαφώς καλύτερα.

Το τραγουδάκι (αχ, μακάρι να δουλέψει) είναι: Μίλτος Πασχαλίδης-Στα είπα όλα (live)