ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΕΡΑ ΄Η D-DAY ?

1η του μηνός σήμερα κι από την 6η πρωινή μπήκα επισήμως στα 40 . Κάθε χρόνο τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου αρχίζει η γενέθλια μελαγχολία και τελειώνει μετά από ένα μήνα περίπου. Συνήθως έχω συμπεριφορά πότε « μη του μιλάτε του παιδιού, αφήστε το να κλάψει» και πότε «τριγυρνάω με το ζωνάρι μου λυμένο για καυγά».
Μικρή ήταν η μέρα που τελείωναν οι διακοπές και μες στην αναμπουμπούλα του γυρισμού, είχα την αγωνία αν θα με θυμηθούν, ειδικά ο πατέρας μου . Ως η μεσαία κόρη ένιωθα μεγάλη ανασφάλεια, ειδικά απέναντι στη μικρή μου αδερφή. Ευτυχώς αυτό κράτησε μέχρι τα 12 μόνο .
Από την εφηβεία τα γενέθλια είναι η ώρα του απολογισμού όλης της χρονιάς και η στιγμή να θέσω νέους στόχους, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους. Τα τελευταία 18 χρόνια αυτό αποτελεί μια δυσάρεστη εμπειρία, αφού όλο και κάποιος μένει εκκρεμής.
Ο πρώτος στόχος ήταν το να περάσω σε μια σχολή για να κάνω αυτό που μου αρέσει και να ευχαριστήσω και τους γονείς μου, που τόσα χρόνια έκαναν τα πάντα για μένα παρ’ όλες τις οικονομικές αντιξοότητες .
Τα πρώτα χρόνια μετά τη σχολή ο κύριος και άμεσος στόχος ήταν η δουλειά, για να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, που άρχισε μετά τα 27 να μπαίνει σε «δρόμο» .
Πριν το καταλάβω να σου στα 30. Πέρασα μεγάλη φρίκη που δεν μπορούσα πια να λέω 20+, έστω 29. Με βρίσκουν νιόπαντρη και μέσα σ’ όλα αυτά να προσπαθώ να προσαρμοστώ σ’ ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον κοινωνικό, επαγγελματικό, οικογενειακό και με το αίσθημα πως δεν ορίζω πια τον εαυτό μου.
Στα 33 έχει τακτοποιηθεί οριστικά ο στόχος δουλειά κι έχει ήδη αρχίσει ο βραχνάς ενός άλλου : το παιδί . Και να σου κάθε τέτοια μέρα -και όλες τις μέρες του χρόνου βέβαια- να βλέπω να περνάει άλλος ένας χρόνος και παρ’ όλες τις προσπάθειες τίποτα.
Μέχρι τα 35 που αρρωσταίνει ο πατέρας μου και δεν έχει πια τίποτ’ άλλο σημασία, παρά μόνο να ζήσει όσο μπορεί περισσότερο και να ‘ναι καλά. Στα 36 τον χάνω και παθαίνω μια ωραιότατη καταθλιψούλα (για ένα εξάμηνο σχεδόν) και προσπαθώ ν’ απασχολώ το μυαλό μου όσο μπορώ για να μην σκέφτομαι!
Τα επόμενα 2 χρόνια προσπαθώ -όσο μπορώ- να κάνω ένα παιδί σα μανιακή, μπας και γεμίσει το κενό μέσα μου. Αυτό μέχρι τα περσινά γενέθλιά μου. Πάνω που αρχίζω να τα καταφέρνω, τελειώνει νωρίς τ’ όνειρο. Μετά από καιρό και πολλή σκέψη διαπιστώνω πως το κάνω για να νιώσω πρώτα εγώ καλά με τον εαυτό μου (πώς μπορώ ) και μετά για να σώσω έναν αποτυχημένο γάμο, για εντελώς λάθος λόγους δηλαδή .
Φέτος όμως για πρώτη φορά μετά από χρόνια μου βγαίνει ο απολογισμός μια χαρά. Έχω την υγεία μου, τους δικούς μου, τη δουλειά μου, καλούς φίλους και φίλες και σαν κύριο σκοπό να είμαι πλέον κυρία του εαυτού μου, να ζήσω τη ζωή όπως έρθει και να κάνω όσα δεν έκανα!
Για να μην ξεχνιέμαι όμως έβαλα κι ένα άμεσο στόχο : το πήρα επιτέλους απόφαση να μάθω να οδηγώ . Χε χε χε!
Να ‘μαι λοιπόν κι όπως λέει και το παλιό τραγουδάκι (παραφρασμένο λίγο)
«… με παραμύθια ερωτικά κοιμάμαι όπως πάντα
και να ‘μαι στα 40 χωρίς πεθερικά …»
Καλό μήναααα! 😉